Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Politechniki Gdańskiej 1951, od 1951 r. pracownik naukowy WAT, 1957- doktorat (WAT) i habilitacja (IPPT), 1958- profesor nadzwyczajny, 1967- profesor zwyczajny, 1962- członek PAN. Od 1954 r. pracownik IPPT, kierownik Pracowni Teorii Drgań Ośrodków Ciągłych w Zakładzie Badań Drgań (od 1959). Poseł na Sejm, a w latach 1975-78 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Kierował pracą stworzonego przez siebie Instytutu Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy w Warszawie (instytut nosi obecnie imię S. Kaliskiego). Wybitny specjalista w dziedzinie teorii pól sprzężonych, badań termojądrowych; twórca polskiej elektronofononiki. Jego badania naukowe przyczyniły się do rozwoju techniki obronnej oraz znalazły szerokie zastosowanie w gospodarce narodowej. Pozostawił imponujący dorobek naukowy. Autor 550 prac naukowych oraz wielu wynalazków opatentowanych w kraju i za granicą. Doktor Honoris Causa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, Uniwersytetu Sofijskiego. Laureat wielu nagród (m.in. M.T. Hubera).

Absolwent Politechniki w Wiedniu, a także konserwatorium wiedeńskiego. Studia uzupełniał w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej (1933, 1934). Habilitował się na krakowskiej AGH (1937). Profesor AGH (od 1946), prodziekan Wydziału Elektromechanicznego Politechniki Warszawskiej (od 1948), profesor Politechniki Warszawskiej (od 1952). Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963-1972), dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech (od 1969 aż do śmierci). Konstruktor i kierownik nadowy obiektów inżynierskich, m.in. mostu w Goczałkowicach na Wiśle. Organizator i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności. Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. W PAN członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1956), członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV (1957-1960). Członek wielu akademii naukowych, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doktor Honoris Causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969), politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974) i Politechniki Krakowskiej (1976). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954).

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1949). Od 1953 do 1962 w Zakładzie Analogii IPPT, którego został kierownikiem. Ponownie w IPPT od 1974- kierownik Zakładu Aeroakustyki, 1959- doktorat, 1965- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1980- profesor zwyczajny. Autor ponad 100 prac o tematyce związanej z zagadnieniami generacji dźwięków pochodzenia aerodynamicznego, zwalczaniem hałasów w pomieszczeniach przemysłowych, akustyka wnętrz, teoria ekranów akustycznych, identyfikacji źródeł dźwięku i dróg transmisji energii akustycznej. Organizator wielu międzynarodowych konferencji m.in. II Kongres FASE, Konferencji INTER-NOISE'79.

Wieloletni Sekretarz Naukowy Komitetu Akustyki PAN, współzałożyciel PTA. Założyciel i od 1966 redaktor naczelny Archiwum Akustyki (od 1974 Archives of Acoustics).

Elektronik i radiotechnik, absolwent Politechniki Warszawskiej (1919) i Oficerskiej Szkoły Łączności w Paryżu (1922). Od 1929 (najmłodszy) profesor Politechniki Warszawskiej, wszechstronny uczony i popularyzator (także nauk humanistycznych i przyrodniczych). Jeden z pionierów układów radiotechnicznych (np. radaru). Opracował m.in. metodę analizy drgań elektrycznych nieliniowych (metoda harmonicznych Groszkowskiego) oraz interpretację zmian indukcyjności w zależności od temperatury. Wydał około 300 prac naukowych, w tym z dziedziny wytwarzania i stabilizacji drgań elektrycznych oraz technologii wysokiej próżni oraz lamp elektronowych. Przed II wojną światową pracownik Politechniki Warszawskiej, jeden z założycieli i pierwszy prezes Polskiego Związku Krótkofalowców, a także dyrektor Instytutu Radiotechnicznego w Warszawie. W okresie wojny żołnierz AK, doradca ds. łączności Delegatury Rządu na Kraj. Rozszyfrowywał sterowanie niemieckich rakiet przyczyniając się do obrony Londynu. Po wojnie pracował w Politechnice Łódzkiej, Państwowym Instytucie Telekomunikacji, Politechnice Warszawskiej, a w latach 1953-1963 także w IPPT PAN (jeden z organizatorów Instytutu). Polityk, poseł na Sejm, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu i zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W PAN członek rzeczywisty (1952), członek Prezydium (1955-1980), wiceprezes (1957-1962) i prezes (1962-1971). Doktor Honoris Causa: Politechniki Warszawskiej (1962), Łódzkiej (1964), Gdańskiej (1975). Członek: Akademii Nauk Czechosłowacji (1965), Węgier (1965), ZSRR (1965), Rumunii (1966), Bułgarii (1966), Kuby (1971), a także wielu stowarzyszeń. Odznaczony m.in.: Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.