Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Inżynierii na Politechnice Gdańskiej - PGd (1934), 1945- doktorat i habilitacja na Politechnice Warszawskiej (PW), 1947- profesor nadzwyczajny, 1954- profesor zwyczajny. Specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Od 1945- kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli PGd. 1945-1947 prodziekan, a następnie 1947-1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PGd, 1949-1952 - prorektor tej uczelni. Współautor projektów znanych obiektów inżynierskich, np.: chłodni rybnej w Gdyni, estakady taśmowca węglowego w Szczecinie, hali sportowej w Łodzi. 1952-1955 - kierownik Katedry Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1969 - kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności Uniwersytetu Warszawskiego, 1969-1981 - kierownik Zakładu Mechaniki Ciała Stałego Odkształcalnego Instytutu Mechaniki. 1969-1978 - dyrektor Instytutu Mechaniki. Autor ponad 200 rozpraw naukowych oraz 16 monografii, m.in.: Dynamika Budowli (1961) i Mechanika Budowli (1957-1966). 1949 - współzałożyciel czasopisma Archives of Mechanics. Uczestniczył w tworzeniu PAN: 1952 - członek korespondent oraz 1956-1968 - Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych, 1956 - członek rzeczywisty, 1969-1977 - wiceprezes, 1978-1980 - prezes oraz 1980-1986 - członek prezydium. W latach 1966-1978 - przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Członek zagraniczny trzech Akademii Nauk i członek dziewięciu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (np. Royal Society), z których sześć nadało mu godność członka honorowego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), Orderem Budowniczych PL (1977). Dwukrotny laureat nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964). Doktor Honoris Causa dziesięciu uczelni zagranicznych i krajowych, m.in. PGd (1971), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej oraz PW (1981) i Wojskowej Akademii Technicznej (1986).

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1935). W okresie II wojny światowej wykładał w konspiracyjnej Politechnice Warszawskiej, także obronił doktorat (1941) i habilitację (1943). Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1952. Profesor Politechniki Gdańskiej (od 1946) i Politechniki Warszawskiej (1950-1983). Wieloletni dyrektor IPPT PAN (1953-1962 i 1973-1982). Dyrektor Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu (1969-1972). W Polskiej Akademii Nauk członek korespondent (od 1953), członek rzeczywisty (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968). Należał także do wielu innych towarzystw naukowych polskich (w tym Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego) i zagranicznych. Autor ponad 160 artykułów z dziedziny akustyki i naukoznawstwa, autor książek: Akustyka budowlana (1958), Teoria fal i układów akustycznych (1964), Physical Foundations of Technical Acoustics (1968), Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej (1972). Doktor Honoris Causa m.in.: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) i Politechniki Gdańskiej (2002). Laureat m.in. nagrody państwowej II stopnia (1953 i 1956), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi wyróżnieniami polskimi i zagranicznymi.

Metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemii i podstaw termodynamiki stopów tych metali. Absolwent szkoły realno-handlowej w Petersburgu (1912), studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912-1917). Asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej (od 1921), tam też uzyskał doktorat (1928). Profesor nadzwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej (od 1930), profesor zwyczajny (od 1937). W 1939 osadzony w Sachsenhausen, po zwolnieniu w 1940 nauczał w Szkole Handlowej, następnie w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH (1945-64) oraz Zakładem Metali IPPT PAN w Krakowie (1953-1968). Wiceprezes PAN (1962-65), przewodniczący Oddziału PAN w Krakowie (1961-68), wieloletni przewodniczący Komitetu Hutnictwa PAN oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Metalurgii PAN (powstał z Zakładu Metali IPPT PAN w 1977, obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Nagrody Państwowe: I stopnia za całokształt prac (1949), I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków, roztworów i kondensacji par metali (1966). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954) i I klasy (1958). Doktor Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1964).

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Absolwent Wydziału Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (1969). W Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN doktoryzował się (1972) i habilitował (1984) w zakresie nauk technicznych, a także uzyskał tytuł profesora (1993), kierował Samodzielną Pracownią Optyczno- Komputerowych Metod Mechaniki (do 2001), członek Rady Naukowej. W Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie profesor (od 1999 roku) i prorektor ds. naukowych (1999-2005), także profesor Akademii Bydgoskiej (1996-2003) i Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (od 2005 roku). Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego (od 1979 roku), inicjator powołania Towarzystwa Przetwarzania Obrazów (1992). Stypendysta National Science Foundation, USA, a także Fundacji im. Alexandra von Humboldta, Niemcy, następnie profesor wizytujący ośrodki naukowe, m.in. we Francji i USA. Specjalista w dziedzinach: matematyki stosowanej w mechanice continuum i termodynamice oraz podstaw matematycznych informatyki. Twórca liczb rozmytych skierowanych, podstawy algebry liczb rozmytych. Autor ponad 120 artykułów naukowych, 2 monografii, współredaktor prac zbiorowych. Wypromował 11 doktorów. Redaktor naczelny czasopisma PTM - Matematyka Stosowana (2000-2011).