Instytut Podstawowych Problemów Techniki

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej PW (1938), 1955- docent, 1965- profesor nadzwyczajny. Od 1953 roku - kierownik Pracowni Elementów Piezoelektrycznych w Zakładzie Badania Drgań IPPT PAN, a następnie kierownik Zakładu, później Samodzielnej Pracowni Akustoelektroniki. Specjalista w dziedzinie technologii, badania i wytwarzania materiałów piezoelektrycznych, generacji, odbioru i miernictwa powierzchniowych fal akustycznych. Jego prace nad nowymi materiałami ferroelektrycznymi i piezoelektrycznymi przyczyniły się do rozwoju technologii przetworników ultradźwiękowych, co wpłynęło na postęp w zastosowaniach nieniszczących i medycynie. Autor ponad 120 publikacji, 9 patentów. Laureat Nagrody Państwowej (1952). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1956), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW (1945), 1957- doktorat, 1958- habilitacja, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Jeden z najwybitniejszych akustyków polskich. Prowadził m.in. kompleksowe teoretyczne i doświadczalne badania nad analizą i syntezą mowy, sformułował oryginalną teorię przetworników elektroakustycznych. 1944- pracownik Laboratorium Fizyko-Technicznego Polskich Zakładów Philips, 1945- kierownik Działu Elektroakustyki Państwowego Instytutu Telekomunikacji w Warszawie, wykładowca na Wydziale Elektrycznym PW, a od 1958 - na Wydziale Łączności PW, 1952- kierownik Pracowni Elektroakustyki Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), a następnie 1969- kierownik Zakładu Akustyki Cybernetycznej IPPT PAN. 1970-1971 - zastępca dyrektora ds. naukowych IPPT PAN. Jeden z założycieli i członków Polskiego Towarzystwa Akustycznego. Członek Wydziału VI Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. Przewodniczący Grupy Ekspertów Ministerstwa Łączności w Międzynarodowym Komitecie Doradczym ds. Telefonii i Telegrafii (CCITT), przewodniczący Komisji Elektroakustyki PKN, członek sekcji Akustyki Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN. Dwukrotnie (1955 i 1959) wyróżniony nagrodą Wydziału IV PAN, 1959- odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi.

Pilot w czasie działań wojennych 1939 roku, członek ruchu oporu. Absolwent Wydz. Mech. AGH (1948), gdzie doktoryzował się (1958) i habilitował (1962). Od 1969 profesor zwyczajny, a od 1971 członek rzecz. PAN. Pracownik AGH (1947-58), Politechniki Krak. (1958-88), gdzie był prorektorem i rektorem (1965-68). Od 1978 do 1990 był pracownikiem IPPT PAN, kierownikiem Zakładu Układów Mechanicznych. Specjalista w dziedzinie podstaw naukowych inżynierii skrawania i erozji, oraz inżynierii warstwy wierzchniej.
Był m.in. Ministrem Nauki i Szkolnictwa Wyższego i Techniki, Sekretarzem Naukowym PAN, Posłem na Sejm V i IX kadencji, Prezesem SIMP i NOT. Autor 14 książek, 181 artykułów naukowych, 11 patentów, promotor 29 doktorantów.
Doktor Honoris Causa: Uniwersytetu w Chemnitz, Uniwersytetu im. Baumana w Moskwie, Politechniki Poznańskiej i Politechniki Koszalińskiej. Otrzymał wiele nagród i odznaczeń, w tym francuski Order Wielkiego Oficera Legii Honorowej i Złote Palmy Akademickie, Krzyże Orderu Polonia Restituta: Komandorski, Oficerski i Kawalerski, serię Orderów Zasługi, medale wojskowe i inne.

Absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej - PW w zakresie Telekomunikacji (1949), 1959 - doktorat, 1965 - habilitacja, 1974 - profesor nadzwyczajny. Od 1950 - pracownik PW, a w latach 1952-1953 - kierownik Pracowni Zakładu Elektroakustyki PW, 1950-1953 - pracownik Zakładu Badania Drgań Polskiej Akademii Nauk (zakład w 1953 r. wszedł w skład IPPT PAN), 1953-1990 - kierownik Samodzielnej Pracowni Geoakustyki IPPT PAN. Tematyka działalności badawczej: wykorzystanie zjawisk akustycznych dla potrzeb górnictwa, geologii inżynierskiej, geofizyki i budownictwa, m.in. metoda kontroli wymiarów i szczelności płaszcza mrożeniowego (przy głębieniu szybów w Legnickim Okręgu Miedziowym), badania ciągłości struktury pali fundamentowych, badania geometrii i szczelności otworów eksploatacyjnych (czechosłowacka kopalnia rud uranu), wykorzystanie pomiarów emisji akustycznej do prognozowania utraty stateczności masywów skalnych. Autor 60 prac, 42 prac popularnonaukowych i 7 patentów. Członek Komitetu Geofizyki PAN. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983).

Absolwent AGH (1949). 1951- doktorat, 1962- profesor nadzwyczajny, 1969- profesor zwyczajny. Pracownik IPPT od założenia instytutu (1952), kierownik Pracowni Teorii Konstrukcji Sprężystych (1955-1959), Reologii Konstrukcji (1969-1981), kierownik Studium doktoranckiego IPPT (1968-1978). Wybitny przedstawiciel nauk inżynierskich (budownictwo). Współautor pionierskich prac na temat konstrukcji sprężonych i reologii konstrukcji (teoria, projekty mostów, Norma PN-B, patent na metodę ciągłej produkcji strunobetonu). Znany badacz ośrodków wielofazowych; zaproponował model reologiczny betonu z mikrorysami, który przyjęto nazywać modelem Eimera. Kierownik zespołu pracującego nad określeniem zasad obliczania obudowy bezpieczeństwa reaktora jądrowego w Żarnowcu. Był przykładem naukowca, który umiał łączyć abstrakcyjne myślenie z praktycznym działaniem technicznym. Współautor dwóch monografii i autor 92 publikacji w prestiżowych czasopismach polskich i zagranicznych.