Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Komunikacji Politechniki Krakowskiej (1950), 1962 - doktorat w IPPT PAN, 1970 - habilitacja, 1948 - profesor nadzwyczajny. W latach 1948-1951 - pracownik naukowy Politechniki Krakowskiej, 1951-1962 - pracownik Wojskowej Akademii Technicznej w Warszawie. 1962-1993 - kierownik Samodzielnej Pracowni, a następnie Zakładu Badań Nieniszczących IPPT PAN. Inicjator nurtu badań nieniszczących w Konferencjach Wytrzymałościowych organizowanych przez PAN i Polskie Stowarzyszenie Inżynierów i Techników Mechaników Polskich SIMP. Organizator corocznych Krajowych Konferencji Badań Nieniszczących oraz VII International Committe for Nondestructive Testing (IC NDT). Redaktor naczelny zeszytów „Badania nieniszczące”. W latach 1970-1973 - przewodniczący, a od 1982 członek honorowy IC NDT. Przewodniczący Komisji Problemowej przy PKN. Członek zarządu SIMP. Autor ponad 150 publikacji, 5 patentów, współtwórca szeregu nowatorskich konstrukcji (w tym defektoskopów ultradźwiękowych). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978), Złotą Odznaką za Zasługi dla Rozwoju Przemysłu Maszynowego (1977).

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.

Absolwent Wydziału Humanistycznego Uniwersytetu i Politechniki we Wrocławiu (1947), 1950 - doktorat, 1974 - habilitacja, 1978 - profesor nadzw. 1986 - profesor zwycz. Fonetyk, filolog, językoznawca, profesor nauk technicznych. Specjalizował się w fonetyce akustycznej, prowadząc badania dotyczące wytwarzania dźwięków i procesu rozumienia mowy. Zajmował się także cyfrową syntezą, przetwarzaniem i analizą mowy. W latach 1946-1952 – adiunkt Katedry Filologii Angielskiej Uniwersytetu Wrocławskiego, a następnie od 1953 – pracownik naukowy Uniwersytetu Poznańskiego, w tym w latach 1966-1968 - kierownik Zakładu Fonetyki UP. W latach 1956 – 1992 - pracownik Zakładu Badań Drgań IPPT PAN, przy czym w 1974 roku, w ramach IPPT PAN utworzył Samodzielną Pracownię Fonetyki Akustycznej w PAN w Poznaniu. W latach 1988-1989 - kierownik Zakładu Fonetyki Akustycznej IPPT PAN z siedzibą w Poznaniu oraz kierownik Pracowni Analizy Mowy w tym Zakładzie. Członek honorowy Polskiego Towarzystwa Fonetycznego. Autor ponad 200 publikacji, głównie z zakresu fonetyki i fonologii języka polskiego i angielskiego. Przez ponad 50 lat zasiadał w Stałej Radzie Międzynarodowego Towarzystwa Fonetycznego.

Pilot w czasie działań wojennych 1939 roku, członek ruchu oporu. Absolwent Wydz. Mech. AGH (1948), gdzie doktoryzował się (1958) i habilitował (1962). Od 1969 profesor zwyczajny, a od 1971 członek rzecz. PAN. Pracownik AGH (1947-58), Politechniki Krak. (1958-88), gdzie był prorektorem i rektorem (1965-68). Od 1978 do 1990 był pracownikiem IPPT PAN, kierownikiem Zakładu Układów Mechanicznych. Specjalista w dziedzinie podstaw naukowych inżynierii skrawania i erozji, oraz inżynierii warstwy wierzchniej.
Był m.in. Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Sekretarzem Naukowym PAN, Posłem na Sejm V i IX kadencji, Prezesem SIMP i NOT. Autor 14 książek, 181 artykułów naukowych, 11 patentów, promotor 29 doktorantów.
Doktor Honoris Causa: Uniwersytetu w Chemnitz, Uniwersytetu im. Baumana w Moskwie, Politechniki Poznańskiej i Politechniki Koszalińskiej. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym francuski Order Wielkiego Oficera Legii Honorowej i Złote Palmy Akademickie, Krzyże Orderu Polonia Restituta: Komandorski, Oficerski i Kawalerski, serię Orderów Zasługi, medale wojskowe i inne.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).