Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Inżynierii Lądowej PW (1963) oraz Wydziału Matematyki Stosowanej i Mechaniki UW (1969). Doktorat (1971) i habilitacja (1983) w IPPT. Profesor zwyczajny od 1996. Od 1963 r. pracownik IPPT w Pracowni Pól Odkształceń, kolejno kierowanej przez prof. Z. Wasiutyńskiego, a następnie prof. A.M. Brandta. Od 2001 r. kierownik tej pracowni. Prowadził i uczestniczył w licznych projektach badawczych, krajowych i NATO. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych, m.in. serii International Symposia on Brittle Matrix Composites. Uczestnik długoterminowych staży zagranicznych i pobytów (visiting professor - Szwecja, Holandia, Niemcy, USA). Wybitny specjalista w dziedzinie badań teoretycznych i doświadczalnych z zakresu mechaniki zniszczenia materiałów betonopodobnych, metod numerycznych w projektowaniu i optymalizacji materiałów o kruchej matrycy, sztucznych sieci neuronowych i metod uczenia maszynowego do modelowania właściwości betonu oraz analizy obrazu i stereologii układów ziarnistych i włóknistych. Promotor 4 doktoratów. Autor i współautor licznych cennych publikacji, człowiek o nieprzeciętnej inteligencji, rozległych zainteresowaniach i talentach.

Absolwent Wydziału Budownictwa Przemysłowego PW (1960) oraz Wydziału Matematyki Stosowanej i Mechaniki UW (1963): uczeń i następca prof. Antoniego Sawczuka. Doktorat (1966) i habilitacja (1974) w IPPT. Profesor nadzwyczajny- 1983, zwyczajny 1989. Od 1959- w IPPT. Od 1960 w IPPT; organizator i kierownik Pracowni Mechaniki Konstrukcji Niesprężystych (od 1979 aż do śmierci), oraz wieloletni kierownik Studium Doktoranckiego (1980-1990). Koordynator Programu Badań Podstawowych 1989-1990. Światowej rangi specjalista w dziedzinie niesprężystej analizy konstrukcji inżynierskich, a w szczególności teorii przystosowania konstrukcji do obciążeń zmiennych. Autor najważniejszej dotąd światowej monografii w tej dziedzinie (Shakedown of Elastic-plastic Structures, 1987). Wykładowca na uczelniach technicznych w USA i Niemczech. Autor wielu znaczących ekspertyz dotyczących bezpieczeństwa konstrukcji oraz ponad 100 publikacji naukowych, w prestiżowych czasopismach i wydawnictwach. Jego pamięci poświęcone było kollokwium EUROMECH 298 (1992). Promotor 8 doktoratów (także za granicą).

Absolwent Wydziału Matematyki i Mechaniki Uniwersytetu Warszawskiego (1969). W Instytucie Podstawowych Problemów Techniki PAN doktoryzował się (1972) i habilitował (1984) w zakresie nauk technicznych, a także uzyskał tytuł profesora (1993), kierował Samodzielną Pracownią Optyczno- Komputerowych Metod Mechaniki (do 2001), członek Rady Naukowej. W Polsko-Japońskiej Wyższej Szkole Technik Komputerowych w Warszawie profesor (od 1999 roku) i prorektor ds. naukowych (1999-2005), także profesor Akademii Bydgoskiej (1996-2003) i Uniwersytetu Kazimierza Wielkiego w Bydgoszczy (od 2005 roku). Członek Polskiego Towarzystwa Matematycznego (od 1979 roku), inicjator powołania Towarzystwa Przetwarzania Obrazów (1992). Stypendysta National Science Foundation, USA, a także Fundacji im. Alexandra von Humboldta, Niemcy, następnie profesor wizytujący ośrodki naukowe, m.in. we Francji i USA. Specjalista w dziedzinach: matematyki stosowanej w mechanice continuum i termodynamice oraz podstaw matematycznych informatyki. Twórca liczb rozmytych skierowanych, podstawy algebry liczb rozmytych. Autor ponad 120 artykułów naukowych, 2 monografii, współredaktor prac zbiorowych. Wypromował 11 doktorów. Redaktor naczelny czasopisma PTM - Matematyka Stosowana (2000-2011).

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Metalurg i metaloznawca, profesor Akademii Górniczo-Hutniczej, członek rzeczywisty PAN (1952), autor prac z zakresu teorii procesów metalurgicznych, głównie metali nieżelaznych, oraz fizykochemii i podstaw termodynamiki stopów tych metali. Absolwent szkoły realno-handlowej w Petersburgu (1912), studiował metalurgię w Instytucie Politechnicznym w Petersburgu (1912-1917). Asystent w Katedrze Technologii Metali na Politechnice Warszawskiej (od 1921), tam też uzyskał doktorat (1928). Profesor nadzwyczajny Akademii Górniczo-Hutniczej (od 1930), profesor zwyczajny (od 1937). W 1939 osadzony w Sachsenhausen, po zwolnieniu w 1940 nauczał w Szkole Handlowej, następnie w Technicznej Szkole Górniczo-Hutniczo-Mierniczej. Kierował Katedrą Metalurgii Metali Nieżelaznych AGH (1945-64) oraz Zakładem Metali IPPT PAN w Krakowie (1953-1968). Wiceprezes PAN (1962-65), przewodniczący Oddziału PAN w Krakowie (1961-68), wieloletni przewodniczący Komitetu Hutnictwa PAN oraz przewodniczący Rady Naukowej Instytutu Metalurgii PAN (powstał z Zakładu Metali IPPT PAN w 1977, obecnie Instytut Metalurgii i Inżynierii Materiałowej im. Aleksandra Krupkowskiego PAN). Nagrody Państwowe: I stopnia za całokształt prac (1949), I stopnia za rozwinięcie teorii redukcji tlenków, roztworów i kondensacji par metali (1966). Odznaczony m.in.: Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1951), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1954) i I klasy (1958). Doktor Honoris Causa Akademii Górniczo-Hutniczej (1964).