Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (1951), 1955- doktorat, 1957- docent, 1961- profesor nadzwyczajny, 1971- profesor zwyczajny. W latach 1947-1952 pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej, a następnie w latach 1952-1997 - w IPPT PAN. W latach 1960-1963 - kierownik Pracowni Mechaniki Ciała Stałego w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych IPPT PAN, kierownik Zakładu Teorii Ośrodków Ciągłych, 1963-1970 - z-ca dyrektora IPPT PAN ds. naukowych. Od 1993 zastępca Przewodniczącego, a w latach 1995-1998 - Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Redaktor Naczelny Archiwum Mechaniki Stosowanej (1982-1998), Rozpraw Inżynierskich (1986-1998). Sekretarz Komitetu Redakcyjnego 10-tomowego wydawnictwa PAN „Encyklopedia Mechaniki Technicznej”, współautor i redaktor tomu IV pt. „Sprężystość”. Autor ponad 60 prac dotyczących teorii sprężystości, zwłaszcza ośrodków i płyt anizotropowych, naprężeń cieplnych i termosprężystości, teorii naprężeń momentowych oraz teorii pękania i propagacji szczelin w ośrodkach ciągłych. Promotor 6 doktoratów. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Absolwent Wydziałów Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (1948) oraz Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim (1952). Asystent prof. M.T. Hubera. Od 1954 adiunkt w IPPT PAN. Kandydat nauk technicznych w 1955, docent 1957, profesor nadzwyczajny 1963. W okresie sierpień 1966 - sierpień 1968 r. przebywał („visiting professor”) na Wydziale Mechanicznym Uniwersytetu Houston w Teksasie. Po powrocie pracował w IPPT PAN, a następnie na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (do emerytury w 1998 r.). Prodziekan, wicedyrektor i dyrektor Instytutu Mechaniki. Profesor zwyczajny nauk matematycznych w 1972. Członek Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki PAN (pięciokrotnie). W Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej członek założyciel, sekretarz generalny, prezes oddziału warszawskiego, wiceprezes i prezes Zarządu Głównego, członek honorowy. Redaktor naczelny i członek kolegium red. pisma naukowego PTMTS. Członek Komitetu Redakcyjnego International Journal of Engineering Mechanics. Sekretarz Okręgu Warszawa oraz Sekretarz Zarządu Głównego i Wiceprezes Rady Naczelnej w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Armii Krajowej (Londyn), Krzyżem Kawalerskim O.O.P. Krzyżem Oficerskim O.O.P. (Londyn), Krzyżem Partyzanckim, Obrony Lwowa.

Uczeń i następca prof. W. Olszaka. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1951), 1953 - doktorat, (PW), 1960 - habilitacja (PW), 1965 - profesor nadzwyczajny, 1977 - profesor zwyczajny , 1969 - członek korespondent, a od 1983 członek rzeczywisty PAN, Wieloletni przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Od 1952 pracownik naukowy PW, od 1954 także (a od 1961 wyłącznie) w IPPT: kierownik Pracowni Zastosowań Inżynierskich Teorii Plastyczności, 1969-1981 Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych i Zakłady Teorii Konstrukcji. Wykładowca na Uniwersytecie w Grenoble oraz Marsylii. Rektor Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych (CISM) w Udinie od 1982 do śmierci. Wybitny specjalista w dziedzinie stosowanej teorii plastyczności (teoria nosności granicznej, płyty i powłoki, przystosowanie konstrukcji). Wychowawca wielu znanych naukowców, którym wskazywał niezwykle trafnie kierunki badań. Organizator szeregu ważnych konferencji naukowych mających przełomowe znaczenie dla rozwoju teorii plastyczności i redaktor pokonferencyjnych tomów, będących do dziś pozycjami odniesienia. Autor ponad 200 publikacji, w tym 11 monografii książkowych; promotor 14 doktoratów (2 za granicą); członek władz międzynarodowych organizacji naukowych (IUTAM, RILEM, CEB, IASS); Doktor H.C. Institut National Polytechnique de Grenoble.

Mechanik, absolwent Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda (1951) i WAT (1954), 1955 - doktorat, 1960 - habilitacja, 1962 - profesor nadzwyczajny, 1973 - profesor zwyczajny, 1989 - członek korespondent PAN. Pracownik IPPT PAN od 1957 do1997, kierownik Pracowni Teorii Sprężystości (1962-1968), Zakład Teorii Ośrodków Ciągłych (1968-1980) i Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów (1980-1995). Dziedziny Jego działalności naukowej: teoria płyt i powłok; teoria dyslokacji; podstawy teorii ośrodka ciągłego; mechanika nieliniowa i biopolimery; mechanika i termomechanika łańcuchów dyskretnych i ciągłych. Autor około 100 publikacji w renomowanych czasopismach, promotor 18 doktoratów. Reprezentant Polski w zgromadzeniu ogólnym IUTAM (1991-2002). Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Jeden z założycieli, we władzach, a potem członek honorowy International Society for Interaction between Mechanics and Mathematics (ISIMM). Członek Akademii Nauk w Bolonii. Laureat Nagrody im. T. Hubera.

Absolwent Wydziału Lotnictwa PW (1957), pracownik naukowy PW (1951-1970). 1962- doktorat (Uniwersytet Moskiewski), 1966- habilitacja (PW), 1970- profesor nadzwyczajny, 1975- profesor zwyczajny, 1986- czł. koresp. PAN, od 1983 r. członek TNW. Wybitny specjalista w dziedzinie teorii powłok i układów siatkowych. Wybitny organizator życia naukowego. Rektor Kielecko-Radomskiej WSI, którą przekształcił w Politechnikę Świętokrzyską (1970-1975) i ponownie od 1996 rektor Politechniki Świętokrzyskiej. W IPPT 1975-1996, kierownik m.in.: Pracowni Mechaniki Ośrodków Dyskretnych i SPNPR. Dyrektor IPPT w latach 1983-1994. Inicjator nowych kierunków badawczych, m.in. technologii zastosowań laserów. Wieloletni koordynator Problemów Węzłowych. Autor ponad 60 publikacji w tym współautor 2 monografii, 3 patentów, promotor 20 doktoratów. Laureat wielu nagród, w tym zespołowej nagrody państwowej II stopnia i nagrody im. M.T. Hubera. Po raz pierwszy w świecie zrealizowano kształtowanie laserowe płyt cienkich z wykorzystaniem mechanizmu wyboczeniowego (A. Baranowski, H. Frąckiewicz, Z. Mucha ) i zbadano go analitycznie (Z. Peradzyński) oraz określono warunki formowania powłok o dodatniej lub ujemnej krzywiźnie Gaussa.