Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW (1945), 1957- doktorat, 1958- habilitacja, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Jeden z najwybitniejszych akustyków polskich. Prowadził m.in. kompleksowe teoretyczne i doświadczalne badania nad analizą i syntezą mowy, sformułował oryginalną teorię przetworników elektroakustycznych. 1944- pracownik Laboratorium Fizyko-Technicznego Polskich Zakładów Philips, 1945- kierownik Działu Elektroakustyki Państwowego Instytutu Telekomunikacji w Warszawie, wykładowca na Wydziale Elektrycznym PW, a od 1958 - na Wydziale Łączności PW, 1952- kierownik Pracowni Elektroakustyki Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), a następnie 1969- kierownik Zakładu Akustyki Cybernetycznej IPPT PAN. 1970-1971 - zastępca dyrektora ds. naukowych IPPT PAN. Jeden z założycieli i członków Polskiego Towarzystwa Akustycznego. Członek Wydziału VI Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Przewodniczący Grupy Ekspertów Ministerstwa Łączności w Międzynarodowym Komitecie Doradczym ds. Telefonii i Telegrafii (CCITT), przewodniczący Komisji Elektroakustyki PKN, członek sekcji Akustyki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN. Dwukrotnie (1955 i 1959) wyróżniony nagrodą Wydziału IV PAN, 1959- odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Absolwent Wydziału Inżynierii na Politechnice Gdańskiej - PGd (1934), 1945- doktorat i habilitacja na Politechnice Warszawskiej (PW), 1947- profesor nadzwyczajny, 1954- profesor zwyczajny. Specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Od 1945- kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli PGd. 1945-1947 prodziekan, a następnie 1947-1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PGd, 1949-1952 - prorektor tej uczelni. Współautor projektów znanych obiektów inżynierskich, np.: chłodni rybnej w Gdyni, estakady taśmowca węglowego w Szczecinie, hali sportowej w Łodzi. 1952-1955 - kierownik Katedry Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1969 - kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności Uniwersytetu Warszawskiego, 1969-1981 - kierownik Zakładu Mechaniki Ciała Stałego Odkształcalnego Instytutu Mechaniki. 1969-1978 - dyrektor Instytutu Mechaniki. Autor ponad 200 rozpraw naukowych oraz 16 monografii, m.in.: Dynamika Budowli (1961) i Mechanika Budowli (1957-1966). 1949 - współzałożyciel czasopisma Archives of Mechanics. Uczestniczył w tworzeniu PAN: 1952 - członek korespondent oraz 1956-1968 - Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych, 1956 - członek rzeczywisty, 1969-1977 - wiceprezes, 1978-1980 - prezes oraz 1980-1986 - członek prezydium. W latach 1966-1978 - przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Członek zagraniczny trzech Akademii Nauk i członek dziewięciu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (np. Royal Society), z których sześć nadało mu godność członka honorowego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), Orderem Budowniczych PL (1977). Dwukrotny laureat nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964). Doktor Honoris Causa dziesięciu uczelni zagranicznych i krajowych, m.in. PGd (1971), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej oraz PW (1981) i Wojskowej Akademii Technicznej (1986).

Absolwent Wydziału Komunikacji Politechniki Krakowskiej (1950), 1962 - doktorat w IPPT PAN, 1970 - habilitacja, 1948 - profesor nadzwyczajny. W latach 1948-1951 - pracownik naukowy Politechniki Krakowskiej, 1951-1962 - pracownik Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. 1962-1993 - kierownik Samodzielnej Pracowni, a następnie Zakładu Badań Nieniszczących IPPT PAN. Inicjator nurtu badań nieniszczących w Konferencjach Wytrzymałościowych organizowanych przez PAN i Polskie Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Organizator corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących oraz VII International Committe for Nondestructive Testing (IC NDT). Redaktor naczelny zeszytów „Badania nieniszczące”. W latach 1970-1973 - przewodniczący, a od 1982 członek honorowy IC NDT. Przewodniczący Komisji Problemowej przy PKN. Członek zarządu SIMP. Autor ponad 150 publikacji, 5 patentów, współtwórca szeregu nowatorskich konstrukcji (w tym defektoskopów ultradźwiękowych). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego (1977).

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej PW (1938), 1955- docent, 1965- profesor nadzwyczajny. Od 1953 roku - kierownik Pracowni Elementów Piezoelektrycznych w Zakładzie Badania Drgań IPPT PAN, a następnie kierownik Zakładu, później Samodzielnej Pracowni Akustoelektroniki. Specjalista w dziedzinie technologii, badania i wytwarzania materiałów piezoelektrycznych, generacji, odbioru i miernictwa powierzchniowych fal akustycznych. Jego prace nad nowymi materiałami ferroelektrycznymi i piezoelektrycznymi przyczyniły się do rozwoju technologii przetworników ultradźwiękowych, co wpłynęło na postęp w zastosowaniach nieniszczących i medycynie. Autor ponad 120 publikacji, 9 patentów. Laureat Nagrody Państwowej (1952). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).