Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Radiotechnik, absolwent PW (1949), 1955-doktorat (promotor prof. I. Malecki), 1957- docent, 1962-profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny i członek korespon. PAN, a od 1976 członek rzeczywisty PAN, członek Nowojorskiej Akademii Inżynierii nauk Medycznych i Biologicznych w USA (1997). Współorganizator Laboratorium Akustycznego w Głównym Instytucie Fizyki technicznej, włączonego w 1952 do Zakładu Badania Drgań. Kierownik: Pracowni Biernych Zastosowań Ultradźwięków (1953-1969), Z-ca dyrektora ds. naukowych (1965-1969) i Dyrektor IPPT (1969-1974). Konstruktor pierwszego w Polsce defektoskopu ultradźwiękowego do badania materiałów ("radaru ultradźwiękowego"). Organizator pierwszej Międzynarodowej Konferencji Ultradźwięków w Medycynie i Biologii. Uhonorowany przez AIUM w Waszyngtonie Dyplomem Pioniera Ultradźwięków w Medycynie, Założyciel i wieloletni przewodniczący Komitetu Akustyki PAN. Wiceprzewodniczący Europejskiej Federacji Ultradźwięków w Medycynie, przewodniczący Rady Naukowej (m.in. RN IPPT 1990-1992, IBIB PAN). Wieloletni wykładowca na PW. Autor 12 monografii i 166 publikacji, 62 patentów. Promotor 14 doktoratów. Laureat wielu nagród m.in. dwukrotnie Nagrody Państwowej II stopnia.

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.

Absolwent Wydziału Elektroradiotechnicznego WAT (1964). 1970 – doktorat (WAT), 1976 – habilitacja (WAT), 1991 – profesor nadzw. 1995 – profesor zw. Od 1962-1982 – pracownik WAT, w tym od 1976 – kierownik Zakładu Akustyki Fizycznej WAT oraz przez rok – prodziekan ds. Naukowych Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej WAT. Od 1982 -1985 – docent w Przemysłowym Instytucie Telekomunikacji w Warszawie. W latach 1984-2012 – pracownik IPPT PAN, w tym od 1985 – kierownik Zakładu Teorii Fal Elektromagnetycznych, po 2002 roku – kierownik Pracowni a następnie Laboratorium Fal Powierzchniowych. Wieloletni członek, a w latach 2007-2010 – Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Specjalista badań teoretycznych i eksperymentalnych nad oddziaływaniem fal elektromagnetycznych i akustycznych w ciałach stałych. Długoletni członek Polskiego Towarzystwa Akustycznego, w latach 1987-90 – Przewodniczący Oddziału Warszawskiego Towarzystwa, długoletni członek Kolegium Redakcyjnego „Archives of Acoustics”. Złoty Krzyż Zasługi - 1972.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Gdańskiej (1949). Od 1953 do 1962 w Zakładzie Analogii IPPT, którego został kierownikiem. Ponownie w IPPT od 1974- kierownik Zakładu Aeroakustyki, 1959- doktorat, 1965- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1980- profesor zwyczajny. Autor ponad 100 prac o tematyce związanej z zagadnieniami generacji dźwięków pochodzenia aerodynamicznego, zwalczaniem hałasów w pomieszczeniach przemysłowych, akustyka wnętrz, teoria ekranów akustycznych, identyfikacji źródeł dźwięku i dróg transmisji energii akustycznej. Organizator wielu międzynarodowych konferencji m.in. II Kongres FASE, Konferencji INTER-NOISE'79.

Wieloletni Sekretarz Naukowy Komitetu Akustyki PAN, współzałożyciel PTA. Założyciel i od 1966 redaktor naczelny Archiwum Akustyki (od 1974 Archives of Acoustics).

Absolwent Wydziału Matematyki, Fizyki i Chemii Uniwersytetu Warszawskiego (1952), 1956 - doktorat w Leningradzkim Uniwersytecie Państwowym (promotorem była wybitna radziecka matematyczka Olga Alexandrovna Ladyzhenskaya), 1963 - habilitacja na Wydziale Matematyki i Fizyki UW, 1971 - profesor nadzw., 1988 - profesor zwycz. Wybitny matematyk w zakresie równań różniczkowych cząstkowych i ich zastosowań. W latach 1955-2000 - pracownik a następnie wieloletni kierownik Zakładu Równań Fizyki Matematycznej Wydziału Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW. Współtwórca Instytutu Matematyki Stosowanej i Mechaniki na Wydziale MIM UW, a w latach 1987-1993 - dyrektor tego Instytutu. W latach 1956-1961 oraz 1964-1972 – pracownik w Pracowni Mechaniki Cieczy i Gazów IPPT PAN. Jednocześnie systematycznie prowadził zajęcia (wykłady, seminaria, ćwiczenia) na UW. Wypromował ośmiu doktorów nauk, w tym trzech z IPPT PAN. Od 1967 - członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego. Od 1991 - członek Rady Naukowej Centrum Badań Nieliniowych im. Juliusza Pawła Schaudera na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. Był również członkiem komitetu redakcyjnego czasopisma Topological Methods in Nonlinear Analysis wydawanego przez CBN im. J. P. Schaudera.