WITOLD NOWACKI (1911-1986)
Absolwent Politechniki Gdańskiej (1934); inżynier budowlany. Projektował konstrukcje portowe w Gdyni, budował fabrykę płatowców w Mielcu. Wojnę spędził w oflagu, gdzie w warunkach obozowych przygotowywał rozprawy stanowiące podstawę uzyskania natychmiast po wojnie (wrzesień- grudzień 1945, Politechnika Warszawska) doktoratu i habilitacji. Od 1945 r. na Politechnice Gdańskiej: profesor nadzwyczajny (1947), kierownik Katedry Mechaniki Budowli, dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej (1947-1949) i prorektor (1949-1952). 1952-1955 kierował Katedrą Mechaniki Budowli Wydziału Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1981 na Uniwersytecie Warszawskim, kolejno: kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności (1955-1969) i Zakładu Mechaniki Ciała Stałego (1969-1981) oraz dyrektor Instytutu Mechaniki UW (1969-1978). Od 1952 r. członek korespondent, a od 1956 r. członek rzeczywisty PAN oraz sekretarz naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych (1956-1968). Pełnił kolejno funkcje: sekretarza naukowego PAN (1956-1968), jej wiceprezesa (1969-1977) i prezesa (1978-1980). Jeden z twórców i realizatorów idei powstania IPPT: założyciel i kierownik Pracowni Teorii Sprężystości, naukowy patron Zakładu Teorii Ośrodków Ciągłych IPPT. Wieloletni przewodniczący Rady Naukowej IPPT.
Twórca polskiej szkoły termosprężystości i sprężystości niesymetrycznej oraz inicjator badań w teorii pól połączonych. Autor ponad 200 publikacji, w tym kilkunastu monografii tłumaczonych na różne języki. Autor znanych i wielokrotnie wznawianych, także za granicą, podręczników akademickich. Promotor 28 przewodów doktorskich. Doktor H.C. dziesięciu uczelni i członek 3 zagranicznych Akademii Nauk. Uhonorowany najwyższymi odznaczeniami państwowymi, dwukrotny laureat Nagrody I-go stopnia (1955,1964).