Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Politechniki w Wiedniu, a także konserwatorium wiedeńskiego. Studia uzupełniał w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej (1933, 1934). Habilitował się na krakowskiej AGH (1937). Profesor AGH (od 1946), prodziekan Wydziału Elektromechanicznego Politechniki Warszawskiej (od 1948), profesor Politechniki Warszawskiej (od 1952). Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963-1972), dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech (od 1969 aż do śmierci). Konstruktor i kierownik nadowy obiektów inżynierskich, m.in. mostu w Goczałkowicach na Wiśle. Organizator i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności. Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. W PAN członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1956), członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV (1957-1960). Członek wielu akademii naukowych, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doktor Honoris Causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969), politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974) i Politechniki Krakowskiej (1976). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954).

Metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemii i podstaw termodynamiki stopów tych metali. Absolwent szkoły realno-handlowej w Petersburgu (1912), studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912-1917). Asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej (od 1921), tam też uzyskał doktorat (1928). Profesor nadzwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej (od 1930), profesor zwyczajny (od 1937). W 1939 osadzony w Sachsenhausen, po zwolnieniu w 1940 nauczał w Szkole Handlowej, następnie w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH (1945-64) oraz Zakładem Metali IPPT PAN w Krakowie (1953-1968). Wiceprezes PAN (1962-65), przewodniczący Oddziału PAN w Krakowie (1961-68), wieloletni przewodniczący Komitetu Hutnictwa PAN oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Metalurgii PAN (powstał z Zakładu Metali IPPT PAN w 1977, obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Nagrody Państwowe: I stopnia za całokształt prac (1949), I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków, roztworów i kondensacji par metali (1966). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954) i I klasy (1958). Doktor Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1964).

Absolwent Politechniki Gdańskiej 1951, od 1951 r. pracownik naukowy WAT, 1957- doktorat (WAT) i habilitacja (IPPT), 1958- profesor nadzwyczajny, 1967- profesor zwyczajny, 1962- członek PAN. Od 1954 r. pracownik IPPT, kierownik Pracowni Teorii Drgań Ośrodków Ciągłych w Zakładzie Badań Drgań (od 1959). Poseł na Sejm, a w latach 1975-78 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Kierował pracą stworzonego przez siebie Instytutu Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy w Warszawie (instytut nosi obecnie imię S. Kaliskiego). Wybitny specjalista w dziedzinie teorii pól sprzężonych, badań termojądrowych; twórca polskiej elektronofononiki. Jego badania naukowe przyczyniły się do rozwoju techniki obronnej oraz znalazły szerokie zastosowanie w gospodarce narodowej. Pozostawił imponujący dorobek naukowy. Autor 550 prac naukowych oraz wielu wynalazków opatentowanych w kraju i za granicą. Doktor Honoris Causa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, Uniwersytetu Sofijskiego. Laureat wielu nagród (m.in. M.T. Hubera).

Absolwent, a od 1948 r. asystent Wydziału Elektrycznego PW. Jeden z pierwszych pracowników Zakładu Badania Drgań PAN (1952) w dziedzinie akustyki. Pracownik Instytutu od wejścia ZBD w skład IPPT do tragicznej śmierci w górach w Hindukuszu, od 1961- doktorat (IPPT), 1967- habilitacja, 1975- profesor. Kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej (1961-1973), z-ca dyrektora IPPT ds. naukowych (1973-1977). Prowadzone przez niego badania dotyczyły głównie metod miernictwa akustycznego, zależności między parametrami pola akustycznego a właściwościami mechanicznymi ciał stałych i cieczy, działania przetworników piezoelektrycznych. Autor 2 książek, 60 publikacji, 10 patentów. Posiadał duży autorytet w międzynarodowej społeczności akustyków.

Inżynier lotnictwa, absolwent (1929) i pracownik naukowy Politechniki Warszawskiej (do 1939 i od 1945) Badania nad odwzorowaniami analitycznymi i wykorzystaniem odwzorowań konforemnych uwieńczone pracą doktorską (1931) i habilitacyjną(1934). 1954- członek korespondent PAN, 1966- członek rzeczywisty PAN. Od 1946 profesor na Politechnice Śląskiej, gdzie był odpowiedzialny za uruchomienie studiów technicznych. Od 1952 profesor Katedry Aerodynamiki Politechniki Warszawskiej, od 1955 Katedry Aero-Hydrodynamiki Wydziału Matematyki i Fizyki Uniwersytetu Warszawskiego. Organizator i kierownik Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów w IPPT (1953-1961). Był inicjatorem pierwszych konferencji naukowych, poświęconych problemom i metodom mechaniki płynów, które później przekształciły się w międzynarodowe biennalne sympozja. Autor ponad 50 prac naukowych, poświęconych w dużej części metodom analizy pól aerodynamicznych w przestrzennych niestacjonarnych przepływach ściśliwych, twórca jednolitej teorii fal prostych i podwójnych w gazodynamice, matematycznych podstaw opisu nielepkich przepływów ściśliwych.