Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Gdańskiej (1951), 1955- doktorat, 1957- docent, 1961- profesor nadzwyczajny, 1971- profesor zwyczajny. W latach 1947-1952 pracownik naukowy Politechniki Gdańskiej, a następnie w latach 1952-1997 - w IPPT PAN. W latach 1960-1963 - kierownik Pracowni Mechaniki Ciała Stałego w Zakładzie Mechaniki Ośrodków Ciągłych IPPT PAN, kierownik Zakładu Teorii Ośrodków Ciągłych, 1963-1970 - z-ca dyrektora IPPT PAN ds. naukowych. Od 1993 zastępca Przewodniczącego, a w latach 1995-1998 - Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Redaktor Naczelny Archiwum Mechaniki Stosowanej (1982-1998), Rozpraw Inżynierskich (1986-1998). Sekretarz Komitetu Redakcyjnego 10-tomowego wydawnictwa PAN „Encyklopedia Mechaniki Technicznej”, współautor i redaktor tomu IV pt. „Sprężystość”. Autor ponad 60 prac dotyczących teorii sprężystości, zwłaszcza ośrodków i płyt anizotropowych, naprężeń cieplnych i termosprężystości, teorii naprężeń momentowych oraz teorii pękania i propagacji szczelin w ośrodkach ciągłych. Promotor 6 doktoratów. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979).

Absolwent Wydziału Matematyczno-Fizycznego UW (1960), 1966 – doktorat, 1974 - habilitacja, 1983 - profesor nadzw., 1989 - profesor zwycz.; Specjalista w dziedzinie dynamiki stochastycznej układów technicznych; w szczególności - w dziedzinie drgań i fal stochastycznych oraz w zakresie stochastycznego modelowania zniszczenia zmęczeniowego. Od 1961 roku związany z IPPT PAN, w latach 1992-1995 - dyrektor Ośrodka Mechaniki; w 2000-2004 - kierownik Zakładu Dynamiki Układów Złożonych a następnie 2004-2009 - kierownik Samodzielnej Pracowni Dynamiki Stochastycznej. W latach 2003-2006 oraz 2011-2014 - Przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Wykładał na kilku polskich uczelniach; w latach 1977-1980 - docent na Wydziale Fizyki Technicznej i Matematyki Stosowanej PW, od 2006 - profesor zwycz. na Wydz. Matematyki, Informatyki i Mechaniki UW. Laureat wielu nagród za osiągnięcia naukowe, m.in.: nagroda im. M. Hubera (IV-go Wydz. Nauk Technicznych PAN, 1978), nagroda Fundacji na rzecz Nauki Polskiej w dziedzinie nauk technicznych (tzw. polski nobel) za wybitne osiągnięcia w dziedzinie dynamiki stochastycznej materiałów i konstrukcji (1993), Senior Research Prize of IASSAR (International Association for Structural Safety and Reliability), Rzym (2005). W latach 1989-1995 - Associate Editor - European Journal of Mechanics A/Solids; 1998-2006 – członek Komitetu Kongresowego IUTAM (International Union of Theoretical and Applied Mechanics). Autor ok.100 publikacji nauk. oraz 5-ciu monografii: PWN, Warszawa (1973), Elsevier (Dordrecht, 1985), Kluwer Academic Publ. (Dordrecht, 1991), wspólnie z B.F. Spencerem (Academic Press – Boston, 1992) oraz wspólnie z D.J. Kirknerem (Birkhauser, Boston, 2002). Pracował w wielu ośrodkach nauk. zagranicą, m.in.: N. York University (Courant Institute of Mathematical Sciences) i MIT (Massachussetts Institute of Technology) (1970-71), Glasgow University (1975-76), Technical University of Denmark (1985), Politechnico di Torino (1989) oraz jako distinguished Visiting Profesor w University of Notre Dame – Indiana, USA (1990-91 i 1997-98). Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Polonia Restituta (2002), członek koresp. PAN (1991), członek rzecz. PAN (2007).

Absolwent Wydziału Elektrycznego PW (1933). Do 1939 r. w Państwowych Zakładach Tele i Radiotechniki (PZTR) m.in. dyrektor techniczny, konstruktor wzmacniaczy dla Sejmu RP, transatlantyków MS „Piłsudski” i MS „Batory”, modulatora do radiostacji dla Sztabu Generalnego Wojska Polskiego. Podczas wojny uczestniczył w wykonywaniu sprzęt dla AK oraz w rozszyfrowaniu sterowania V1 i V2. Po wojnie, w 1945 roku uruchamiał PZTR, w latach 1949-1952 pracował w Państwowym Instytucie Telekomunikacyjnym. Równolegle, od 1945 roku nauczyciel akademicki na Wydziale Elektrycznym PW. W latach 1947-1950 kierownik Oddziału Telekomunikacji na Wydziale Elektrycznym, z którego w 1951 roku powstał Wydział Łączności. Dziekan tego wydziału w latach 1951-1952 oraz organizator i kierownik Katedr Podstaw Telekomunikacji – Układów Elektronicznych. Organizator Katedry Magnetyków i Dielektryków, kierownik Zakładu Układów Elektronicznych, potem Zakładu Układów i Aparatury Mikrofalowej w Instytucie Podstaw Elektroniki. W latach 1953-1966 organizował i kierował Pracownią Magnetyków w Zakładzie Elektroniki IPPT PAN. Kierownik Zakładu Magnetyków IPPT, zastępca dyrektora ds. naukowych (1963-1966), członek Rady Naukowej (1960-1978). Zajmował się m.in. modulacją i detekcją światła laserowego, pracował nad światłowodami. Członek rzeczywisty PAN, Doctor honoris causa WAT, honorowy członek SEP, członek międzynarodowych organizacji (m.in. Institute of Electrical and Electronics Engineers, Institution of Electrical Engineers, the New York Academy of Sciences i The Electromagnetic Academy). Autor ponad 250 publikacji, patentów i wzorów użytkowych. Wychowawca pokoleń inżynierów i naukowców (m.in. promotor 9 doktoratów w IPPT).

Uczeń i następca prof. W. Olszaka. Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1951), 1953 - doktorat, (PW), 1960 - habilitacja (PW), 1965 - profesor nadzwyczajny, 1977 - profesor zwyczajny , 1969 - członek korespondent, a od 1983 członek rzeczywisty PAN, Wieloletni przewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Od 1952 pracownik naukowy PW, od 1954 także (a od 1961 wyłącznie) w IPPT: kierownik Pracowni Zastosowań Inżynierskich Teorii Plastyczności, 1969-1981 Zakład Mechaniki Ośrodków Ciągłych i Zakłady Teorii Konstrukcji. Wykładowca na Uniwersytecie w Grenoble oraz Marsylii. Rektor Międzynarodowego Centrum Nauk Mechanicznych (CISM) w Udinie od 1982 do śmierci. Wybitny specjalista w dziedzinie stosowanej teorii plastyczności (teoria nosności granicznej, płyty i powłoki, przystosowanie konstrukcji). Wychowawca wielu znanych naukowców, którym wskazywał niezwykle trafnie kierunki badań. Organizator szeregu ważnych konferencji naukowych mających przełomowe znaczenie dla rozwoju teorii plastyczności i redaktor pokonferencyjnych tomów, będących do dziś pozycjami odniesienia. Autor ponad 200 publikacji, w tym 11 monografii książkowych; promotor 14 doktoratów (2 za granicą); członek władz międzynarodowych organizacji naukowych (IUTAM, RILEM, CEB, IASS); Doktor H.C. Institut National Polytechnique de Grenoble.

Absolwent WAT (1958) i UW (1966). Matematyk, fizyk, mechanik, meteorolog, cybernetyk, informatyk, filozof, pułkownik WP. W latach 1964-76 - wykładowca w Katedrze Podstaw Mechaniki i Fizyki Technicznej WAT. W 1967 r. uzyskał tytuł doktora nauk technicznych na podstawie rozprawy "Dyskretno-ciągła i asymptotyczna metoda rozwiązania dynamicznych problemów brzegowych brył o symetrii osiowej" a w 1974 r. - stopień dr hab. na podstawie pracy habilitacyjnej pt. "Problemy brzegowe nielokalnej teorii sprężystości".
Prodziekan ds. naukowych Wydziału Chemii i Fizyki Technicznej WAT, a od 1976 r. - równocześnie kierownik Zakładu Meteorologii. W 1982 r. - tytuł profesora nauk technicznych. W latach 1983-1990 - zastępca komendanta Wydziału Inżynierii Lądowej i Geodezji ds. naukowo-szkoleniowych. W latach 1988-1991 - profesor w IPPT PAN, redaktor wydawanego w IPPT pisma Journal of Technical Physics. W latach 1987-1992 Wiceprzewodniczący Komitetu Mechaniki PAN. Autor około 150 publikacji naukowych.