Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Komunikacji Politechniki Krakowskiej (1950), 1962 - doktorat w IPPT PAN, 1970 - habilitacja, 1948 - profesor nadzwyczajny. W latach 1948-1951 - pracownik naukowy Politechniki Krakowskiej, 1951-1962 - pracownik Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. 1962-1993 - kierownik Samodzielnej Pracowni, a następnie Zakładu Badań Nieniszczących IPPT PAN. Inicjator nurtu badań nieniszczących w Konferencjach Wytrzymałościowych organizowanych przez PAN i Polskie Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Organizator corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących oraz VII International Committe for Nondestructive Testing (IC NDT). Redaktor naczelny zeszytów „Badania nieniszczące”. W latach 1970-1973 - przewodniczący, a od 1982 członek honorowy IC NDT. Przewodniczący Komisji Problemowej przy PKN. Członek zarządu SIMP. Autor ponad 150 publikacji, 5 patentów, współtwórca szeregu nowatorskich konstrukcji (w tym defektoskopów ultradźwiękowych). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego (1977).

Absolwent Wydziału Elektrycznego PW (1933). Do 1939 r. w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechniki (PZTR) m.in. dyrektor techniczny, konstruktor wzmacniaczy dla Sejmu RP, transatlantyków MS „Piłsudski” i MS „Batory”, modulatora do radiostacji dla Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Podczas wojny uczestniczył w wykonywaniu sprzęt dla AK oraz w rozszyfrowaniu sterowania V1 i V2. Po wojnie, w 1945 roku uruchamiał PZTR, w latach 1949-1952 pracował w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Równolegle, od 1945 roku nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PW. W latach 1947-1950 kierownik Oddziału Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym, z którego w 1951 roku powstał Wydział Łączności. Dziekan tego wydziału w latach 1951-1952 oraz organizator i kierownik Katedr Podstaw Telekomunikacji – Układów Elektronicznych. Organizator Katedry Magnetyków i Dielektryków, kierownik Zakładu Układów Elektronicznych, potem Zakładu Układów i Aparatury Mikrofalowej w Instytucie Podstaw Elektroniki. W latach 1953-1966 organizował i kierował Pracownią Magnetyków w Zakładzie Elektroniki IPPT PAN. Kierownik Zakładu Magnetyków IPPT, zastępca dyrektora ds. naukowych (1963-1966), członek Rady Naukowej (1960-1978). Zajmował się m.in. modulacją i detekcją światła laserowego, pracował nad światłowodami. Członek rzeczywisty PAN, Doctor honoris causa WAT, honorowy członek SEP, członek międzynarodowych organizacji (m.in. Institute of Electrical and Electronics Engineers, Institution of Electrical Engineers, the New York Academy of Sciences i The Electromagnetic Academy). Autor ponad 250 publikacji, patentów i wzorów użytkowych. Wychowawca pokoleń inżynierów i naukowców (m.in. promotor 9 doktoratów w IPPT).

Absolwent UJ i AGH w Krakowie, 1949-doktorat (pierwszy doktorat wypromowany przez prof. W. Olszaka), 1950-habilitacja, 1952-profesor nadzwyczajny, 1958-profesor zwyczajny, 1969-członek rzeczywisty PAN. Pracownik IPPT od 1953 do 1991, od 1956 kierownik Pracowni Drgań Mechanicznych w Zakładzie Badania Drgań, kierownik Zakładu Teorii Konstrukcji Maszyn (od 1965), późniejszego Zakładu Układów Mechanicznych (1969-1977). Członek Rady Naukowej m.in. Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Dziedziny Jego wszechstronnej działalności naukowej: mechanika teoretyczna, teoria drgań, dynamika maszyn, technika wibracyjna, niezawodność, wytrzymałość materiałów, inżynieria materiałowa, diagnostyka, inżyniera systemów, cybernetyka, prakseologia, naukoznawstwo. Twórca szkół Drgań Nieliniowych i Tribologii. Autor 265 artykułów, współautor 7 monografii, redaktor 5 monografii, redaktor naczelny "Zagadnień Drgań Nieliniowych" od 1963 r. "Nonlinear Vibration Problems", promotor ponad 30 doktoratów. Członek komitetów naukowych i stowarzyszeń. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Doktor Honoris Causa AGH w Krakowie i Politechniki w Bratysławie.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW (1945), 1957- doktorat, 1958- habilitacja, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Jeden z najwybitniejszych akustyków polskich. Prowadził m.in. kompleksowe teoretyczne i doświadczalne badania nad analizą i syntezą mowy, sformułował oryginalną teorię przetworników elektroakustycznych. 1944- pracownik Laboratorium Fizyko-Technicznego Polskich Zakładów Philips, 1945- kierownik Działu Elektroakustyki Państwowego Instytutu Telekomunikacji w Warszawie, wykładowca na Wydziale Elektrycznym PW, a od 1958 - na Wydziale Łączności PW, 1952- kierownik Pracowni Elektroakustyki Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), a następnie 1969- kierownik Zakładu Akustyki Cybernetycznej IPPT PAN. 1970-1971 - zastępca dyrektora ds. naukowych IPPT PAN. Jeden z założycieli i członków Polskiego Towarzystwa Akustycznego. Członek Wydziału VI Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Przewodniczący Grupy Ekspertów Ministerstwa Łączności w Międzynarodowym Komitecie Doradczym ds. Telefonii i Telegrafii (CCITT), przewodniczący Komisji Elektroakustyki PKN, członek sekcji Akustyki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN. Dwukrotnie (1955 i 1959) wyróżniony nagrodą Wydziału IV PAN, 1959- odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Absolwent Wydziału Budownictwa Przemysłowego PW (1960) oraz Wydziału Matematyki Stosowanej i Mechaniki UW (1963): uczeń i następca prof. Antoniego Sawczuka. Doktorat (1966) i habilitacja (1974) w IPPT. Profesor nadzwyczajny- 1983, zwyczajny 1989. Od 1959- w IPPT. Od 1960 w IPPT; organizator i kierownik Pracowni Mechaniki Konstrukcji Niesprężystych (od 1979 aż do śmierci), oraz wieloletni kierownik Studium Doktoranckiego (1980-1990). Koordynator Programu Badań Podstawowych 1989-1990. Światowej rangi specjalista w dziedzinie niesprężystej analizy konstrukcji inżynierskich, a w szczególności teorii przystosowania konstrukcji do obciążeń zmiennych. Autor najważniejszej dotąd światowej monografii w tej dziedzinie (Shakedown of Elastic-plastic Structures, 1987). Wykładowca na uczelniach technicznych w USA i Niemczech. Autor wielu znaczących ekspertyz dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji oraz ponad 100 publikacji naukowych, w prestiżowych czasopismach i wydawnictwach. Jego pamięci poświęcone było kollokwium EUROMECH 298 (1992). Promotor 8 doktoratów (także za granicą).