Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Inżynierii na Politechnice Gdańskiej - PGd (1934), 1945- doktorat i habilitacja na Politechnice Warszawskiej (PW), 1947- profesor nadzwyczajny, 1954- profesor zwyczajny. Specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Od 1945- kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli PGd. 1945-1947 prodziekan, a następnie 1947-1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PGd, 1949-1952 - prorektor tej uczelni. Współautor projektów znanych obiektów inżynierskich, np.: chłodni rybnej w Gdyni, estakady taśmowca węglowego w Szczecinie, hali sportowej w Łodzi. 1952-1955 - kierownik Katedry Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1969 - kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności Uniwersytetu Warszawskiego, 1969-1981 - kierownik Zakładu Mechaniki Ciała Stałego Odkształcalnego Instytutu Mechaniki. 1969-1978 - dyrektor Instytutu Mechaniki. Autor ponad 200 rozpraw naukowych oraz 16 monografii, m.in.: Dynamika Budowli (1961) i Mechanika Budowli (1957-1966). 1949 - współzałożyciel czasopisma Archives of Mechanics. Uczestniczył w tworzeniu PAN: 1952 - członek korespondent oraz 1956-1968 - Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych, 1956 - członek rzeczywisty, 1969-1977 - wiceprezes, 1978-1980 - prezes oraz 1980-1986 - członek prezydium. W latach 1966-1978 - przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Członek zagraniczny trzech Akademii Nauk i członek dziewięciu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (np. Royal Society), z których sześć nadało mu godność członka honorowego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), Orderem Budowniczych PL (1977). Dwukrotny laureat nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964). Doktor Honoris Causa dziesięciu uczelni zagranicznych i krajowych, m.in. PGd (1971), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej oraz PW (1981) i Wojskowej Akademii Technicznej (1986).

Elektronik i radiotechnik, absolwent Politechniki Warszawskiej (1919) i Oficerskiej Szkoły Łączności w Paryżu (1922). Od 1929 (najmłodszy) profesor Politechniki Warszawskiej, wszechstronny uczony i popularyzator (także nauk humanistycznych i przyrodniczych). Jeden z pionierów układów radiotechnicznych (np. radaru). Opracował m.in. metodę analizy drgań elektrycznych nieliniowych (metoda harmonicznych Groszkowskiego) oraz interpretację zmian indukcyjności w zależności od temperatury. Wydał około 300 prac naukowych, w tym z dziedziny wytwarzania i stabilizacji drgań elektrycznych oraz technologii wysokiej próżni oraz lamp elektronowych. Przed II wojną światową pracownik Politechniki Warszawskiej, jeden z założycieli i pierwszy prezes Polskiego Związku Krótkofalowców, a także dyrektor Instytutu Radiotechnicznego w Warszawie. W okresie wojny żołnierz AK, doradca ds. łączności Delegatury Rządu na Kraj. Rozszyfrowywał sterowanie niemieckich rakiet przyczyniając się do obrony Londynu. Po wojnie pracował w Politechnice Łódzkiej, Państwowym Instytucie Telekomunikacji, Politechnice Warszawskiej, a w latach 1953-1963 także w IPPT PAN (jeden z organizatorów Instytutu). Polityk, poseł na Sejm, przewodniczący Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu i zastępca przewodniczącego Rady Państwa. W PAN członek rzeczywisty (1952), członek Prezydium (1955-1980), wiceprezes (1957-1962) i prezes (1962-1971). Doktor Honoris Causa: Politechniki Warszawskiej (1962), Łódzkiej (1964), Gdańskiej (1975). Członek: Akademii Nauk Czechosłowacji (1965), Węgier (1965), ZSRR (1965), Rumunii (1966), Bułgarii (1966), Kuby (1971), a także wielu stowarzyszeń. Odznaczony m.in.: Krzyżem Złotym Orderu Wojennego Virtuti Militari, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (dwukrotnie), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Uczeń i następca prof. W. Olszaka. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1951), 1953 - doktorat, (PW), 1960 - habilitacja (PW), 1965 - profesor nadzwyczajny, 1977 - profesor zwyczajny , 1969 - członek korespondent, a od 1983 członek rzeczywisty PAN, Wieloletni przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Od 1952 pracownik naukowy PW, od 1954 także (a od 1961 wyłącznie) w IPPT: kierownik Pracowni Zastosowań Inżynierskich Teorii Plastyczności, 1969-1981 Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych i Zakłady Teorii Konstrukcji. Wykładowca na Uniwersytecie w Grenoble oraz Marsylii. Rektor Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych (CISM) w Udinie od 1982 do śmierci. Wybitny specjalista w dziedzinie stosowanej teorii plastyczności (teoria nosności granicznej, płyty i powłoki, przystosowanie konstrukcji). Wychowawca wielu znanych naukowców, którym wskazywał niezwykle trafnie kierunki badań. Organizator szeregu ważnych konferencji naukowych mających przełomowe znaczenie dla rozwoju teorii plastyczności i redaktor pokonferencyjnych tomów, będących do dziś pozycjami odniesienia. Autor ponad 200 publikacji, w tym 11 monografii książkowych; promotor 14 doktoratów (2 za granicą); członek władz międzynarodowych organizacji naukowych (IUTAM, RILEM, CEB, IASS); Doktor H.C. Institut National Polytechnique de Grenoble.

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1949). Od 1953 do 1962 w Zakładzie Analogii IPPT, którego został kierownikiem. Ponownie w IPPT od 1974- kierownik Zakładu Aeroakustyki, 1959- doktorat, 1965- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1980- profesor zwyczajny. Autor ponad 100 prac o tematyce związanej z zagadnieniami generacji dźwięków pochodzenia aerodynamicznego, zwalczaniem hałasów w pomieszczeniach przemysłowych, akustyka wnętrz, teoria ekranów akustycznych, identyfikacji źródeł dźwięku i dróg transmisji energii akustycznej. Organizator wielu międzynarodowych konferencji m.in. II Kongres FASE, Konferencji INTER-NOISE'79.

Wieloletni Sekretarz Naukowy Komitetu Akustyki PAN, współzałożyciel PTA. Założyciel i od 1966 redaktor naczelny Archiwum Akustyki (od 1974 Archives of Acoustics).