Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Politechniki Warszawskiej (1935). W okresie II wojny światowej wykładał w konspiracyjnej Politechnice Warszawskiej, także obronił doktorat (1941) i habilitację (1943). Tytuł profesora zwyczajnego otrzymał w 1952. Profesor Politechniki Gdańskiej (od 1946) i Politechniki Warszawskiej (1950-1983). Wieloletni dyrektor IPPT PAN (1953-1962 i 1973-1982). Dyrektor Departamentu Polityki Naukowej i Nauk Podstawowych UNESCO w Paryżu (1969-1972). W Polskiej Akademii Nauk członek korespondent (od 1953), członek rzeczywisty (od 1957), członek Prezydium (1956-1980), zastępca sekretarza naukowego Akademii (1962-1968). Należał także do wielu innych towarzystw naukowych polskich (w tym Polskiego Towarzystwa Cybernetycznego) i zagranicznych. Autor ponad 160 artykułów z dziedziny akustyki i naukoznawstwa, autor książek: Akustyka budowlana (1958), Teoria fal i układów akustycznych (1964), Physical Foundations of Technical Acoustics (1968), Podstawy teoretyczne akustyki kwantowej (1972). Doktor Honoris Causa m.in.: Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie (1982) i Politechniki Gdańskiej (2002). Laureat m.in. nagrody państwowej II stopnia (1953 i 1956), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski, Orderem Sztandaru Pracy I klasy oraz innymi wyróżnieniami polskimi i zagranicznymi.

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1961), pracownik naukowy WAT (1961-1965), od 1965 w IPPT PAN; 1965- doktorat, 1975- habilitacja, 1982- profesor nadzwyczajny, 1988- profesor zwyczajny. Wybitny specjalista w dziedzinie propagacji fal naprężenia w ośrodkach niesprężystych w warunkach skończonych odkształceń, termo-mechanicznych sprzężeń w dynamicznej plastycznosci, metod doświadczalnych dla statycznych i dynamicznych obciążeń w ciałach stałych. 1972-1976 - odpowiedzialny za kontakty naukowe w Stacji PAN w Paryżu, 1987-1989 - zastępca Sekretarza Wydziału IV PAN. Od 1984 kierownik Pracowni Plastyczności Stosowanej w IPPT PAN, 1996-2002 - kierownik Ośrodka Mechaniki i Informatyki Stosowanej. Od 2002 dyrektor IPPT PAN, m. in. wybudował nową siedzibę Instytutu. Autor monografii Zagadnienia Falowe w Teorii Plastyczności (PWN,1977), MIR w Moskwie oraz Oxford Pergamon Press; ponad 170 publikacji w czasopismach. Wiceprzewodniczący Komitetu Mechaniki PAN oraz Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, członek European Association for Dynamic Behavior of Materials and its Applications - DYMAT, komitetu konferencji Mechanics of Materials EUROMECH, Redaktor Naczelny Journal of Theoretical and Applied Mechanics, członek Rady Redakcyjnej czasopism naukowych: Archives of Mechanics, Strength of Materials, Biblioteki Mechaniki Stosowanej, Trends in Mechanics of Materials.

Absolwent Wydziału Inżynierii na Politechnice Gdańskiej - PGd (1934), 1945- doktorat i habilitacja na Politechnice Warszawskiej (PW), 1947- profesor nadzwyczajny, 1954- profesor zwyczajny. Specjalista w dziedzinie mechaniki budowli, teorii sprężystości i termosprężystości. Od 1945- kierownik Katedry Wytrzymałości Materiałów i Statyki Budowli PGd. 1945-1947 prodziekan, a następnie 1947-1949 dziekan Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej PGd, 1949-1952 - prorektor tej uczelni. Współautor projektów znanych obiektów inżynierskich, np.: chłodni rybnej w Gdyni, estakady taśmowca węglowego w Szczecinie, hali sportowej w Łodzi. 1952-1955 - kierownik Katedry Mechaniki Budowli na Wydziale Budownictwa Przemysłowego PW. 1955-1969 - kierownik Katedry Teorii Sprężystości i Plastyczności Uniwersytetu Warszawskiego, 1969-1981 - kierownik Zakładu Mechaniki Ciała Stałego Odkształcalnego Instytutu Mechaniki. 1969-1978 - dyrektor Instytutu Mechaniki. Autor ponad 200 rozpraw naukowych oraz 16 monografii, m.in.: Dynamika Budowli (1961) i Mechanika Budowli (1957-1966). 1949 - współzałożyciel czasopisma Archives of Mechanics. Uczestniczył w tworzeniu PAN: 1952 - członek korespondent oraz 1956-1968 - Sekretarz Naukowy Wydziału IV Nauk Technicznych, 1956 - członek rzeczywisty, 1969-1977 - wiceprezes, 1978-1980 - prezes oraz 1980-1986 - członek prezydium. W latach 1966-1978 - przewodniczący Rady Naukowej IPPT PAN. Członek zagraniczny trzech Akademii Nauk i członek dziewięciu krajowych i zagranicznych towarzystw naukowych (np. Royal Society), z których sześć nadało mu godność członka honorowego. Odznaczony m.in.: Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1959), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1964), Orderem Budowniczych PL (1977). Dwukrotny laureat nagrody państwowej I stopnia (1955, 1964). Doktor Honoris Causa dziesięciu uczelni zagranicznych i krajowych, m.in. PGd (1971), Politechniki Poznańskiej (1979), Politechniki Łódzkiej oraz PW (1981) i Wojskowej Akademii Technicznej (1986).

Absolwent Wydziałów Mechanicznego Politechniki Gdańskiej (1948) oraz Matematyki na Uniwersytecie Warszawskim (1952). Asystent prof. M.T. Hubera. Od 1954 adiunkt w IPPT PAN. Kandydat nauk technicznych w 1955, docent 1957, profesor nadzwyczajny 1963. W okresie sierpień 1966 - sierpień 1968 r. przebywał („visiting professor”) na Wydziale Mechanicznym Uniwersytetu Houston w Teksasie. Po powrocie pracował w IPPT PAN, a następnie na Wydziale Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (do emerytury w 1998 r.). Prodziekan, wicedyrektor i dyrektor Instytutu Mechaniki. Profesor zwyczajny nauk matematycznych w 1972. Członek Rady Naukowej Instytutu Historii Nauki PAN (pięciokrotnie). W Polskim Towarzystwie Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej członek założyciel, sekretarz generalny, prezes oddziału warszawskiego, wiceprezes i prezes Zarządu Głównego, członek honorowy. Redaktor naczelny i członek kolegium red. pisma naukowego PTMTS. Członek Komitetu Redakcyjnego International Journal of Engineering Mechanics. Sekretarz Okręgu Warszawa oraz Sekretarz Zarządu Głównego i Wiceprezes Rady Naczelnej w Światowym Związku Żołnierzy Armii Krajowej. Odznaczony m.in. Krzyżem Armii Krajowej (Londyn), Krzyżem Kawalerskim O.O.P. Krzyżem Oficerskim O.O.P. (Londyn), Krzyżem Partyzanckim, Obrony Lwowa.

Absolwent Politechniki w Wiedniu, a także konserwatorium wiedeńskiego. Studia uzupełniał w Politechnice Warszawskiej. Dyplom inżyniera dróg i mostów uzyskał w 1925 r. Obronił dwie prace doktorskie z matematycznej teorii sprężystości na Politechnice Warszawskiej oraz z zakresu teorii i projektowania konstrukcji inżynierskich na Politechnice Wiedeńskiej (1933, 1934). Habilitował się na krakowskiej AGH (1937). Profesor AGH (od 1946), prodziekan Wydziału Elektromechanicznego Politechniki Warszawskiej (od 1948), profesor Politechniki Warszawskiej (od 1952). Dyrektor Instytutu Podstawowych Problemów Techniki PAN (1963-1972), dyrektor Centre International des Sciences Mécaniques w Udine we Włoszech (od 1969 aż do śmierci). Konstruktor i kierownik nadowy obiektów inżynierskich, m.in. mostu w Goczałkowicach na Wiśle. Organizator i twórca polskiej szkoły teorii plastyczności. Autor ponad 350 prac z zakresu teorii plastyczności, teorii sprężystości, konstrukcji budowlanych, reologii. W PAN członek korespondent (1954), członek rzeczywisty (1956), członek prezydium PAN, sekretarz naukowy Wydziału IV (1957-1960). Członek wielu akademii naukowych, m.in. w Belgradzie, Budapeszcie, Halle, Helsinkach, Paryżu, Sztokholmie i Wiedniu. Doktor Honoris Causa uniwersytetu w Tuluzie (1962), Liège (1963), politechniki wiedeńskiej (1965), AGH w Krakowie (1969), politechniki w Dreźnie (1970), uniwersytetu w Glasgow (1973), Politechniki Warszawskiej (1974) i Politechniki Krakowskiej (1976). Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954).