Narodowe Centrum Nauki (NCN) wspiera badania podstawowe poprzez finansowanie projektów badawczych prowadzonych przez naukowców lub zespoły badawcze, krajowe jak i międzynarodowe, a także stypendiów doktoranckich i staży post-doktorskich. Konkursy odbywają się cztery razy w roku.
W listopadzie 2017, Narodowe Centrum Nauki przyznało dofinansowanie czterem projektom IPPT PAN:
I. OPUS 13 (projekty badawcze złożone w ramach tego systemu finansowania mogą obejmować zakup lub budowę aparatury badawczej).
• „Wyznaczanie wskaźników reaktywnej odpowiedzi tętnicy promieniowej na przekrwienie w ocenie nadciśnienia tętniczego i choroby wieńcowej”.Koordynatorem projektu jest prof. dr hab. inż., czł. PAN, Andrzej Nowicki
Celem naukowym projektu jest wykorzystanie specjalnie zaprojektowanego nowatorskiego systemu pomiarowego do jednoczesnej oceny reaktywnej odpowiedzi tętnic, ramiennej i promieniowej, bezpośrednio związanej z funkcją śródbłonka.
• „Metody dynamicznej rekonfiguracji w zagadnieniach sterowania konstrukcjami: opracowanie nowych algorytmów sterowania i weryfikacja ich efektywności”.Koordynatorem projektu jest dr hab. inż. Łukasz Jankowski, prof. IPPT PAN
Projekt należy do obszaru tzw. konstrukcji inteligentnych i poświęcony jest szczególnego rodzaju konstrukcjom inteligentnym posiadającym możliwość dynamicznej samo-rekonfiguracji. Planujemy wykorzystać i zbadać możliwości rekonfiguracji w zagadnieniach sterowania konstrukcjami, a zwłaszcza - opracować nowe techniki, algorytmy i metodologiedynamicznej samo-rekonfiguracji konstrukcji,w tym ich spójne modele teoretyczne i numeryczne; - ocenić ich efektywność w zadaniach sterowania stanem wewnętrznego sprężenia, geometrią i charakterystykami częstotliwościowymi konstrukcji poddanych wymuszeniom operacyjnym; - zweryfikować opracowane metody w przykładach numerycznych i eksperymentalnych.
• „Osadzanie i badania nowych super-twardych pokryć z domieszkowanych borkówwolframu”. Koordynatorem projektu jest dr hab. inż. Tomasz Mościcki.
Projekt dotyczy badań nad osadzaniem cienkich powłok z nowych super twardych materiałów, którymi są trójskładnikowe borki wolframu WxTM1-xBy gdzie TM = Re, Ti, Zr, Mo, Cr; x = 1-0 i y = 2 lub 4. Warstwy będą osadzane metodą ablacji laserowej(PLD), rozpylania magnetronowego oraz z użyciem kombinacji obydwu metod. Tarcze będą syntezowane metodą spiekania plazmowego (SPS). Badania tarcz, monitorowanie procesu osadzania i charakteryzacja naniesionych powłok w połączeniu z badaniami teoretycznymi nad strukturą materiałów, a także zjawiskami zachodzącymi podczas osadzania, powinny doprowadzić do wyznaczenia warunków niezbędnych do uformowania niezawodnych, super-twardych pokryć – głównego celu projektu. Proponujemy także numeryczne badania nad strukturą oraz mechanicznymi własnościami tych materiałów. Należy podkreślić to, że według naszej wiedzy synteza tarcz metodą spiekania plazmowego SPS jak i osadzanie trójskładnikowych borków z wykorzystaniem metody PLD i/lub rozpylania magnetronowego nie były do tej pory wykonane. Ponadto proponujemy budowę stanowisko badawczego, które pozwoli na jednoczesne użycie lasera i magnetronu lub dwóch magnetronów.
II. PRELUDIUM 13 (projekty dla naukowców przed doktoratem, rozpoczynających karierę naukową)
• „Mikromechaniczny model rozwoju uszkodzenia w materiałach kompozytowych o dowolnym kształcie wtrąceń”.Koordynatorem projektu jest mgr inż. Michał Majewski
Celem naukowym projektu jest sformułowanie i implementacja analitycznego modelu mikromechanicznego uwzględniającego ewolucję uszkodzenia w przewidywaniu makroskopowej odpowiedzi materiału kompozytowego. W rozwijanym modelu mikromechanicznym oszacowane efektywne parametry materiałowe kompozytu będą zależeć od morfologii mikrostruktury poprzez: udział objętościowy i jakość połączenia faz, stopień upakowania wtrąceń, ich rozmiar i kształt. W projekcie zostały postawione dwie hipotezy: 1. Wpływ kształtu wtrąceń w mikromechanicznych modelach pola średniego (mean-field) można uwzględnić za pomocą numerycznych tensorów koncentracji, uzyskanych pół-analityczną metodą homogenizacji numerycznej. 2. Polepszenie przewidywań odpowiedzi materiałów kompozytowych z ewolucją uszkodzenia w porównaniu do klasycznych modeli mikromechanicznych można uzyskać za pomocą podejścia reprezentacji morfologii mikrostruktury kompozytu za pomocą wzorców (Morphology-based Representative Pattern).