Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Uczeń i następca prof. W. Olszaka. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1951), 1953 - doktorat, (PW), 1960 - habilitacja (PW), 1965 - profesor nadzwyczajny, 1977 - profesor zwyczajny , 1969 - członek korespondent, a od 1983 członek rzeczywisty PAN, Wieloletni przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Od 1952 pracownik naukowy PW, od 1954 także (a od 1961 wyłącznie) w IPPT: kierownik Pracowni Zastosowań Inżynierskich Teorii Plastyczności, 1969-1981 Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych i Zakłady Teorii Konstrukcji. Wykładowca na Uniwersytecie w Grenoble oraz Marsylii. Rektor Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych (CISM) w Udinie od 1982 do śmierci. Wybitny specjalista w dziedzinie stosowanej teorii plastyczności (teoria nosności granicznej, płyty i powłoki, przystosowanie konstrukcji). Wychowawca wielu znanych naukowców, którym wskazywał niezwykle trafnie kierunki badań. Organizator szeregu ważnych konferencji naukowych mających przełomowe znaczenie dla rozwoju teorii plastyczności i redaktor pokonferencyjnych tomów, będących do dziś pozycjami odniesienia. Autor ponad 200 publikacji, w tym 11 monografii książkowych; promotor 14 doktoratów (2 za granicą); członek władz międzynarodowych organizacji naukowych (IUTAM, RILEM, CEB, IASS); Doktor H.C. Institut National Polytechnique de Grenoble.

Mechanik, absolwent Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda (1951) i WAT (1954), 1955 - doktorat, 1960 - habilitacja, 1962 - profesor nadzwyczajny, 1973 - profesor zwyczajny, 1989 - członek korespondent PAN. Pracownik IPPT PAN od 1957 do1997, kierownik Pracowni Teorii Sprężystości (1962-1968), Zakład Teorii Ośrodków Ciągłych (1968-1980) i Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów (1980-1995). Dziedziny Jego działalności naukowej: teoria płyt i powłok; teoria dyslokacji; podstawy teorii ośrodka ciągłego; mechanika nieliniowa i biopolimery; mechanika i termomechanika łańcuchów dyskretnych i ciągłych. Autor około 100 publikacji w renomowanych czasopismach, promotor 18 doktoratów. Reprezentant Polski w zgromadzeniu ogólnym IUTAM (1991-2002). Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Jeden z założycieli, we władzach, a potem członek honorowy International Society for Interaction between Mechanics and Mathematics (ISIMM). Członek Akademii Nauk w Bolonii. Laureat Nagrody im. T. Hubera.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Wrocławskiej (1951), 1964- doktorat (PWr), 1968- habilitacja, 1977- profesor nadzwyczajny, 1987- profesor zwyczajny. Pracownik naukowy Instytutu Elektrotechniki 1951-1974. Od 1956 w IPPT PAN, od 1975 na pełnym etacie. Kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej (1976-1977), zastępca dyrektora ds. naukowych (1977-1988), dyrektor Ośrodka Rozwoju Techniki IPPT PAN (1985-1991), dyrektor Centrum i następnie Ośrodka Akustoelektroniki (1991-1997). Przewodniczący Komitetu Materiałów Elektrotechnicznych (od 1968), zastępca przewodniczącego Komitetu Akustyki PAN (od 1982), wiceprzewodniczący Polskiego Towarzystwa Ceramicznego (od 1990). Specjalista w dziedzinach: inżynierii materiałowej tworzyw elektroizolacyjnych, akustyki oraz metod badania materiałów. Opracowywał technologie materiałów ceramicznych dla przemysłu elektrotechnicznego, rozwijał metody badań mikroskopowych, akustycznych i wytrzymałościowych, opracował unikalną aparaturę do badań materiałowych z wykorzystaniem metody ultradźwiękowej oraz emisji akustycznej. Organizator wielu konferencji o zasięgu krajowym oraz międzynarodowym np. konferencji Composites and Ceramic Materials - Technology, Application and Testing. Autor 180 prac, 8 książek, 20 patentów, 300 ekspertyz, promotor 6 doktoratów.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1948), 1954- doktorat (PW), 1955- docent w PAN, 1963- profesor nadzwyczajny. W IPPT od 1954 do 1957- i od 1960 (w międzyczasie w WAT). Kierownik Pracowni Teorii Pola Elektromagnetycznego w Zakładzie Elektrotechniki Teoretycznej, a od 1964 p.o. Kierownika Zakładu Teorii Łączności. Wybitny specjalista w dziedzinie teorii i zastosowań fal EM (asymptotyczne własności, fale uderzeniowe, propagacja w ośrodkach zjonizowanych, promieniowanie, anteny, falowody, i linie transmisyjne). Wykładowca. Konstruktor maszyny analogowej ARAL, jednej z trzech pierwszych maszyn matematycznych w Polsce. Organizator konferencji z teorii fal EM.Od 1954 Sekretarz Polskiego Komitetu Narodowego URSI (Międzynarodowa Unia Nauk Radiowych). Członek, założyciel i sekretarz generalny PTET i S (od roku 1961). Autor ponad 40 publikacji naukowych oraz monografii "Metody analiz pól elektromagnetycznych", promotor 10 doktoratów.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1949). Od 1953 do 1962 w Zakładzie Analogii IPPT, którego został kierownikiem. Ponownie w IPPT od 1974- kierownik Zakładu Aeroakustyki, 1959- doktorat, 1965- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1980- profesor zwyczajny. Autor ponad 100 prac o tematyce związanej z zagadnieniami generacji dźwięków pochodzenia aerodynamicznego, zwalczaniem hałasów w pomieszczeniach przemysłowych, akustyka wnętrz, teoria ekranów akustycznych, identyfikacji źródeł dźwięku i dróg transmisji energii akustycznej. Organizator wielu międzynarodowych konferencji m.in. II Kongres FASE, Konferencji INTER-NOISE'79.

Wieloletni Sekretarz Naukowy Komitetu Akustyki PAN, współzałożyciel PTA. Założyciel i od 1966 redaktor naczelny Archiwum Akustyki (od 1974 Archives of Acoustics).