Prace IPPT PAN z roku 1984

In a present time the literature devoted to identification problems is very extensive. There are several papers and monographs concerned with system identification problems. A multitude of papers reported at different scientific meetings have been connected with identification of different systems. The identification problems of automatic control systems have been discussed in a hundreds of papers. But in the recent years more and more works are devoted to other systems: economic, biological, mechanical etc. It seems that the appearance and spreading of powerful electronic computers is one of the reasons of these trends.

This paper reviews the problems connected with identification procedures which can be treated as a step in model building theory.

LAPRUS Włodzimierz, PRZEŻDZIECKI Stanisław

Representation of the tem Fields in Gyrotropic Media by Scalar Hertz Potentials.

Warszawa 1984 s. 20.

Prace IPPT 6/1984.

In isotropic media every two solutions of the Helmholtza equation are scalar Hertz potentials for electromagnetic field. The field can be found by applying to the potentials the well known differential formulas. It satisfies the homogeneous Maxwell equations. In short, given two scalar Hertz potentials, the corresponding electromagnetic fields is determined.

The inverse problem, which consists in finding the scalar Hertz potentials of a given electromagnetic field, has been first properly posed and solved by K.Bochenek /2/ /for isotropic media with real e and m/. The special case of TEM fields has also been treated by K.Bochenek /4/. This case is important, because the theorem which solves the problem is based a similar theorem for TEM fields.

For gyrotropic media scalar Hertz potentials have been introduced by S.Przeździecki and R.A.Hurd /1/. The problem of representation of a given electromagnetic field by scalar Hertz potentials has been investigated by S.Przeździecki and W Laprus /3/. In this paper we shall examine the special case of TEM fields.

WASIAK Andrzej

Application of Scattering Methods to the Studies of the Structure of Polymer Blends.

Warszawa 1984 s. 60.

Prace IPPT 13/1984.

Scattering of various radiations on inhomogeneities in materials is a basic for a number of technique that can be applied to studies of polymeric blends. Possible applications of methods basing on X-Ray, neutron or light scattering, to the investigation of the structure of blends are analyzed. A spectrum of structure levels, that might occur due to complex interactions between components, is reviewed and problems concerning appropriate choice of a technique are discussed.

ZIABICKI Andrzej

Nucleation of Phase Transitions in the Vicinity of Phase Boundary.

Part I - Comparison of various isolated mechanisms.

Part II - Coupled cluster growth processes.

Warszawa 1984 s. 134.

Prace IPPT 30/1984.

PT. I ; Phase transitions in the vicinity of a boundary between two regions (solid-solid, solid-liquid, liquid-liquid, etc.) can involve several different mechanisms, j^pq, according to where the cluster of the new phase is located (superscript „q”) and which region supplies reacting elements for its growth (superscript „p”). p and q can assume three different values corresponding, respectively, to bulk regions (p, q = 1, or 2) and the monomolecular interface layer (p, q = 0). The thermodynamics and kinetics for various j ^pq mechanisms differ from one mechanism j ^pq to another. In this paper we have analyzed all five mechanisms of nucleation possible in the vicinity of an interface: two homogeneous processes, j ¹¹ and j ²² proceeding within the bulk regions „1” and „2”, respectively, and three heterogeneous mechanisms, j ¹⁰, j ²⁰, j⁰⁰, where the growing cluster is always located on the interface (q = 0) and single kinetic elements are supplied from bulk regions ( p = 1, or 2) or from the molecular interface region ( p = 0). Kinetics and thermodynamics of the five processes were analyzed as if they acted independently one from the other. Effects of interface energy density, c, adsorption energy from two bulk regions, E ¹, E ², as well as mobilities in individual regions, e ¹, e ², e ⁰ , where analyzed and discussed.

PT. II; Out of the five nucleation mechanisms, j ^pq , discussed in ref.¹, and possible in a system in the vicinity of an interface (boundary), three are heterogeneous, j ¹⁰ , j ²⁰ , j⁰⁰, where cluster is located on the interface (superscript q = 0) and single kinetic elements participating in cluster growth are supplied from bulk regions ( p = 1, or 2) or from the monomolecular interface layer (p = 0). These three processes are coupled, because the same cluster can simultaneously grow by addition of single elements from all three regions (1,2,0) which surround it. A theory of coupled nucleation was developed, leading to a common steady-state cluster-size distribution function, n₁, overall steady-state flux, j_st, critical conditions (temperature, T, concentrations of single elements in the surrounding regions, at which the net overall flux j_st reaches zero. It has been shown that, unlike in the theory of simple nucleation processes, such critical conditions do not describe a true thermodynamic equilibrium: component fluxes in the zero-flux, or steady-flux states are different from zero functions of cluster size i. This leads to the conclusion that heterogeneous clusters are inherently unstable above some temperature, and unlike in a simple system, do not approach a Bolzmann distribution in equilibrium but gradually disappear from the interface. Some applications, including socalled „memory effects” in polymer crystallization are discussed.

JARECKI Leszek

Theory of Oriented Nucleation with Asymmetric Single Elements.

II. Effects of Rotational Diffusion.

Warszawa 1984 s. 48.

The role of rotational diffusion of single amorphous elements in kinetics of oriented nucleation of new phase is discussed. A new theory of nucleation proposed recently for systems composed of asymmetric amorphous elements and exhibiting any degree of orientation is applied. The resultant nucleation rate is dependent on the orientation angle.

The angle-dependent kinetic of nucleation and the orientation distribution of single amorphous elements are coupled in the theory, and equation of continuity formulated in this paper for single elements takes into consideration rotational diffusion as well as kinetics of transformation. Forces inducing orientation of the elements are assumed to be potential, and rotational diffusion of clusters is neglected.

Effects of coupled rotational diffusion of amorphous elements and angle-dependent nucleation rate are discussed more detaily for two asymptotic cases. At the case of rotational diffusion predominating kinetic effects the system achieves stationary amorphous and crystalline orientations. Much higher degree of crystalline orientation in this case appears as an effect of dominating role of rotational diffusion in the process. Suppression of the role of rotational diffusion accompanying an increase in the transformation rate leads to the other asymptotic case, and the amorphous and crystalline orientation distributions appear to be non-stationary. Corresponding amorphous and crystalline orientation factors drop down monotonically with increasing degree of transformation. At the asymptotic case of totally reduced rotational diffusion effects crystalline orientation factor predicted in this paper for total transformation drops down to the value of initial amorphous orientation factor (at zero degree of transformation).

Numerical computations are performed for polyethylene.

SZYMAŃSKI Czesław

Ściskanie pasma materiału sprężysto - idealnie plastycznego Coulomba.

Warszawa 1984 s. 119.

Prace IPPT 1/1984.

ŚLODERBACH Zdzisław, SAWICKI Tadeusz

Oszacowanie wysokości czaszy kulistej w próbie hydraulicznego wytłaczania dla niektórych prostych warunków utraty stateczności.

Warszawa 1984 s. 28.

Prace IPPT 4/1984.

DOMAGAŁA Piotr

Automatyzacja procesu segmentacji sygnału mowy w układzie analogowo-cyfrowym.

Warszawa 1984 s. 22.

Prace IPPT 5/1984.

Zbiór 18 wyrazów polskich wymówionych w studio bezpogłosowym przez 12 głosów (7 męskich i 5 kobiecych) zapisanych na taśmie magnetofonowej i zanalizowanych w układzie hybrydowym dokonującym cyfrowej analizy widma dynamicznego poddano automatycznej segmentacji implementując algorytm składający się z prostych zdań logicznych na minikomputerze MERA 303. W porównaniu z segmentacją wizualną przeprowadzoną na komputerowych obrazach spektrograficznych uzyskano poprawność segmentacji w około 94% przypadków.

CIARKOWSKI Ryszard

Sterowana z minikomputera MERA 303 synteza wybranych diad polskich i ich percepcja.

Warszawa 1984 s. 42.

Prace IPPT 7/1984.

Przy użyciu zmodyfikowanego systemu programowego SPOS! dokonano syntezy 84 diad polskich będących połączeniami 8 wybranych spółgłosek z samogłoskami. Uzyskany w ten sposób zbiór diad syntetycznych poddano ocenie percepcyjnej przez 25 słuchaczy. Praca stanowi kontynuację pracy [1] i zawiera przedstawienie modyfikacji wprowadzonych do systemu programowego SPOS, polegających na uzupełnieniu procesu syntezy równoczesną analizą mowy syntetycznej. Umożliwia to wizualną kontrolę syntetyzowanego sygnału przedstawionego w postaci spektrogramu. Dalsza część pracy stanowi opis uzyskanego zbioru diad syntetycznych i wyników oceny percepcyjnej.

RICHTER Lutosława

Analiza statystyczna rytmicznej struktury wypowiedzi w mowie polskiej.

Warszawa 1984 s. 39.

Prace IPPT 8/1984.

Możliwość kontrolowania struktury rytmicznej wypowiedzi w mowie syntetycznej wymaga przeprowadzenia szczegółowej analizy na materiale mowy naturalnej. Przejawem rytmu jest zjawisko izochronizmu polegające na skracaniu segmentów fonetycznych w dłuższych jednostkach rytmicznych. Jedno z możliwych matematycznych sformułowań tego zjawiska daje model regresyjny. Zastosowano model z dwiema lub trzema zmiennymi dla określenia siły izochronizmu zestrojowego w języku polskim. Poddano również analizie zjawisko rytmu na poziomie frazowym weryfikując hipotezę dotyczącą izochronizmu fazowego.

KOWALSKI Jan Stefan

Teoria konsolidacji z uwzględnieniem plastyczności szkieletu.

Warszawa 1984 s. 31.

Prace IPPT 9/1984.

PAPROCKA - GARLICKA Wanda

Przystosowanie belek ciągłych oraz metoda optymalizacji podatności sprężystych ich podpór. Twierdzenie o maksymalnym obciążeniu przystosowania.

Warszawa 1984 s. 25.

Prace IPPT 10/1984.

Niniejsze opracowanie stanowi suplement do mojej rozprawy habilitacyjnej [9]. Zawarte w nim tezy były treścią przedstawionej przeze mnie pracy na 174-ym Kolokwium Euromechu w październiku 1983 w Palermo.

BRAHMER - KACPRZYŃSKA Anna

Pole w pobliżu czoła sygnału w falowodzie wypełnionym plazmą dyspersyjną.

Warszawa 1984 s. 12.

Prace IPPT 11/1984.

Dla płaskiego falowodu o ściankach doskonale przewodzących wypełnionego jednorodną plazmą elektronową skonstruowano funkcję Green`a w postaci sumy funkcji Bessela J₀ (ścisłe rozwiązanie). Traktując problem ten jako problem konieczny, dla przypadku plazmy niejednorodnej przedstawiono pole w pobliżu czoła sygnału jako odpowiednio dobraną sumę funkcji Bessela.

LAPRUS Włodzimierz

Asymptotyczne rozwiązania równań MHD ze skończoną przewodnością.

Warszawa 1984 s. 17.

Prace IPPT 12/1984.

Metoda fal biegnących dla równań nieliniowych dyspersyjnych została przedstawiona w pracach [1], [2], i [3]. Pokazano tam również, że rozwinięcie fali biegnącej jest rozwinięciem asymptotycznym rozwiązania przy p ® ¥; parametr p występuje w równaniach i w warunkach początkowych.

Podstawowe ograniczenia metody fal biegnących zastosowanej do równań dyspersyjnych wynika z założenia, że te równania są konserwatywne, to jest że opisują zjawiska fizyczne bez dyssypacji energii /oraz bez źródeł energii/. Założenie takie jest potrzebne do tego, by równanie dyspersyjne miało rzeczywiste pierwiastki, a w konsekwencji, by promienie były rzeczywiste.

Pokażemy, że założenie o konserwatywności układu równań nie jest konieczne i że można go zastąpić mniej ostrym założeniem, które dopuszcza dyssypację. Tym sposobem metoda fal biegnących może być zastosowana na przykład do równań magnetohydrodynamiki ze skończoną przewodnością i do równań linii transmisyjnej z tłumieniem.

Zostaną znalezione rozwiązania asymptotyczne równań mhd dla dużej przewodności z dokładnością do wyrazów drugiego rzędu względem 1/p, gdzie p jest przewodnością elektryczną ośrodka.

KOTULSKI Zbigniew

Funkcjonały charakterystyczne stochastycznych procesów falowych.

(Praca doktorska).

Warszawa 1984 s. 166.

Prace IPPT 14/1984.

Praca zawiera dwie zasadnicze części. Pierwsza, obejmująca rozdziały II, III i IV dotyczy równań dla funkcjonałów charakterystycznych i związanych z nimi równań dla momentów, druga /rozdział V/ - konstruowania funkcjonałów.

Motywem przewodnim naszego postępowania była chęć uzyskania takich wyników, które można użyć do analizy problemów fizycznych. Dlatego też jako metodę wyprowadzenia równania dla funkcjonału charakterystycznego zostało wybrane zastosowanie uogólnienia, znanego w stochastycznej analizie fal, wzoru Furutsu-Nowikowa, dającego tam efektywne wyniki. Uzyskane tą drogą równanie jest, w porównaniu z równaniem z pracy Chowa, łatwiejsze do wykorzystania. Dzięki jego prostej formie udało się nam znaleźć równania dla momentów dowolnego rzędu rozwiązania stochastycznego równania ewolucyjnego. Nie były one znane do tej pory w literaturze - uzyskano jedynie takie równania dla pewnych szczególnych typów równań /układy równań zwyczajnych, równania typu parabolicznego/. Zauważmy również, że wyprowadzone w niniejszej pracy równania dla momentów rozwiązań równań Stratonowicza mogą być, dzięki znalezionej przez nas poprawce „Itowskiej” /por. /3.41//, zastosowane również do równań typu Ito. Także poprawka ta w nieskończonym wymiarze nie była nam znana z literatury.

Uzyskane wyniki zostały zweryfikowane na przykładzie równania opisującego falę w strunie, dla którego wykazano istnienie rozwiązania równania dla funkcjonału charakterystycznego.

Następnie rozważony został problem propagacji jednowymiarowej fali termosprężystej w ośrodku z przestrzennie-czasowymi fluktuacjami jego własności. Ze względu jednak na podstawowe założenie modelu /współczynniki odpowiednich równań są d - skorelowane/ analiza ta mogła być przeprowadzona przy pewnych dodatkowych ograniczeniach na rozpatrywany ruch falowy.

Na zakończenie pierwszej części - w celu porównania z istniejącymi rezultatami - został krótko przeanalizowany problem dyfuzji w cieczy turbulentnej.

W rozdziale V przedstawione zostało odmienne podejście do wyznaczania funkcjonałów charakterystycznych rozwiązań równań stochastycznych - nie wymagające założenia o d-korelacji współczynników. Podana została idea konstruowania funkcjonału rozwiązania - bez wyprowadzania równań funkcjonalnych.

Ważnym rezultatem aplikacyjnym tego rozdziału jest badanie zbieżności rozwiązań równań stochastycznych z impulsowymi wymuszeniami do procesu gaussowskiego - nie, jak w literaturze, poprzez badanie zbieżności rozkładów jednowymiarowych, lecz wszystkich rozkładów - czyli zbieżności funkcjonału charakterystycznego.

Przedstawione w pracy rezultaty stanowią pewien krok na drodze lepszego zrozumienia funkcjonałowej analizy równań stochastycznych i możliwości jej zastosowań. Nie rozważaliśmy tu szeregu problemów, które wymagają dalszych badań.

Należy do nich, między innymi, zagadnienie skonstruowania jednolitej teorii równań stochastycznych w oparciu o całkę Dalieckiego-Paramonowej zdefiniowaną w rozdziale drugim.

Ciekawe może być również porównanie prezentowanego tu podejścia z pracami Malliavina i jego kontynuatorów /por. [70], [71]/, którzy także rozumieją rozwiązanie równania stochastycznego jako funkcję procesu Wienera i różniczkują je względem realizacji procesu ruchu Browna. Wydaje się, że takie rozumienie rozwiązania może ułatwić znajdowanie rozwiązań równań stochastycznych.

Innym ważnym problemem jaki wyłania się z przedstawionych w tej pracy rozważań jest potrzeba bardziej systematycznego podejścia do analizy równań różniczkowych dla funkcjonałów charakterystycznych.

Najistotniejszym zagadnieniem jest jednak zastosowanie uzyskanych już rezultatów do konkretnych problemów fizycznych.

Najciekawszych wyników można się spodziewać badając zjawiska zachodzące w plaźmie, gdzie często przyjmuje się, że parametry ośrodka są d - skorelowane.

BAJKOWSKI Józef

Rezonanse wewnętrzne w nieliniowych układach drgających. Część I.

Warszawa 1984 s. 21.

Prace IPPT 15/1984.

W niniejszej pracy analizowano odpowiedź nieliniowego układu drgającego o dwóch stopniach swobody, w przypadku istnienia rezonansu wewnętrznego w ₂ » 3 w₁, gdy częstość wymuszenia jest w pobliżu wyższego rezonansu głównego. Analizę przeprowadzono wykorzystując jedną z ogólnie znanych metod badania nieliniowych układów drgających - tj. metodę uśredniania.

Stwierdzono możliwość wystąpienia dwóch typów rozwiązań:

a/ jednoczęstościowe o częstości wymuszenia Ö,

b/ dwuczęstościowe o częstościach Ö 3 i Ö.

Pierwszy typ rozwiązania jest dobrze znany i jest taki jak w układzie bez rezonansu wewnętrznego.

Efektem rezonansu wewnętrznego jest rozwiązanie dwuczęściowe, jakościowo i ilościowo odmienne od poprzedniego.

Zależnie od warunków początkowych możemy uzyskać dwa typy rozwiązań dwuczęściowych. Pierwszy z nich reprezentowany jest przez odcinek C - D na rys. 3.3, a wielkość amplitudy a₂ jest zbliżona do tej kiedy a ₁ = 0. W drugim przypadku bardziej interesującym, dominującą w rozwiązaniu jest pierwsza postać z amplitudą a ₁ nawet dziewięciokrotnie większą niż amplituda a ₂ /odcinek A - B na rys 3.3./.

W pracy tej przeprowadzono tylko analizę teoretyczną wykorzystując metodę uśredniania, w której jak wiadomo zakładamy częstości i postaci własne stałe i takie jak dla układu liniowego.

Metoda uśredniania chociaż pozwala na badanie stanów ustalonych jak i nieustalonych może jednak dawać poważne rozbieżności z wynikami eksperymentalnymi bądź uzyskanymi na maszynie analogowej, a głównym powodem tych rozbieżności jest przyjęcie postaci drgań układu nieliniowego takich jak dla układu liniowego.

Dlatego też celowym wydaje się przeprowadzić analizę badanego układu wykorzystując metodę Ritza - jeśli badamy tylko stany ustalone, bądź kombinowaną metodę Ritz - uśrednianie - nadającą się do badania stanów ustalonych i nieustalonych. Następnie przeprowadzić analizę układu na maszynie analogowej /modelujące równania /2.4 bądź /2.6/, porównać wyniki osiągnięte trzema metodami i określić przydatność poszczególnych metod przy badaniu nieliniowych układów drgających w przypadku występowania rezonansu wewnętrznego.

Zasygnalizowane zagadnienie zostało zbadane w części II pracy.

Obliczenia numeryczne i ich wyniki przedstawione w tej pracy wykonano przy pomocy maszyny cyfrowej SM-4.

SAWICKI Tadeusz

Analiza rusztów sprężysto - plastycznych przy obciążeniach zmiennych.

(Praca doktorska).

Warszawa 1984 s. 160.

Prace IPPT 16/1984.

W większości prac dotyczących problemów przystosowania, tam gdzie stosuje się opis w wielkościach uogólnionych, rozważa się jedyną składową uogólnionego naprężenia - moment zginający. Są jednak przypadki gdy musimy wyjść poza jedną składową uogólnionego naprężenia. W związku z tym nasuwają sięnastępujące spostrzeżenia:

1/ Dla konstrukcji rusztowych, w przypadku gdy obciążenia zewnętrzne są siłami skupionymi, tylko nieznaczny wpływ na wielkość mnoznika przystosowania ma moment skręcający. Podobnie jest w przypadku przemieszczeń sprężystych jak i sprężysto-plastycznych.

2/ Jeżeli w konstrukcji moment skręcający występuje jako obciążenie zewnętrzne lub geometria konstrukcji wskazuje na występowanie w niej momentów skręcających, to wówczas należy wykorzystać związki uwzględniające działanie momentu skręcającego w przekrojach konstrukcji. Odnosi się to zarówno do obliczeń na przystosowanie jak też do problemu szacowania ugięć.

3/ Wyprowadzone w pracy związki dla momentu zginającego i skręcającego przy kołowym przekroju pręta, można również / z pewnym przybliżeniem/ wykorzystać dla innych typów przekrojów, np. sześciokątnego, pięciokątnego czy nawet grubościennej rury.

4/ Zagadnienie nośności granicznej różnych przekrojów / kołowe, rurowe kwadratowe e.t.c./ przy złożonym stanie naprężenia jest dobrze opracowane w literaturze, por. np. [229], natomiast brak jest podobnych i systematycznych badań w odniesieniu do problemu przystosowania.

Znaczną część niniejszej pracy poświęcono problemowi przemieszczeń z odniesieniem do konstrukcji rusztowych obciążonych siłami skupionymi gdzie przyjęto założenie o przekroju idealnycm. Nasuwają się tutaj następujące wnioski:

1/ W przypadku konstrukcji belkowych poddanych działaniu momentu zginającego metoda szacowania ugięć w oparciu o hipotezę przekroju idealnego i w oparciu o oszacowanie energii dane przez Koitera [105] jest wystarczająco dokładna i nie zachodzi potrzeba dodatkowego uwzględniani\ stref plastycznych, tym bardziej, że:

- w praktyce konstrukcje zginane wykonywane są z profili walcoanych, a nie pełnych np. prostokątnych

- oszacowanie energii plastycznej dysypowanej w procesie obciążeń zmiennych i dane przez Koitera jest oszacowaniem od góry

- metoda Brzezińskiego, Königa [19] oceny przemieszczeń przystosowania jest również metodą ich górnej oceny /gdyż odrzucono pewne ograniczenia, co pozwoliło sformułować problem programowania liniowego/

- nawet w przypadku przekroju prostokątnego błąd wynikający z powodu pominięcia wpływu stref plastycznych jest rzędu kilka procent

- otrzymana w pracy dolna ocena problemu przemieszczeń przystosowania w oparciu o oszacowanie energii dane przez Koitera jest większa dla każdej wartości współczynnika bezpieczeństwa s od analogicznych wartości eksperymentalnych, por. rys. 3.25.

2/ W pracy poszukuje się rozwiązania problemu programowania liniowego w oparciu o określenie aktywności ograniczeń. Warto dodać, że również w badaniach teoretycznych z zakresu programowania matematycznego znany jest kierunek badań polegający na poszukiwaniu aktywnych ograniczeń problemu, por. np. [37], [97].

3/ Dalszych badań wymagają nastepujące zagadnienia w odniesieniu do konstrukcji prętowych:

- określenie związków /powierzchni sprężysych, rodzin translacyjnych, e.t.c/ dla różnych typów przekrojów pręta oraz różnych przypadków sił uogólnionych

- sformułowanie w oparciu o otrzymane związki zagadnień programowania matematycznego

- testowanie numeryczne w oparciu o znane procedury programowania matematycznego takich konstrukcji, jak: ramy przestrzenne, ruszty przestrzenne e.t.c.

4/ Więcej uwagi w aspekcie praktycznym należy poświęcić na takie zagadnienia, jak: wzmocnienie materiału, obciążenia termiczne, inny niż sprężysto-plastyczny model materiału /beton, kompozyty e.t.c./.

OWCZAREK Stefan

Wielomianowa postać rozwiązania zagadnień statystyki sprężystych tarcz prostokątnych.

Warszawa 1984. s. 153.

Prace IPPT 17/1984.

HOLNICKI - SZULC Jan

O optymalnym modelowaniu na minimum lokalnego ugięcia.

Warszawa 1984 s. 17.

Prace IPPT 18/1984.

Niniejsza praca prezentuje zagadnienie projektowania optymalnego ze względu na lokalne cechy ustroju - a mianowicie ugięcie w określonym punkcie konstrukcji.

Rozważania prowadzone są na przykładzie ustroju kratowego, aczkolwiek łatwo mogą być uogólnione na inne ustroje (np. ramowe).

Zaprezentowane na zakończenie rozważań zastosowane metody „remodeling [6] daje możliwość komputerowej analizy zagadnienia. Inne znane podejścia możliwe do zastosowania oparte są na wykorzystaniu układów sprzężonych i analizie wrażliwości.

Zakładając, że określona jest konfiguracja wyjściowa struktury kratowej i układ obciążenia zewnętrznego, poszukiwane jest takie rozmieszczenie danej objętości c materiału, aby wartość bezwzględna ugięcia w danym węźle D struktury i w obranym kierunku d osiągnęła minimum.

W rozważaniach dopuszcza się zerowanie poszczególnych przekrojów A _i prętów (znikanie elementów) a zatem zmianę topologii układu. Zwróćmy uwagę na fakt, że minimalizując ugięcie w węźle D, który może zostać usunięty z układu przy pozostałej części zdolnej do przenoszenia obciążenia zewnętrznego otrzymamy rozwiązanie trywialne, w którym węzeł ten pozostanie nieruchomy lecz izolowany od konstrukcji (znikanie prętów z nim sąsiadujących). W celu uzyskania rozwiązań inżyniersko interesujących można tu posłużyć się pewnym chwytem formalnym i wprowadzić dodatkową siłę obciążenia zewnętrznego w węźle D. Siła ta, na tyle mała, aby nie zaburzała wartości liczbowych rozwiązania, zapewni nam współpracę w uzyskanym rozwiązaniu obranego węzła D z resztą ustroju. Zakładać zatem będziemy, że węzeł D, w którym ugięcie jest minimalizowane, jest węzłem obciążonym.

W rozważaniach nie wprowadzamy lokalnych ograniczeń wytężenia i uzyskujemy w rozwiązaniu struktury izostatyczne.

Analizę można oczywiście uzupełnić dodatkowymi ograniczeniami nierównościowymi narzuconymi na wytężenia w poszczególnych prętach lub na ich przekroje. Zatraca to jednak pewną cechę jakościową rozwiązania optymalnego, której interpretacja jest celem tej pracy.

W części II pracy sformułowano zagadnienie optymalizacji i przeanalizowano jego warunki stacjonarności. Rozwiązaniami optymalnymi okazują się być struktury izostatyczne o wyrównanej pracy wzajemnej sił wewnętrznych (od obciążeń zewnętrznych) na deformacjach wywołanych obciążeniem siłą d = i w węźle D.

W części III omówiono przykład wspornika kratowego zaś w części końcowej IV podsumowano rozważania proponując pewną procedurę obliczeniową opartą na koncepcji modelowania optymalnego.

KUDREWICZ Halina, PRZEŹDZIECKI Stanisław

Analityczne przedłużenie rozwiązania zagadnienia dyfrakcji fali płaskiej na półpłaszczyźnie impedancyjnej względem parametru impedancyjnego.

Warszawa 1984 s. 41.

Prace IPPT 19/1984.

W pracy sformułowano twierdzenie o przedłużeniu analitycznym rozwiązania zagadnienia dyfrakcji fali płaskiej na półpłaszczyźnie impedancyjnej względem parametru będącego impedancją tej półpłaszczyzny i podano dowód przez konstrukcję tego przedłużenia.

WIŚNIEWSKI Krzysztof

Analiza numeryczna powłoki cylindrycznej: statyka dla obciążeń niesymetrycznych i drgania swobodne.

Warszawa 1984 s. 43.

Prace IPPT 20/1984.

Praca dotyczy wykorzystania rozwinięć w szeregi Fouriera oraz energetycznej metody różnic skończonych do analizy statystycznej i drgań swobodnych powłok cylindrycznych o skokowo zmiennej grubości. Bazując na wariancie równań Sandersa-Koitera liniowej teorii powłok opracowano programy numeryczne pozwalające rozwiązywać zagadnienia z klasycznymi warunkami podparcia oraz dla dowolnego, ograniczonego gęstością siatki, rozkładu grubości wzdłuż tworzącej powłoki.

W oparciu o podane przykłady numeryczne dokonano porównań mających na celu sprawdzić zasadność posługiwania się powłoką o stałej grubości, zamiast powłoki o skokowo zmiennej grubości. Należy podkreślić, że wnioski dotyczą tylko powłok o grubości zróżnicowanej podobnie jak w analizowanym przykładzie.

Stwierdzono, że powłoka zastępcza nadaje się wyłącznie do szacowania minimalnej częstości drgań swobodnych, ponieważ otrzymuje się dla niej rezultaty stanowiące bezpieczne przybliżenie drgań powłoki rzeczywistej. Natomiast postaci drgań swobodnych stan przemieszczeń otrzymany w analizie statycznej, dla powłoki zastępczej różnią się w sposób istotny od otrzymanych dla powłoki o skokowo zmiennej grubości.

Przeprowadzone obliczenia pozwalają stwierdzić, że zastosowanie koncepcji rozwinięcia w szeregi Fouriera prowadzi do bardzo efektywnych algorytmów numerycznych. Niedogodności związane ze stosowaniem metody różnic skończonych dotyczą problemu drgań swobodnych ponieważ zagadnienie na wartości własne, do którego sprowadza się problem drgań, wykazuje dużą czułość na sposób dyskretyzacji. Stwierdzono, że zastosowane w pracy rozwinięcie w szereg Taylora w przydzielonym obszarze całkowania, mniej skutecznie eliminuje efekty związane z dyskretyzacją niż różnice modyfikowane, zaproponowane przez Bushnella w pracy [5].

SOWIŃSKI Maciej

Teorie i metody analizy planarnych struktur z siatką dielektryczną.

Warszawa 1984 s. 78.

Prace IPPT 21/1984.

Praca zawiera przegląd ważniejszych teorii opisu pola elektromagnetycznego i metod jego obliczania w planarnych strukturach, których integralną częścią jest periodyczna warstwa dielektryka. Szczególny nacisk położony został na te metody, które mają lub mogą mieć zastosowanie w optyce zintegrowanej. Bardziej powierzchownie zostały potraktowane te metody, które z racji licznych uproszczeń mogą mieć zastosowanie tylko w konkretnych dziedzinach, jak na przykład metody zaniedbujące efekt fali powierzchniowej lub wyciekającej stosowane w holografii. Dwie najbardziej znane metody: metoda modów własnych i metoda fal sprzężonych zostały w pełnej formie zaprezentowane w rozdziałach 3 i 4. Obie te metody stosują się bezpośrednio do warstw o zmodulowanej przenikalności dielektrycznej i w formie nieuproszczonej mogą być obie stosowane w analizie struktur prowadzących fale wyciekające. Jednak w optyce zintegrowanej stosowana jest przede wszystkim pierwsza z nich, zaś druga cieszy się dużą popularnością w holografii ze względu na jej liczne uproszczone wersje.

Rozdziały 3 i 4 zostały poprzedzone rozdziałem 2, w którym autor niniejszego opracowania zawarł matematyczne rozważania nad ogólną postacią rozwiązań stacjonarnego równania falowego w warstwie periodycznej. Pozwoliło to uniknąć odwoływania się podczas opisu kolejnych metod do twierdzenia Floquet`a i dało pewien ogólny obraz złożonej struktury pola w warstwie periodycznej.

W rozdziale 5 opisane zostały metody perturbacyjne. Ważnym wynikiem klasycznych metod perturbacyjnych, startujących z reprezentacji pola dla płaskiej struktury niezaburzonej, jest odpowiedź na pytanie co się dzieje z ciągłym widmem modów falowodu płaskiego w przypadku wprowadzenia periodycznego zaburzenia. W punkcie tym, szczegółowo opisana też została ulepszona metoda perturbacyjna, opracowana przez Tamira i współautorów, z uwagi na oryginalność ujęcia mechanizmu oddziaływania warstwy periodycznej z falą powierzchniową i dużą przydatność w optyce zintegrowanej.

Rozdział 6 poświęcony został metodom, które jakkolwiek nie niosą ze sobą tak pełnego i oryginalnego opisu zjawisk w periodycznej warstwie jak metody z punktów 3, 4 i 5, to jednak są one efektywne numerycznie i można je stosować zarówno do struktur z warstwą o zmodulowanej przenikalności dielektrycznie zmieniającej się grubości.

HOLNICKI - SZULC Jan

Degradacja struktur sprężystych - symulacja stanami dystorsji.

Warszawa 1984 s. 18.

Prace IPPT 22/1984.

Praca prezentuje metodę symulacji osłabienia struktury /usunięcia pewnych jej elementów/ poprzez wprowadzenie odpowiedniego stanu samozrównoważonych naprężeń wstępnych.

Stany te są odpowiedzią układu na geometrycznie niezgodne dystorsje pierwotne wymuszone w strukturze.

Rozumiane w powyższym sensie zagadnienie dobierania stanów wstępnych jest pokrewne problemom sprężania, polegającym na odpowiednim sterowaniu tymi stanami.

W pracy użyty został formalizm opisu stanów wstępnych z prac [7, 8].

W przypadku układów kratowych usunięcie pręta może być zasymulowane poprzez odpowiednią dystorsję /czyli pierwotną dyslokację/ w nim wymuszoną.

Okaże się, że z punktu widzenia techniki obliczeniowej metoda ta daje istotne korzyści. W trakcie analizy układu osłabionego nie ma konieczności korygowania jego macierzy sztywności i ponownego jej odwracania. Wystarczy określić pożądany stan deformacji wstępnych symulujący odciążanie odpowiednich elementów.

Proponowana metoda daje szczególne korzyści w przypadku konieczności analizy wielu wariantów osłabienia układu.

Dzieje się tak np. w analizie „progressive collapse”.

Rozważania prowadzone są na przykładzie ustrojów kratowych, aczkolwiek mogą być uogólnione na dowolne ustroje prętowe bądź ośrodki ciągłe.

BAJKOWSKI Józef, SZEMPLIŃSKA - STUPNICKA Wanda

Rezonanse wewnętrzne w nieliniowych układach drgających. Część II.

Warszawa 1984 s. 23.

Prace IPPT 23/1984.

W niniejszej pracy zbadano drgania wymuszone nieliniowego układu drgającego o dwóch stopniach swobody, z nieliniowością sprężystą typu sześciennego, w przypadku występowania rezonansu wewnętrznego typu w ₂ = 3w₁ , przy częstości wymuszenia w pobliżu wyższej częstości własnej.

Badania przeprowadzono wykorzystując przybliżone metody: Ritza i uśredniania oraz poprzez symulację układu równań ruchu na maszynie analogowej. Otrzymane wyniki prowadzą do stwierdzeń:

/1/ W zależności od wartości częstości n wymuszającej, w układzie mogą wystąpić różne typy odpowiedzi w pobliżu wyższego rezonansu głównego. Jedną z nich jest odpowiedź harmoniczna o częstości wymuszenia, taka jak w przypadku zwykłego rezonansu głównego. Oprócz niej mogą wystąpić dwa typy drgań okresowych dwuczęstościowych, ze składowymi harmonicznymi o częstościach n/3 i n. Jedno z tych drgań ze wzrostem częstości osiąga bardzo duże amplitudy, nawet dziewięciokrotnie wyższe od amplitudy drgań rezonansowych harmonicznych, dominuje w nich pierwsza postać, a układ drga tak jak w pobliżu pierwszego rezonansu głównego. W drugim typie drgań dwuczęstościowych /o niższych amplitudach/, udział drugiej postaci jest widoczniejszy. O tym, który typ odpowiedzi wystąpi w układzie, decydują warunki początkowe.

/2/ Powszechnie stosowana metoda uśredniania, dająca dobre rezultaty dla układów o jednym stopniu swobody, daje wyniki rozbieżne z analogowymi dla rozwiązań dwuczęstościowych z rezonansem wewnętrznym, i nie nadaje się do badania tego typu drgań.

/3/ Zastosowana w tej pracy metoda Ritza dała wyniki bardzo bliskie wynikom symulacji analogowej. Jedynym jej ograniczeniem jest to, że nie pozwala na badania stanów nieustalonych.

/4/ Badania analityczne /w metodzie Ritza/ przeprowadzono zakładając zerowe tłumienie w układzie, co znakomicie uprościło obliczenia. Widząc dobrą zgodność wyników analogowych i uzyskanych metodą Ritza można przypuszczać, że uwzględnienie tłumienia może jeszcze poprawić zgodność wyników i nie wydaje się aby mogło wpłynąć na jakościową i ilościową zmianę rozwiązania.

/5/ W badaniach analogowych stwierdzono także występowanie w zakresie częstości, a więc w obszarze drugiego rezonansu głównego, drgań prawie-okresowych osiągających znaczne amplitudy. Wzmianki o drganiach prawie-okresowych w układach z rezonansem wewnętrznym można znaleźć w pracach [2,7].

Wykryto je na drodze symulacji analogowej bądź cyfrowej lecz nie podjęto jeszcze prób teoretycznego wyjaśnienia tego zjawiska i zagadnienie to wymaga dalszych badań.

DEMENKO Grażyna

Analiza matematyczna cech osobniczych głosu w zakresie parametru F₀.

Warszawa 1984 s. 52.

Prace IPPT 24/1984.

Przeprowadzono analizy cech osobniczych w zakresie częstotliwości podstawowej. W przyjętym modelu wykorzystano czasowe zmiany parametru F₀. Dla ustalenia zróżnicowań międzyosobniczych przeprowadzono analizę jednego zdania powtarzanego pięciokrotnie przez 10 osób. W celu określenia przydatności zastosowanej metody, dokonano szczegółowej analizy przykładowo przyjętych 16 przebiegów. Dokonano transformacji 6-wymiarowych wektorów, reprezentujących poszczególne fragmenty przebiegu częstotliwości podstawowej w badanym zdaniu, do układu współrzędnych utworzonych przez wektory własne macierzy kowariancji. Mimo zastosowania bardzo uproszczonego modelu otrzymane wyniki wskazują na jego wysoką użyteczność. Uzyskano w 95% podobieństwo między wektorem pierwotnym 6-wymiarowym a wektorem dwuwymiarowym otrzymanym w wyniku transformacji. Stwierdzono bardzo duże osobnicze zróżnicowania w przebiegach parametru F₀ w niektórych fragmentach analizowanego zdania.

Uzyskane wyniki wskazują na przydatność przedstawionej metody do analizy parametru F₀pod kątem praktycznych zastosowań np. rehabilitacji, rozpoznawania głosów lub syntezie.

MAJ Barbara, MĄCZYŃSKI Jacek

System RSX - II - Preliminaria.

Warszawa 1984 s. 64.

Prace IPPT 25/1984.

WIŚNIEWSKI Krzysztof

Analiza numeryczna powłoki cylindrycznej: stateczność początkowa pod obciążeniem wiatrem.

Warszawa 1984 s. 34.

Prace IPPT 26/1984.

W niniejszej pracy, w ramach deterministycznego podejścia do zagadnień stateczności powłok cylindrycznych obciążonych wiatrem, zostały zaprezentowane dwa sposoby określania obciążeń krytycznych. Pierwszy polega na analizie dla osiowosymetrycznego obciążenia zastępczego, a drugi na analizie uwzględniającej niesymetrię obciążenia. Oba sposoby bazują na koncepcji stateczności początkowej. W celu dokonania wyboru metod, przydatnych do rozwiązania równań odpowiadających wspomnianym sposobom, dokonano przeglądu prac dotyczących tej tematyki. Przy wyborze metod kierowano się tym aby prowadziły one do zadań o niewielkich rozmiarach, dających się efektywnie rozwiązać.

Z tego względu wybrano metody półanalityczne oparte na rozwinięciach w szeregi Fouriera. Ze względu na konieczność analizowania powłok o skokowo zmiennej grubości, przy rozwiązywaniu zadania osiowosymetrycznego, posłużono się dodatkowo dyskretyzacją różnicową. Zadanie niesymetryczne sformułowano w taki sposób, że wykorzystywane są rozkłady postaci utraty stateczności wzdłuż tworzącej otrzymane w zadaniu symetrycznym.

Powoduje to, że zagadnienie na wartości własne dla problemu niesymetrycznego jest niewielkich rozmiarów, co jest istotne ponieważ macierz naprężeń początkowych nie ma charakteru pasmowego.

Przygotowano programy numeryczne bazujące na powyższych metodach i obliczono dwa przykłady. Pierwszy dotyczący powłoki o stałej grubości wykazał, że dokładność otrzymanych wyników jest bardzo dobra w porównaniu z wynikami innych metod.

Wartości krytyczne, dla symetrycznego obciążenia różnią się o około 30% od wartości eksperymentalnej stanowiąc jej dolne i górne oszacowanie. Drugi przykład stanowi powłoka o tej samej geometrii lecz o skokowo zmiennej grubości. Ponieważ średnia grubość obydwu powłok była taka sama, dokonano porównań traktując powłokę o stałej grubości jako zastępczą dla powłoki o skokowo zmiennej grubości. Stwierdzono znaczną różnicę w otrzymanych wartościach obciążenia krytycznego. Oznacza to, że zasadność posługiwania się powłoką zastępczą jest ograniczona do przypadków gdy grubość pasów są mniej zróżnicowane niż w analizowanym przykładzie.

JASSEM Wiktor, KRZYŚKO Mirosław, STOLARSKI Przemysław

Częstotliwości formantowe samogłosek jako cechy fonematyczne i osobnicze w świetle statystycznej analizy dyskryminacyjnej.

Warszawa 1984 s. 40.

Prace IPPT 27/1984.

RANACHOWSKI Jerzy, REJMUND Feliks, LIBRANT Zdzisław

Akustyka w badaniach materiałów ceramicznych.

Warszawa 1984 s. 59.

Prace IPPT 28/1984.

Poniższa praca przedstawia wykorzystanie metod akustycznych w badaniach materiałów ceramicznych. Materiały ceramiczne są typowym przykładem tworzyw niejednorodnych. Niejednorodnościami są różne fazy krystaliczne, zawartość szkła w strukturze, budowa ziarnista, domieszki i zanieczyszczenia, a przede wszystkim zawartość fazy gazowej w postaci porów otwartych lub zamkniętych. Podstawowym dążeniem w technologii materiałów ceramicznych jest eliminacja niejednorodności, w wyniku czego uzyskuje się tworzywa o wyższych i powtarzalnych parametrach technicznych. Metody akustyczne od początku zastosowania w dziedzinie badania materiałów ceramicznych służyły badaniu stopnia niejednorodności. W pierwszym okresie w latach pięćdziesiątych stosowano metody defektoskopowe oparte głównie na metodzie echa, a dotyczące wykrywania i lokalizacji wad makroskopowych. Dalszy rozwój techniki ultradźwiękowej jak i postęp w badaniach teoretycznych nad propagacją fal w ośrodkach niejednorodnych pozwolił na badania coraz subtelniejszych szczegółów budowy ceramiki i ich wpływu na własności. W artykule przedstawiono wyniki badań akustycznych metodami: impulsową oraz emisji akustycznej. Metodę impulsową zastosowano do oceny porowatości, wytrzymałości dielektrycznej, wykrywania obszarów o dużej koncentracji mikropęknięć oraz pomiaru stałych sprężystych. Metodą emisji akustycznej wykorzystano do badania zjawiska propagacji mikropęknięć podkrytycznych i oceny wytrzymałości mechanicznej. Pozwoliło to na prognozowanie czasu bezawaryjnej pracy elementu ceramicznego oraz określenia siły niszczącej materiał kruchy na podstawie korelacji pomiędzy siłą progową, przy której pojawia się sygnał emisji akustycznej a siłą powodującą zniszczenie badanego elementu. Poruszając zagadnienie akustycznych badań ośrodka ceramicznego autorzy uważali za wskazane omówienie głównych elementów technologii materiałów tlenkowych, które mają decydujący wpływ na strukturę materiału, a tym samym i na jego własności.

SZANIAWSKI Andrzej, LIPNICKI Zygmunt

Przepływ lepki z wymianą ciepła między regularnie rozmieszczonymi równoległymi cylindrami.

Warszawa 1984 s. 34.

Prace IPPT 29/1984.

COFAŁA Janusz

Metodyka i zestaw modeli do badań średnioterminowego rozwoju krajowego systemu paliwowo - energetycznego.

(Praca habilitacyjna).

Warszawa 1984 s. 225.

Prace IPPT 31/1984.

Niniejsza praca, dotycząca problemów średnioterminowego rozwoju systemu paliwowo-energetycznego, omawia pełny cykl badań - od sformułowania koncepcji, przez budowę odpowiednich modeli komputerowych, zebranie i weryfikację uzyskanych wyników w procesie ustalania przesłanek do budowy programu rozwoju krajowej gospodarki paliwowo-energetycznej. Realizacja powyższego zakresu badań przekracza możliwości pojedynczego wykonawcy. Dlatego badania te zostały wykonane przez autora przy udziale zespołu pracowników Zakładu Problemów Energetyki IPPT PAN w Warszawie. Pragnę w tym miejscu wyrazić podziękowanie moim współpracownikom za ich indywidualny wkład w rozwiązanie niektórych problemów cząstkowych wchodzących w zakres niniejszej pracy.

LEVI Avram

Ocena parametrów pęknięć powierzchniowych metodą dyfrakcji fal ultradźwiękowych.

(Praca doktorska).

Warszawa 1984 s. 142.

Prace IPPT 33/1984.

Celem pracy jest kompleksowa analiza /doświadczalna i teoretyczna/ możliwości wykorzystania zjawiska dyfrakcji fal podpowierzchniowych w badaniach parametrów pęknięć powierzchniowych.

Przeanalizowano istniejące metody wyznaczania parametrów pęknięć powierzchniowych w różnych materiałach konstrukcyjnych i omówiono zalety metod ultradźwiękowych, zwłaszcza wykorzystujących zjawiska dyfrakcyjne. Analiza teoretyczna pola dyfrakcyjnego na krawędzi pęknięcia została wykorzystana do oceny optymalnych parametrów układu nadawczo-odbiorczego dla minimalizacji błędów pomiarowych.

W części doświadczalnej przedstawiono wyniki weryfikacyjnych badań eksperymentalnych próbek ze sztucznymi i naturalnymi pęknięciami. Uzyskane wyniki oceny głębokości i kąta nachylenia pęknięcia w pełni potwierdzają obliczenia teoretyczne.

KACZMAREK Mariusz, KUBIK Józef

O metodach określania stałych materiałowych dla ośrodków porowatych wypełnionych cieczą.

Warszawa 1984 s. 31.

Prace IPPT 35/1984.

Omówione w niniejszej pracy metody określenia stałych materiałowych A, N, Q, R zostały opracowane dla ośrodka porowatego, którego geometryczna struktura porów scharakteryzowana jest, jednym parametrem skalarnym - porowatością objętościową. Stałe te odnoszą się do składników fizycznych ośrodka.

Zachodzi pytanie czy w przypadku teorii uwzględniającej dodatkowo porowatość powierzchniową ilościowo różne od porowatości objętościowej / równania (2.20) / projektowane dotychczas doświadczenia dają wystarczające i właściwe informacje o stałych materiałowych składników kinematycznych. odpowiedź na to pytanie, w zakresie zagadnień statycznych i quasistatycznych, jest twierdząca i wynika ona z następujących faktów:

1) naprężenia składników kinematycznych i składników fizycznych związane są prostą zależnością (2.17), poprzez iloraz porowatości powierzchniowej i objętościowej,

2) prawo filtracji w przypadku składników fizycznych i kinematycznych jest identyczne,

W takim przypadku znajomość parametrów B - W pozwala wyznaczyć zarówno stałe materiałowe składników fizycznych jak też stałe składników kinematycznych które występują w równaniach (2.20) w postaci pewnych kombinacji, stałych składników fizycznych z ilorazem porowatości powierzchniowej i objętościowej. Należy przy tym dodać, że przy analizie składników kinematycznych w zestaw wielkości znanych, obok porowatości objętościowej musi wchodzić porowatość powierzchniowa.

BOGACZ Roman, NIESPODZIANA Aleksandra

O obszarach niestateczności pewnych modeli kolumn obciążonych silą śledzącą.

Warszawa 1984 s. 16.

Prace IPPT 36/1984.

Porównując wyniki dla a = 1 z rezultatami uzyskanymi w pracy [1] stwierdzamy istotny wpływ dyskretyzacji rozważanego układu. Poza różnicami ilościowymi mamy do czynienia również z różnicami jakościowymi. Zaskakującym jest występowanie ograniczonych obszarów niestateczności w przypadku układów dyskretnych, podczas gdy w przypadku układów ciągłych są one nieograniczone. Rozważany układ dyskretny złożony ze sztywnych elementów obciążony siłami śledzącymi, jest jednym z najprostszych układów tego typu. Następnym kierunkiem badań będzie analiza układu złożonego z odkształcalnych prętów połączonych przegubami o zadanej sztywności. Umożliwi to zebranie w jednym modelu cech obu rozważanych układów co ma określone znaczenie poznawcze a także pozwoli dać odpowiedź na pytanie kiedy rezultaty powyższej dyskretyzacji mogą być wykorzystane w praktyce inżynierskiej. Dyskretyzacja układów tego typu jest bowiem obecnie powszechnie stosowana zarówno w dynamice maszyn i konstrukcji jak i mechanice robotów. W badanych układach poddanych obciążeniom niekonserwatywnym wyniki analizy dynamicznej i stateczności technicznej nie są wrażliwe na sposób dyskretyzacji jak to ma miejsce w przypadku niektórych obciążeń niekonserwatywnych. Typowym przykładem jest rozważany w niniejszej pracy przypadek obciążeń śledzących.

KOWALSKA Zofia, WICHER Jerzy

Zastosowanie analizy wrażliwości do przygotowania eksperymentu identyfikacji układu biomechanicznego dłoń - ramię.

Warszawa 1984 s. 40.

Prace IPPT 37/1984.

KLISIŃSKI Marek

Degradacja i odkształcenia plastyczne betonu.

(Praca doktorska).

Warszawa 1984 s. 198.

Prace IPPT 38/1984.

Praca zawiera propozycję modelu konstytutywnego betonu z uwzględnieniem zarówno odkształceń plastycznych jak i degradacji sprężystej na skutek rozwoju mikroszczelin. Model umożliwia opis deformacji betonu w dowolnym stanie naprężenia dla obciążeń monotonicznych oraz cyklicznych, łącznie z zakresem pokrytycznym. Propozycja ta poprzedzona jest przeglądem dotychczas stosowanych modeli konstytutywnych betonu. Zaproponowane równanie konstytutywne należy do klasy równań przyrostowo - liniowych i oparte jest na założeniu o istnieniu w przestrzeni naprężeń dwóch powierzchni plastycznego płynięcia oraz degradacji. Powierzchnie te są ze sobą sprzężone poprzez parametry wzmocnienia. Do opisu deformacji plastycznych stosowane jest stowarzyszone prawo płynięcia, opis degradacji sprężystej oparty jest natomiast na oryginale sformułowanych założeniach energetycznych.

Deformacje cykliczne opisane poprzez wprowadzenie do modelu pamięci maksymalnych obciążeń i zinterpretowano na gruncie teorii zbiorów rozmytych. Praca zawiera przykład zastosowania modelu do rozwiązania prostego problemu brzegowego, polegającego na ściskaniu próbki betonowej pomiędzy dwoma sztywnymi stemplami, metodą elementów skończonych. Rozważono też wpływ parametrów materiałowych na kształty powierzchni granicznej w przypadku zginania i ściskania lub rozciągania belki żelbetowej pojedynczo zbrojonej dla modelu idealnie plastycznego o ograniczonej ciągliwości.

NOWAKOWSKA Wanda, ŻARNECKI Piotr

Wstępne badania modelowe wpływu zjawiska nazalizacji na strukturę widmową samogłosek

Warszawa 1984 s. 65.

Prace IPPT 39/1984.

Przedstawiono konfigurację symulacyjnego modelu toru głosowego, przeznaczonego do badań modelowych wpływu nazalizacji na strukturę formantową samogłosek, w zastosowaniu do diagnostyki medycznej wad organu mowy. W oparciu o takie narzędzie badawcze określono impedancję wejściową toru nosowego przy różnych powierzchniach przekroju poprzecznego segmentów wejściowych, jako miary stopnia sprzężenia akustycznego między kanałami. Zjawisko wpływu nazalizacji na strukturę formantową samogłosek zbadano w przypadku, gdy miejsce włączenia kanału nosowego jest stałe a zmienne są parametry sprzężenia, a także gdy stopień sprzężenia akustycznego pozostaje niezmienny, zaś zmianom ulega lokalizacja miejsca włączenia kanału nosowego.

BASISTA Michał

O kontynualnych modelach uszkodzenia materiałów.

Warszawa 1984 s. 53.

Prace IPPT 40/1984.

Praca niniejsza jest syntetycznym przeglądem opublikowanych do tej pory teorii kontynualnego uszkodzenia materiałów kruchych i ciągliwych.

Zebrane i omówione zostały wyniki doświadczeń dotyczących zjawiska powstawania i rozwoju mikrodefektów podczas procesu odkształcania.

Przedstawiono uwagi krytyczne wobec cytowanych prac teoretycznych i wskazano na istniejącą wśród autorów niejednomyślność w sprawie definicji zmiennej uszkodzenia i jej natury matematycznej.

NAWROCKI Paweł

Analiza stateczności pasma stałego.

Warszawa 1984 s. 121

Prace IPPT 41/1985.

W pracy przeprowadzono analizę deformacji zagłębionego pasma skalnego osłabionego istnieniem pustki o przekroju prostokątnym. Zastosowano trzy schematy modelowania układu - pasmo - nadkład przyjmując kolejno: jednoosiowy model materiału pasma, model jednoosiowy z uwzględnieniem działania ciśnienia bocznego oraz model dopuszczający powstanie strefy poślizgu na powierzchni kontaktu pasma z nadkładem. Zależności wyprowadzono uwzględniając jedynie czyste ścinanie w belce stropowej. Założono quasistatystyczny przebieg procesu deformacji oraz nieodkształcalność podłoża. Szerokość występującej w paśmie pustki przyjęto za parametr sterowania określający ewolucję procesu. Na płaszczyźnie parametrów geometrycznych opisujących zachowania się układu określono warunki statecznego przebiegu procesu eksploatacji materiału pasma. Wyznaczono krytyczną szerokość odpowiadającą chwili gdy układ traci stateczność. Dla trzeciego z przeanalizowanych schematów moment ten został uznany za moment inicjacji tąpnięcia. Przeprowadzono obliczenia numeryczne ilustrujące otrzymane rozwiązanie oraz badające jego wrażliwość na zmianę parametrów wytrzymałościowych modelu. Przedstawiono krzywe rozdzielające stateczne i niestateczne obszary zachowania się układu. Badano zarówno pasmo półnieskończone sąsiadujące z pojedynczą komorą chodnikową jak i pasmo o skończonej szerokości położone między dwiema komorami. Podstawowe zależności zostały wyprowadzone zarówno dla materiału kruchego jak i dla materiału z osłabieniem.

ŻUCHOWSKI Krzysztof

Nieliniowe koherentne oddziaływanie fal i cząstek w plazmie bezzderzeniowej.

Warszawa 1984 s. 21.

Prace IPPT 42/1984.

W pracy rozważano nieliniowe oddziaływanie fal i cząstek w plazmie bezzderzeniowej, ograniczając się głównie do oddziaływań koherentnych. Szczególnie użyteczna okazała się metoda „fal sprzężonych”, która w przypadku nieliniowego oddziaływania fal w plazmie bezzderzeniowej prowadzi do układu równań typu Volterry-Lotki, lub pewnych jego uogólnień przy uwzględnieniu dyssypacji w układzie. Powyższa metoda jest wygodna, gdy bezzderzeniowa plazma została poddana parametrycznemu oddziaływaniu, co oznacza, że zaburzenie ma odpowiednio dopasowane okres i fazę do danego układu.

Rozważono także wpływ nieliniowości ośrodka na modulacje zaburzenia gęstości cząstek w plazmie. Uwydatnił się tu związek nieliniowości z niestacjonarnością ośrodka. Przy pewnych uproszczeniach równanie opisujące względną zmianę gęstości cząstek ośrodka daje się sprowadzić do nieliniowego równania Schrödingera. Przytoczono także rozważania uwypuklające z kolei związek pomiędzy nieliniowością i niejednorodnością a modulacją fali świstowej w plazmie. Bezpośrednią przyczyną modulacji była perturbacja gęstości jako wynik efektu ponderomotorycznego. Równanie opisujące modulacje amplitudy fali świstowej można także sprowadzić, przy pewnych uproszczeniach, do postaci nieliniowego równania Schrödingera.

CAO van Phuong

Duże ugięcia sztywno - plastycznych powłok walcowych poddanych impulsowemu ciśnieniu.

(Praca doktorska).

Warszawa 1984 s. 79.

Prace IPPT 43/1984.

W obecnej pracy wyniki otrzymane w przypadku dużych ugięć przy wykorzystaniu warunku plastyczności Hubera-Misesa można rozpatrywać tylko jako przybliżone, ponieważ stosując rozdzielenie zmiennych rozpatrujemy tylko jeden punkt, a mianowicie środek powłoki i nie wykorzystujemy warunku ortogonalności która daje nam średnią wartość rozwiązania. Tak więc dla dokładności musimy jeszcze znaleźć rozwiązania w innych punktach i porównać je z otrzymanym rozwiązaniem.