Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent dwóch Wydziałów: Budownictwa Lądowego (1947) i Budownictwa Wodnego (1948) AGH w Krakowie. 1956- doktorat (PW), 1967- profesor. W latach 1945-1948 - pracownik naukowy AGH, 1949-1953 - Instytutu Techniki Budowlanej, 1956-1958 - Zakładu Budownictwa PAN. W latach 1958-1992 - kierownik pracowni w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych w IPPT PAN, a od 1968 do 1992- z-ca Dyrektora ds. ogólnych IPPT. W latach 1992-1994 - podsekretarz stanu w Ministerstwie Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, 2000-2002 - z-ca przew. Wydziału Nauk Technicznych PAN. Przewodniczący Rad Naukowych CEBET (1973-1994), przy Min. Budownictwa (1988-1991), przy Prezesie PKN (1989-1990), ITB (1991-1994). Członek Komitetu Inż. Lądowej i Wodnej PAN (od 1956), z-ca Przewodniczącego (1992-2002). Przewodniczący Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa (1984-1993). Autor 160 publikacji z dziedziny konstrukcji betonowych, zespolonych, wstępnie sprężonych. Członek władz organizacji międzynarodowych RILEM, FIP, ISO. Członek (Fellow) Institution of Civil Engineers (od 1994). Odznaczony medalem RILEM.

Absolwent Politechniki Gdańskiej 1951, od 1951 r. pracownik naukowy WAT, 1957- doktorat (WAT) i habilitacja (IPPT), 1958- profesor nadzwyczajny, 1967- profesor zwyczajny, 1962- członek PAN. Od 1954 r. pracownik IPPT, kierownik Pracowni Teorii Drgań Ośrodków Ciągłych w Zakładzie Badań Drgań (od 1959). Poseł na Sejm, a w latach 1975-78 Minister Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. Kierował pracą stworzonego przez siebie Instytutu Fizyki Plazmy i Laserowej Mikrosyntezy w Warszawie (instytut nosi obecnie imię S. Kaliskiego). Wybitny specjalista w dziedzinie teorii pól sprzężonych, badań termojądrowych; twórca polskiej elektronofononiki. Jego badania naukowe przyczyniły się do rozwoju techniki obronnej oraz znalazły szerokie zastosowanie w gospodarce narodowej. Pozostawił imponujący dorobek naukowy. Autor 550 prac naukowych oraz wielu wynalazków opatentowanych w kraju i za granicą. Doktor Honoris Causa Moskiewskiego Uniwersytetu Państwowego, Uniwersytetu Sofijskiego. Laureat wielu nagród (m.in. M.T. Hubera).

Absolwent Wydziału Mechanicznego Szkoły Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda (1947) i Wydziału Mechanicznego Technologicznego Politechniki Warszawskiej (1954), 1960- doktorat, 1964- docent w IPPT PAN, 1971- profesor nadzwyczajny, 1977- profesor zwyczajny. Wybitny specjalista w dziedzinie badań teoretycznych i doświadczalnych z zakresu mechaniki plastycznych odkształceń metali, nośności granicznej, mechaniki ośrodków sypkich i gruntów; mechaniki materiałów, w tym modelowania pękania ciągliwego. 1976- członek korespondent PAN, 1989- członek rzeczywisty PAN. 1962-1996 w IPPT PAN. Kierownik Zakładu Mechaniki Ośrodków Ciągłych. W okresie 1993-1998 - członek Prezydium PAN, 1993-1995 - przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych PAN, 1984-1986 - przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN, od 1987r. członek Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, 1980-1997 członek Scientific Council CISM w Udine, 1980-1991 - członek General Assembly Międzynarodowej Unii Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej (IUTAM), 1997-2003 - przewodniczący Rady Programowej Centrum Laserowych Technologii Metali (wspólnego ośrodka PAN i Politechniki Świętokrzyskiej), 1988-1994 - członek Prezydium Centralnej Komisji Kwalifikacyjnej dla Kadr Naukowych, Doktor H.C.: WAT (1989) i Politechniki Świętokrzyskiej (2002).

Absolwent, a od 1948 r. asystent Wydziału Elektrycznego PW. Jeden z pierwszych pracowników Zakładu Badania Drgań PAN (1952) w dziedzinie akustyki. Pracownik Instytutu od wejścia ZBD w skład IPPT do tragicznej śmierci w górach w Hindukuszu, od 1961- doktorat (IPPT), 1967- habilitacja, 1975- profesor. Kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej (1961-1973), z-ca dyrektora IPPT ds. naukowych (1973-1977). Prowadzone przez niego badania dotyczyły głównie metod miernictwa akustycznego, zależności między parametrami pola akustycznego a właściwościami mechanicznymi ciał stałych i cieczy, działania przetworników piezoelektrycznych. Autor 2 książek, 60 publikacji, 10 patentów. Posiadał duży autorytet w międzynarodowej społeczności akustyków.

Radiotechnik, absolwent PW (1949), 1955-doktorat (promotor prof. I. Malecki), 1957- docent, 1962-profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny i członek korespon. PAN, a od 1976 członek rzeczywisty PAN, członek Nowojorskiej Akademii Inżynierii nauk Medycznych i Biologicznych w USA (1997). Współorganizator Laboratorium Akustycznego w Głównym Instytucie Fizyki technicznej, włączonego w 1952 do Zakładu Badania Drgań. Kierownik: Pracowni Biernych Zastosowań Ultradźwięków (1953-1969), Z-ca dyrektora ds. naukowych (1965-1969) i Dyrektor IPPT (1969-1974). Konstruktor pierwszego w Polsce defektoskopu ultradźwiękowego do badania materiałów ("radaru ultradźwiękowego"). Organizator pierwszej Międzynarodowej Konferencji Ultradźwięków w Medycynie i Biologii. Uhonorowany przez AIUM w Waszyngtonie Dyplomem Pioniera Ultradźwięków w Medycynie, Założyciel i wieloletni przewodniczący Komitetu Akustyki PAN. Wiceprzewodniczący Europejskiej Federacji Ultradźwięków w Medycynie, przewodniczący Rady Naukowej (m.in. RN IPPT 1990-1992, IBIB PAN). Wieloletni wykładowca na PW. Autor 12 monografii i 166 publikacji, 62 patentów. Promotor 14 doktoratów. Laureat wielu nagród m.in. dwukrotnie Nagrody Państwowej II stopnia.