Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent UJ i AGH w Krakowie, 1949-doktorat (pierwszy doktorat wypromowany przez prof. W. Olszaka), 1950-habilitacja, 1952-profesor nadzwyczajny, 1958-profesor zwyczajny, 1969-członek rzeczywisty PAN. Pracownik IPPT od 1953 do 1991, od 1956 kierownik Pracowni Drgań Mechanicznych w Zakładzie Badania Drgań, kierownik Zakładu Teorii Konstrukcji Maszyn (od 1965), późniejszego Zakładu Układów Mechanicznych (1969-1977). Członek Rady Naukowej m.in. Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Dziedziny Jego wszechstronnej działalności naukowej: mechanika teoretyczna, teoria drgań, dynamika maszyn, technika wibracyjna, niezawodność, wytrzymałość materiałów, inżynieria materiałowa, diagnostyka, inżyniera systemów, cybernetyka, prakseologia, naukoznawstwo. Twórca szkół Drgań Nieliniowych i Tribologii. Autor 265 artykułów, współautor 7 monografii, redaktor 5 monografii, redaktor naczelny "Zagadnień Drgań Nieliniowych" od 1963 r. "Nonlinear Vibration Problems", promotor ponad 30 doktoratów. Członek komitetów naukowych i stowarzyszeń. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Doktor Honoris Causa AGH w Krakowie i Politechniki w Bratysławie.

Absolwent Wydziału Elektrycznego PW (1933). Do 1939 r. w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechniki (PZTR) m.in. dyrektor techniczny, konstruktor wzmacniaczy dla Sejmu RP, transatlantyków MS „Piłsudski” i MS „Batory”, modulatora do radiostacji dla Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Podczas wojny uczestniczył w wykonywaniu sprzęt dla AK oraz w rozszyfrowaniu sterowania V1 i V2. Po wojnie, w 1945 roku uruchamiał PZTR, w latach 1949-1952 pracował w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Równolegle, od 1945 roku nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PW. W latach 1947-1950 kierownik Oddziału Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym, z którego w 1951 roku powstał Wydział Łączności. Dziekan tego wydziału w latach 1951-1952 oraz organizator i kierownik Katedr Podstaw Telekomunikacji – Układów Elektronicznych. Organizator Katedry Magnetyków i Dielektryków, kierownik Zakładu Układów Elektronicznych, potem Zakładu Układów i Aparatury Mikrofalowej w Instytucie Podstaw Elektroniki. W latach 1953-1966 organizował i kierował Pracownią Magnetyków w Zakładzie Elektroniki IPPT PAN. Kierownik Zakładu Magnetyków IPPT, zastępca dyrektora ds. naukowych (1963-1966), członek Rady Naukowej (1960-1978). Zajmował się m.in. modulacją i detekcją światła laserowego, pracował nad światłowodami. Członek rzeczywisty PAN, Doctor honoris causa WAT, honorowy członek SEP, członek międzynarodowych organizacji (m.in. Institute of Electrical and Electronics Engineers, Institution of Electrical Engineers, the New York Academy of Sciences i The Electromagnetic Academy). Autor ponad 250 publikacji, patentów i wzorów użytkowych. Wychowawca pokoleń inżynierów i naukowców (m.in. promotor 9 doktoratów w IPPT).

Inżynier lotnictwa, matematyk. 1933- licencjat z zastosowań mechaniki płynów na Sorbonie. Absolwent Ecole Nationale Superieure d'Aeronauticque (1935). W latach 1936-1939 konstruktor lotniczy w Lublinie, a w 1939-1946 w Tuluzie i Farnborough (Anglia). 1951- doktorat (PW), 1954- profesor nadzwyczajny, 1962- profesor zwyczajny. Od 1950 członek korespondent Warszawskiego Towarzystwa Naukowego, od 1960 członek korespondent, od 1969 członek rzeczywisty PAN. Profesor katedry Mechaniki Lotu Politechniki Warszawskiej w latach 1947-1969 oraz w latach 1948-1957 zastępca dyrektora Instytutu Lotnictwa w Warszawie. W IPPT PAN od 1955, a w latach 1961-1980 kierownik Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów. Przewodniczący RN (1981-1983). Od 1970 profesor UW. Redaktor naczelny wielu specjalistycznych czasopism z dziedziny mechaniki płynów, członek władz Międzynarodowej Unii Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (IUTAM). Autor przeszło 60 publikacji poświęconych aerodynamice stosowanej, kinetycznej teorii gazów, analizie oddziaływań fali uderzeniowej w przepływach hipersonicznych i w ostatnich latach matematycznym i numerycznym modelom opisującym złożone zjawiska hydrodynamiki nadciekłego helu.

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1935). W okresie II wojny światowej wykładał w konspiracyjnej Politechnice Warszawskiej, także obronił doktorat (1941) i habilitację (1943). Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1952. Profesor Politechniki Gdańskiej (od 1946) i Politechniki Warszawskiej (1950-1983). Wieloletni dyrektor IPPT PAN (1953-1962 i 1973-1982). Dyrektor Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu (1969-1972). W Polskiej Akademii Nauk członek korespondent (od 1953), członek rzeczywisty (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968). Należał także do wielu innych towarzystw naukowych polskich (w tym Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego) i zagranicznych. Autor ponad 160 artykułów z dziedziny akustyki i naukoznawstwa, autor książek: Akustyka budowlana (1958), Teoria fal i układów akustycznych (1964), Physical Foundations of Technical Acoustics (1968), Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej (1972). Doktor Honoris Causa m.in.: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) i Politechniki Gdańskiej (2002). Laureat m.in. nagrody państwowej II stopnia (1953 i 1956), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi wyróżnieniami polskimi i zagranicznymi.

Pilot w czasie działań wojennych 1939 roku, członek ruchu oporu. Absolwent Wydz. Mech. AGH (1948), gdzie doktoryzował się (1958) i habilitował (1962). Od 1969 profesor zwyczajny, a od 1971 członek rzecz. PAN. Pracownik AGH (1947-58), Politechniki Krak. (1958-88), gdzie był prorektorem i rektorem (1965-68). Od 1978 do 1990 był pracownikiem IPPT PAN, kierownikiem Zakładu Układów Mechanicznych. Specjalista w dziedzinie podstaw naukowych inżynierii skrawania i erozji, oraz inżynierii warstwy wierzchniej.
Był m.in. Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Sekretarzem Naukowym PAN, Posłem na Sejm V i IX kadencji, Prezesem SIMP i NOT. Autor 14 książek, 181 artykułów naukowych, 11 patentów, promotor 29 doktorantów.
Doktor Honoris Causa: Uniwersytetu w Chemnitz, Uniwersytetu im. Baumana w Moskwie, Politechniki Poznańskiej i Politechniki Koszalińskiej. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym francuski Order Wielkiego Oficera Legii Honorowej i Złote Palmy Akademickie, Krzyże Orderu Polonia Restituta: Komandorski, Oficerski i Kawalerski, serię Orderów Zasługi, medale wojskowe i inne.