Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Mechanik, absolwent Szkoły Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda (1951) i WAT (1954), 1955 - doktorat, 1960 - habilitacja, 1962 - profesor nadzwyczajny, 1973 - profesor zwyczajny, 1989 - członek korespondent PAN. Pracownik IPPT PAN od 1957 do1997, kierownik Pracowni Teorii Sprężystości (1962-1968), Zakład Teorii Ośrodków Ciągłych (1968-1980) i Zakładu Mechaniki Cieczy i Gazów (1980-1995). Dziedziny Jego działalności naukowej: teoria płyt i powłok; teoria dyslokacji; podstawy teorii ośrodka ciągłego; mechanika nieliniowa i biopolimery; mechanika i termomechanika łańcuchów dyskretnych i ciągłych. Autor około 100 publikacji w renomowanych czasopismach, promotor 18 doktoratów. Reprezentant Polski w zgromadzeniu ogólnym IUTAM (1991-2002). Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Jeden z założycieli, we władzach, a potem członek honorowy International Society for Interaction between Mechanics and Mathematics (ISIMM). Członek Akademii Nauk w Bolonii. Laureat Nagrody im. T. Hubera.

Absolwent UJ i AGH w Krakowie, 1949-doktorat (pierwszy doktorat wypromowany przez prof. W. Olszaka), 1950-habilitacja, 1952-profesor nadzwyczajny, 1958-profesor zwyczajny, 1969-członek rzeczywisty PAN. Pracownik IPPT od 1953 do 1991, od 1956 kierownik Pracowni Drgań Mechanicznych w Zakładzie Badania Drgań, kierownik Zakładu Teorii Konstrukcji Maszyn (od 1965), późniejszego Zakładu Układów Mechanicznych (1969-1977). Członek Rady Naukowej m.in. Instytutu Mechaniki i Wibroakustyki AGH. Dziedziny Jego wszechstronnej działalności naukowej: mechanika teoretyczna, teoria drgań, dynamika maszyn, technika wibracyjna, niezawodność, wytrzymałość materiałów, inżynieria materiałowa, diagnostyka, inżyniera systemów, cybernetyka, prakseologia, naukoznawstwo. Twórca szkół Drgań Nieliniowych i Tribologii. Autor 265 artykułów, współautor 7 monografii, redaktor 5 monografii, redaktor naczelny "Zagadnień Drgań Nieliniowych" od 1963 r. "Nonlinear Vibration Problems", promotor ponad 30 doktoratów. Członek komitetów naukowych i stowarzyszeń. Organizator konferencji krajowych i międzynarodowych. Doktor Honoris Causa AGH w Krakowie i Politechniki w Bratysławie.

Absolwent Wydziału Chemicznego PW (1956), 1960 – doktorat, 1965 – habilitacja, 1974 – profesor nadz., 1988 – prof. zwycz. Asystent w Instytucie Chemii Organicznej we Wrocławiu (1955-1956), kierownik pracowni w Instytucie Włókien Syntetycznych w Jeleniej Górze i Gorzowie Wlkp. (1956-1958), kierownik Pracowni Fizyki Polimerów w Instytucie Chemii Ogólnej w Warszawie (1959-1967). Pracownik IPPT PAN, twórca szkoły fizyki polimerów w IPPT PAN w zakresie badań podst. struktury i właściwości polimerów. Wykładowca na Wydz. Fizyki UW (1967-1969), profesor wizytujący na Uniwersytetach w Kioto i w Palermo. Światowy autorytet naukowy w zakresie kształtowania się struktury i właściwości polimerów w procesach przemysłowych. Autor książek i publikacji naukowych (ponad 200). Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Polskiego Towarzystwa Fizycznego, Polskiego Towarzystwa Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, European Physical Society, The Society of Rheology, International Society for Interaction between Mathematics and Mechanics, International Committee of Rheology, ZaiKS. Członek komitetów redakcyjnych Journal of Non-Newtonian Fluid Mechanics, Journal of Rheology, Fiber World, Fibres and Textiles in Eastern Europe. Odznaczony Medalem im. S.G. Smitha Textile Institute w Manchesterze, Medalem im. Jana Zawidzkiego Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi.

Absolwent Politechniki Warszawskiej. 1961- doktorat, 1966- habilitacja, 1972- profesor nadzwyczajny, 1981- profesor zwyczajny. 1954-1961 starszy asystent Politechniki Warszawskiej. W latach 1961-1999 pracował w IPPT PAN, gdzie w latach 1969-1999 był kierownikiem Pracowni Fizyki Polimerów. Kierunki Jego działalności naukowej koncentrowały się na mechanice ośrodków ciągłych i reologii cieczy lepkosprężystych. Jego oryginalne podejście polegało na analizie stosunkowo prostych, dobrze określonych przepływów nieliniowych cieczy lepkosprężystych. Szczególne założenia kinematyczne pozwalały Mu otrzymywać rozwiązania analityczne i dyskutować efekty nieliniowe unikając szczegółowości różnych form równań konstytutywnych. Badał przepływy z proporcjonalną historią deformacji jako uogólnienie cieczy Colemana-Nolla ze stałą historią deformacji, przepływy rozciągające, efekty spęcznienia przyfilierowego i powstawania szyjki w procesach przędzenia włókien, itp. Jest autorem ponad 100 publikacji w czasopismach naukowych oraz 2 monografii. Był członkiem komitetów redakcyjnych Mechaniki Teoretycznej i Stosowanej, Archiwum Mechaniki, Polymer Mechanics. Był członkiem szeregu towarzystw naukowych.

Absolwent Politechniki Łódzkiej gdzie w 1965 roku uzyskał również tytuł doktora nauk technicznych. W latach 1966-1986 roku pracował w IPPT PAN, początkowo jako adiunkt, a potem jako profesor, kierownik Pracowni Podstaw Fizycznych Mechaniki Ośrodków Ciągłych i członek Rady Naukowej. Od 1984 roku przebywał w Niemczech, profesor Uniwersytetów w Paderborn, Hamburgu, Essen i Berlinie. W okresie 1980-1984 czynny działacz „Solidarności”, członek Krajowej Komisji przygotowującej nową ustawę w 1981 roku o PAN. Kontynuacja tej działalności w okresie stanu wojennego zmusiła go do pozostania zagranicą. Od 2005 roku wykładowca na Uniwersytecie w Zielonej Górze. Autor szeregu fundamentalnych prac z zakresu współczesnej mechaniki ośrodków ciągłych i podstaw termodynamiki. Opublikował ponad 130 prac naukowych i 14 książek, w tym 5 renomowanych monografii, cytowanych na całym świecie. Do jego najwybitniejszych osiągnięć naukowych należy stworzenie nieliniowej teorii ośrodków porosprężystych.