Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemii i podstaw termodynamiki stopów tych metali. Absolwent szkoły realno-handlowej w Petersburgu (1912), studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912-1917). Asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej (od 1921), tam też uzyskał doktorat (1928). Profesor nadzwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej (od 1930), profesor zwyczajny (od 1937). W 1939 osadzony w Sachsenhausen, po zwolnieniu w 1940 nauczał w Szkole Handlowej, następnie w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH (1945-64) oraz Zakładem Metali IPPT PAN w Krakowie (1953-1968). Wiceprezes PAN (1962-65), przewodniczący Oddziału PAN w Krakowie (1961-68), wieloletni przewodniczący Komitetu Hutnictwa PAN oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Metalurgii PAN (powstał z Zakładu Metali IPPT PAN w 1977, obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Nagrody Państwowe: I stopnia za całokształt prac (1949), I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków, roztworów i kondensacji par metali (1966). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954) i I klasy (1958). Doktor Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1964).

Elektronik i radiotechnik, absolwent Politechniki Warszawskiej (1919) i Oficerskiej Szkoły Łączności w Paryżu (1922). Od 1929 (najmłodszy) profesor Politechniki Warszawskiej, wszechstronny uczony i popularyzator (także nauk humanistycznych i przyrodniczych). Jeden z pionierów układów radiotechnicznych (np. radaru). Opracował m.in. metodę analizy drgań elektrycznych nieliniowych (metoda harmonicznych Groszkowskiego) oraz interpretację zmian indukcyjności w zależności od temperatury. Wydał około 300 prac naukowych, w tym z dziedziny wytwarzania i stabilizacji drgań elektrycznych oraz technologii wysokiej próżni oraz lamp elektronowych. Przed II wojną światową pracownik Politechniki Warszawskiej, jeden z założycieli i pierwszy prezes Polskiego Związku Krótkofalowców, a także dyrektor Instytutu Radiotechnicznego w Warszawie. W okresie wojny żołnierz AK, doradca ds. łączności Delegatury Rządu na Kraj. Rozszyfrowywał sterowanie niemieckich rakiet przyczyniając się do obrony Londynu. Po wojnie pracował w Politechnice Łódzkiej, Państwowym Instytucie Telekomunikacji, Politechnice Warszawskiej, a w latach 1953-1963 także w IPPT PAN (jeden z organizatorów Instytutu). Polityk, poseł na Sejm, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu i zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W PAN członek rzeczywisty (1952), członek Prezydium (1955-1980), wiceprezes (1957-1962) i prezes (1962-1971). Doktor Honoris Causa: Politechniki Warszawskiej (1962), Łódzkiej (1964), Gdańskiej (1975). Członek: Akademii Nauk Czechosłowacji (1965), Węgier (1965), ZSRR (1965), Rumunii (1966), Bułgarii (1966), Kuby (1971), a także wielu stowarzyszeń. Odznaczony m.in.: Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Inżynier lotnictwa, absolwent (1929) i pracownik naukowy Politechniki Warszawskiej (do 1939 i od 1945) Badania nad odwzorowaniami analitycznymi i wykorzystaniem odwzorowań konforemnych uwieńczone pracą doktorską (1931) i habilitacyjną(1934). 1954- członek korespondent PAN, 1966- członek rzeczywisty PAN. Od 1946 profesor na Politechnice Śląskiej, gdzie był odpowiedzialny za uruchomienie studiów technicznych. Od 1952 profesor Katedry Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej, od 1955 Katedry Aero-Hydrodynamiki Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Organizator i kierownik Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów w IPPT (1953-1961). Był inicjatorem pierwszych konferencji naukowych, poświęconych problemom i metodom mechaniki płynów, które później przekształciły się w międzynarodowe biennalne sympozja. Autor ponad 50 prac naukowych, poświęconych w dużej części metodom analizy pól aerodynamicznych w przestrzennych niestacjonarnych przepływach ściśliwych, twórca jednolitej teorii fal prostych i podwójnych w gazodynamice, matematycznych podstaw opisu nielepkich przepływów ściśliwych.

Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1952), 1956 - doktorat w Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym (promotorem była wybitna radziecka matematyczka Olga Alexandrovna Ladyzhenskaya), 1963 - habilitacja na Wydziale Matematyki i Fizyki UW, 1971 - profesor nadzw., 1988 - profesor zwycz. Wybitny matematyk w zakresie równań różniczkowych cząstkowych i ich zastosowań. W latach 1955-2000 - pracownik a następnie wieloletni kierownik Zakładu Równań Fizyki Matematycznej Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW. Współtwórca Instytutu Matematyki Stosowanej i Mechaniki na Wydziale MIM UW, a w latach 1987-1993 - dyrektor tego Instytutu. W latach 1956-1961 oraz 1964-1972 – pracownik w Pracowni Mechaniki Cieczy i Gazów IPPT PAN. Jednocześnie systematycznie prowadził zajęcia (wykłady, seminaria, ćwiczenia) na UW. Wypromował ośmiu doktorów nauk, w tym trzech z IPPT PAN. Od 1967 - członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1991 - członek Rady Naukowej Centrum Badań Nieliniowych im. Juliusza Pawła Schaudera na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był również członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Topological Methods in Nonlinear Analysis wydawanego przez CBN im. J. P. Schaudera.

Absolwent Politechniki w Wiedniu, a także konserwatorium wiedeńskiego. Studia uzupełniał w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej (1933, 1934). Habilitował się na krakowskiej AGH (1937). Profesor AGH (od 1946), prodziekan Wydziału Elektromechanicznego Politechniki Warszawskiej (od 1948), profesor Politechniki Warszawskiej (od 1952). Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963-1972), dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech (od 1969 aż do śmierci). Konstruktor i kierownik nadowy obiektów inżynierskich, m.in. mostu w Goczałkowicach na Wiśle. Organizator i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności. Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. W PAN członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1956), członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV (1957-1960). Członek wielu akademii naukowych, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doktor Honoris Causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969), politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974) i Politechniki Krakowskiej (1976). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954).