Prace IPPT PAN z roku 1982

Niniejsza praca poświęcona jest analizie zjawisk dwoistości w stanach czystego zginania przy wykorzystaniu teorii Triantafyllidisa dla modelu hypoelastycznego, ale dla materiału scharakteryzowanego w stanie jednoosiowego rozciągania powyższej granicy plastyczności liniowym wzmocnieniem.

Wprowadzony model hypoelastyczny zaproponował Stören i Rice [19] uogólniając deformacyjną teorię plastyczności na zakres dużych odkształceń. Zwrócić należy uwagę, że zastosowany model nie jest właściwym prawem plastyczności, ponieważ nie przewiduje odciążenia. W przypadku właściwego prawa plastyczności odciążenie następuje po pierwszym punkcie bifurkacji.

W pracy dla powyższych założeń wyznaczono krzywizny krytyczne odpowiadające pojawieniu się pierwszych punktów bifurkacji w zależności od parametrów charakteryzujących przyjęty materiał: granicy plastyczności i współczynnika liniowego wzmocnienia.

Interesujące nas krótkofalowe powierzchnie rozdwojenia zawsze mogą pojawić się najpierw w strefie ściskanej zginanego pasma.

Uzyskane rezultaty skonfrontowano z wynikami podanymi przez Triantafyllidisa. Podobnie do schematu wprowadzonego przez Hilla i Hutchinsona [9] podzielono obszar rozważanej konstrukcji na podobszary w zależności od tego, czy równanie podstawowe ma rozwiązanie w zakresie eliptycznym lub parabolicznym. W przypadku, gdy współistnieją podobszary wykreślono linie charakterystyczne.

DOMASZEWSKI Maciej

Programowanie liniowe i uogólnione macierze odwrotne w analizie sprężysto - plastycznych ram.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 192.

Prace IPPT 3/1982.

W istniejącej literaturze, dotyczącej komputerowego ujęcia zagadnień nośności granicznej konstrukcji ramowych, rozpatrywano dotychczas jedynie układy płaskie. Celem pierwszej części niniejszej pracy było opracowanie efektywnych numerycznie metod obliczania nośności granicznej przestrzennych ram z materiału sztywno-plastycznego bez wzmocnienia. Na podkreślenie zasługują następujące rezultaty:

1. Przedstawiono dyskretny opis statyki pręta przestrzennej ramy, odpowiedni do zagadnień nośności granicznej przy sztywno-plastycznej idealizacji materiału.

2. Wprowadzono globalny warunek plastyczności dla pręta wykorzystując ideę wierzchołkowego opisu powierzchni granicznej dla przekroju. Uwzględniono interakcję momentów zginających w płaszczyznach ortogonalnych, momentu skręcającego i siły osiowej. Wyprowadzono także tradycyjną postać warunku plastyczności w postaci układu nierówności oraz porównano wymiary macierzy obydwu opisów.

3. Wykorzystując wierzchołkowy opis warunku plastyczności, sformułowano zagadnienie obliczania nośności granicznej przestrzennych ram w nowej postaci zadania programowania liniowego. Stwierdzono, że w ujęciu tym występuje znaczna redukcja wymiarów macierzy zadania w stosunku do tradycyjnego sformułowania, opartego bezpośrednio na dwóch twierdzeniach nośności granicznej.

4. Na bazie nowego sformułowania zagadnienia nośności granicznej opracowano program numeryczny, pozwalający na efektywne obliczanie nośności granicznej ortogonalnych ram przestrzennych. Zwrócono przy tym uwagę na oszczędny sposób wprowadzania danych początkowych i automatyzację procesu obliczeń z wykorzystaniem współpracy z pamięcią zewnętrzną komputera. Opracowano również program oparty na tradycyjnym sformułowaniu zagadnienia nośności granicznej, w którym warunek plastyczności ma postać układu nierówności. Na przykładach przestrzennych konstrukcji ramowych wykazano wyższość metody wierzchołkowej zarówno pod względem czasu obliczeń, jak i wymaganej pamięci komputera.

W drugiej części pracy przedstawiono możliwości, jakie daje zastosowanie teorii uogólnionych odwrotności macierzy w analizie konstrukcji prętowych z materiału sprężysto-plastycznego bez wzmocnienia. Rozpatrywano zagadnienie analizy przy dowolnym poziomie obciążenia oraz przy obciążeniu granicznym. Przyjęto założenie o niewystąpieniu lokalnego odciążenia w procesie obciążania. Badano metody rozwiązywania zagadnienia analizy sprężysto-plastycznej w naprężeniowym sformułowaniu, wynikającym z podejścia energetycznego. Uzyskano następujące nowe rezultaty:

1. Zastosowano ideę wierzchołkowego opisu powierzchni granicznej. W wyniku otrzymano nowe sformułowanie zagadnienia analizy sprężysto-plastycznej przy dowolnym obciążeniu w postaci przetransformowanego zadania programowania kwadratowego. Na gruncie algebry liniowej i teorii optymalizacji zbadano własności macierzy tego zadania, traktowanych jako operatory liniowe w przestrzeniach skończenie wymiarowych.

2. Zaproponowano nową metodę rozwiązywania przetransformowanego zadania programowania kwadratowego. Wprowadzono w tym celu zmodyfikowaną uogólnioną odwrotność macierzową Botta-Duffina. Otrzymane rozwiązanie określa stan naprężeń sprężysto-plastycznej konstrukcji przy dowolnym, zadanym poziomie obciążenia.

3. Wykorzystując otrzymaną postać rozwiązania sprężysto-plastycznego dla dowolnego obciążenia, opracowano nową metodę jednoczesnego wyznaczania nośności granicznej i odpowiadającego jej stanu naprężeń dla konstrukcji z materiału sprężysto-plastycznego. Metoda ta sprowadza się do jednokrotnego rozwiązania zadania programowania liniowego.

Uniknięto w ten sposób bezpośredniego rozwiązywania zadania programowania kwadratowego.

Na bazie otrzymanych w pracy wyników istnieje możliwość prowadzenia dalszych prac badawczych. Ważnym zagadnieniem związanym z analizą plastyczną przestrzennych ram, lecz wymagającym dalszych studiów, jest uwzględnienie możliwości paczenia się przekrojów, co jest szczególnie istotne w przypadku przekrojów cienkościennych. Spowoduje to wprowadzenie dodatkowej składowej wektora uogólnionych naprężeń dla przekroju w postaci bimomentu oraz modyfikacje związków statycznych i geometrycznych. Wymagać to będzie również znalezienia efektywnej numerycznie metody wyznaczenia nośności granicznej przekroju w celu otrzymania warunku plastyczności dla pręta.

Istotne jest także zbadanie, w jakich przypadkach można pominąć wpływ siły tnącej na uplastycznienie przekroju.

Problemem związanym z przedstawioną w drugiej części pracy metodą analizy konstrukcji sprężysto-plastycznych, lecz wymagającym dalszych badań, jest odejście od założenia o niewystąpieniu lokalnego odciążenia w procesie obciążania i przyjęcie rzeczywistego modelu sprężysto-plastycznego materiału ze wzmocnieniem w ramach teorii plastycznego płynięcia.

PAPROCKA - GARLICKA Wanda

Przystosowanie belek ciągłych obciążonych grupami sił skupionych.

Warszawa 1982 s. 17.

Prace IPPT 4/1982.

Przedmiotem opracowania jest analiza stanów granicznych nośności belek ciągłych obciążonych grupami sił skupionych działającymi w sposób zmienny. Opracowanie jest kontynuacją prac [2] i [3]. Postawy teoretyczne przedstawionych rozwiązań zawiera praca [1].

Otrzymane wyniki wykazują znaczne różnice w wartościach sił granicznych wyznaczonych wg teorii nośności granicznej, teorii przystosowania i metody naprężeń dopuszczalnych.

Potwierdzają one raz jeszcze konieczność przeprowadzenia przed przystąpieniem do projektowania wnikliwej analizy charakteru występujących obciążeń, a następnie wyboru właściwej teorii.

Przy występowaniu obciążeń zmiennych w czasie koniecznym jest przeprowadzenie obliczeń w oparciu o twierdzenia teorii przystosowania, a nie teorii nośności granicznej, ta ostatnia bowiem daje rozwiązania niedostatecznie bezpieczne.

KLEIBER Michał, SOSNOWSKI Włodzimierz

ASGRAM sprężysto - plastyczna analiza ram płaskich.

Warszawa 1982 s. 64.

Prace IPPT 5/1982.

Wyniki otrzymane w pracy dowodzą, że system liniowej analizy statyki konstrukcji metodą elementów skończonych WAT-KM umożliwia wprowadzenie modyfikacji koniecznych do efektywnego przeprowadzania obliczeń nieliniowych.

Otrzymane wyniki numeryczne wskazują, że przedstawione podejścia umożliwia efektywną i dostatecznie dokładną analizę zachowania się płaskich ram sprężysto-plastycznych w całym zakresie występujących deformacji. Uogólnienie podejścia na przypadki układów przestrzennych oraz uogólnienie innych warunków stanu granicznego nie powinno przedstawiać żadnych trudności.

BONI B., KLEIBER Michał, SAWCZUK Antoni

Warunek stanu granicznego przekroju belki dwuteowej poddanej działaniu momentu zginającego siły podłużnej i siły poprzecznej.

Warszawa 1982 s. 29.

Prace IPPT 6/1982.

Przedstawiony etap pracy skupił się na wyprowadzeniu powierzchni granicznych dla przekrojów dwuteowych. Głównym przedmiotem zainteresowania są dwuteowniki o przekroju z jedną osią symetrii. Uwaga była skupiona na algebraicznej stronie zagadnienia. Celem jest takie zalgorytmizowanie procesu określania powierzchni granicznych i opracowanie programów generujących powierzchnie graniczne dla zadanych wielkości geometrycznych przekroju. Przewiduje się kilka testów, których celem jest umożliwienie podjęcia decyzji, czy do obliczeń ram stosować się będzie odpowiednio uzasadnioną ocenę błędów powierzchnię graniczną daną jednym wyrażeniem analitycznym dla różnych kombinacji obciążeń, czy do programu liczącego konstrukcje wprowadzać się będzie równania powierzchni granicznej odpowiadające różnym proporcjom momentu zginającego, siły poprzecznej i siły podłużnej.

Opracowana metoda pozwala stwierdzić, że program obliczający ramy poddane działaniom znacznych sił podłużnych i poprzecznych może być opracowany. Dalszy etap działań poświęcony będzie obliczaniu przykładów powierzchni granicznych złożonych z płatów, ewentualnej generacji powierzchni jednopowłokowej oraz opracowaniu roboczej wersji programu generowania powierzchni uzasadnionych do stosowania w praktyce projektowania i kontroli obliczeń.

PAPROCKA - GARLICKA Wanda

Analiza wytrzymałościowa poddanej działaniu obciążenia ruchomego stalowej belki ciągłej na podporze sprężystej.

Warszawa 1982 s. 23.

Prace IPPT 7/1982.

Celem opracowania jest wyznaczenie i porównanie obciążeń granicznych nośności i przystosowania stalowej belki dwuprzęsłowej na środkowej podporze sprężystej o zmiennej podatności. Przekrój belki stały na całej długości jest idealnym przekrojem sandwiczowym, bądź dwuteownikiem walcowym. Przęsła mają jednakowe rozpiętości.

W pracy przeprowadzono analizę stanów granicznych belki dwuprzęsłowej na środkowej podporze sprężystej dla dwu przypadków obciążenia belki siłą skupioną: obciążenia działającego w sposób zmienny w czasie oraz obciążenia stałego.

W pracy wykazano, że o ile wyznaczona dla przypadku obciążenia stałego graniczna siła nośności nie zależy od wartości współczynnika k podpory, to w przypadku zmienności tego obciążenia można operując wielkością współczynnika k zwiększyć wartość granicznej siły przystosowania. Inaczej mówiąc można rozszerzyć zakres obciążenia, do którego konstrukcja może się przystosować, aż do osiągnięcia jego wartości maksymalnej, równej w rozpatrywanym przypadku wartości graniczącego obciążenia nośności.

GAWKOWSKA Larysa

Optymalizacja przekryć strukturalnych o ortogonalnej siatce prętów.

Warszawa 1982 s. 75.

Prace IPPT 8/1982.

W niniejszej pracy podjęto próbę opracowania efektywnego algorytmu optymalizacji przekryć strukturalnych o ortogonalnej siatce prętów. Rozważania ograniczono do struktur swobodnie podpartych na obwodzie w węzłach warstwy górnej. Tego typu konstrukcje znajdują liczne zastosowania do przekrywania pawilonów różnego przeznaczenia. Podparcie wzdłuż obwodu zapewnia minimalne zużycie materiału, gdyż pod względem statycznym jest najkorzystniejsze, jednakże nie zawsze jest możliwe ze względów użytkowych.

Jako kryterium optymalizacji przyjęto w opracowaniu minimum objętości materiału prętów. Zagadnienie sformułowano na zmiennych dyskretnych, którymi są pola powierzchni przekrojów prętów. Równowagę statyczną konstrukcji opisano układem równań różnicowych.

Zastosowanie rachunku różnicowego w statyce w znacznym stopniu ułatwia rozwiązanie zadania.

Przedstawiony algorytm rozwiązania postawionego problemu, jak również programy na maszynę cyfrową. Korzystając z tych programów można wyznaczyć nie tylko optymalne wielkości pół przekrojów prętów, lecz również wysokość i moduł konstrukcji optymalnej.

ŁODYGOWSKI Tomasz

Geometrycznie nieliniowa analiza sztywno - plastycznych belek i ram płaskich.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 149.

Prace IPPT 9/1982.

Obecne opracowanie poświęcone jest w szczególności zagadnieniom zmian geometrii konstrukcji belkowych i ramowych i związanym z tym problemem stateczności oraz współdziałania sił osiowych i momentów zginających. Praca dotyczy także weryfikacji przydatności powszechnie stosowanego modelu ciała sztywno-plastycznego w stosunku do materiału sprężysto-plastycznego, do analizy zachowania się wymienionych konstrukcji.

Szczególnie zwrócono uwagę w opracowaniu na następujące zagadnienia:

1) opracowanie metod analizy konstrukcji belkowych i ramowych w zakresie nieliniowych zmian geometrii (dużych przemieszczeń),

2) porównanie zachowania się tych samych konstrukcji przy przyjęciu różnych modeli materiałów.

W przedstawionych w pracy przykładach numerycznych ograniczono się do rozwiązania prostych zadań. Ilustrują one zachowanie się konstrukcji przy zastosowaniu prezentowanych koncepcji rozwiązań. Nie ma jednak zasadniczych przeszkód by za pomocą proponowanych metod rozwiązywać problemy o znacznie większej liczbie stopni swobody.

KUBZDELA Henryk

Weryfikacja i optymalizacja metody rozpoznawania wyrazów w skończonych zbiorach hasłowych w oparciu o spektrogramy binarne.

Warszawa 1982 s. 26.

Prace IPPT 10/1982.

TURSKI Andrzej j.

Solitonowe i antysolitonowe fale ładunku przestrzennego wieloskładnikowej w pełni nieliniowej plazmy Własowa.

Warszawa 1982 s. 52.

Prace IPPT 11/1982.

Celem tej pracy jest sprowadzenie równań Własowa-Poissona dla wieloskładnikowej /elektrony, jony dodatnie i ujemne/ w pełni nieliniowej jednowymiarowej plazmy do równań typu szeregu abstrakcyjnego, całkowo-różniczkowego /Lyapunowa-Schmidta/. Równania te - w przypadku stacjonarnym - sprowadzono do równań oscylatora nieliniowego, które rozwiązuje się metodami płaszczyzny fazowej. Wyznaczona w ten sposób odpowiedź plazmy nieliniowej - w przypadku elektronów i jonów dodatnich - prowadzi do fal solitonowych ładunku przestrzennego, a w przypadku elektronów, jonów dodatnich i ujemnych - do fal solitonowych i antysolitonowych ładunku przestrzennego. Wyznaczona odpowiedź wieloskładnikowej plazmy, przy zachowaniu globalnej neutralności plazmy, zależy od składu plazmy, relacji masy jonów i ich koncentracji.

Wyniki pracy przedstawione są według następującego planu.

Pierwsze trzy rozdziały stanowią wprowadzenie do zagadnień analizy grupowej równań Własowa-Poissona i fal solitonowych w plazmie. Rozdz. 4 i 5 przedstawia wyprowadzenie równań typu szeregu abstrakcyjnego dla problemu początkowego i adiabatycznego włączenia pola dla równań Własowa-Poissona.

Wskazano na najważniejsze własności otrzymanych szeregów abstrakcyjnych. W rozdz. 6 otrzymano asymptotyczne rozwiązania w postaci fal solitonowych i antysolitonowych dla „kanonicznych” problemów wieloskładnikowej plazmy będącej kombinacją „zimnych” składników o funkcji równowagowej w postaci delty Dirac`a i „gorących” składników o funkcji równowagowej w postaci funkcji skoku jednostkowego. Rozdz. 7 i 8 przedstawiają najważniejsze wyniki z punktu widzenia fizyki plazmy, tj. strukturę solitonów i ich oddziaływanie.

ZAWISTOWSKI Jacek

Warunek ostrza dla jednolitego asymptotycznego rozwiązania problemu dyfrakcji pola liniowego źródła na półpłaszczyźnie w ośrodku jednoosiowym.

Warszawa 1982 s. 21.

Prace IPPT 12/1982.

Zbadany został warunek ostrza dla jednolitego asymptotycznego rozwiązania istotnie wektorowego problemu dyfrakcji w języku potencjałów Hertza. Użyta została metoda potencjałów pomocniczych i rozkładu pola na składowe TE i TM.

ZACHARSKI Andrzej

Nieliniowa analiza statyczna powłok dowolnego kształtu metodą elementów skończonych.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 176.

Prace IPPT 15/1982.

Praca zawiera następujące elementy oryginalne w stosunku do opracowań istniejących /w szczególności istniejących w Polsce/:

a/ przejęcie jednolitego opisu statyki nieliniowej, w sensie geometrycznym i materiałowym, cienkich powłok dowolnego kształtu z punktu widzenia wykorzystania numerycznego,

b/ stworzenie na tej podstawie pakietu programów umożliwiających:

- geometrycznie liniową analizę powłok sprężystych,

- geometrycznie nieliniową analizę powłok sprężystych,

- geometrycznie liniową analizę powłok niesprężystych,

- geometrycznie nieliniową analizę powłok niesprężystych,

- analizę stateczności początkowej powłok.

Nie pretendując do pełnego opracowania tematu wspomniany pakiet programów stanowi bazę do dalszych badań w tym zakresie.

Pozwala on na prawie natychmiastowe rozszerzenie zakresu jego możliwości o analizę stateczności niezlinearyzowanej i analizę pełzania powłok. Zaletą omawianego pakietu programów jest możliwość analizy konstrukcji o dużej liczbie punktów węzłowych /» 1000/. Dokończenie prac nad wersją umożliwiającą analizę powłok z odgałęzieniami oraz powłok żebrowanych uczyni z opracowywanych programów rzeczywiste narzędzie obliczeniowe.

W przekonaniu autora dalszym elementem oryginalnym w stosunku do istniejącej literatury przedmiotu jest /zaproponowane w paragrafie 5/ rozszerzenie propozycji \Przemienieckiego z prac [128] i [129], dotyczącej analizy stateczności lokalnej konstrukcji powłokowych dających się modelować układami pasm płytowych. W szczególności:

- wprowadzenie bardziej dokładnego elementu skończonego,

- rozszerzenie zagadnienia na konstrukcje obciążone w sposób dowolnie zmienny na krawędziach wyznaczających długość elementów,

- dołączenie elementu żebrowego,

- rozszerzenie analizy na problemy sprężysto - plastyczne

w znacznym stopniu poszerzają klasę konstrukcji, w których w sposób bardzo prosty, szybki i tani można określić naprężenia krytyczne odpowiadające lokalnej postaci bifurkacji stanu równowagi. Rozszerzenie klasy konstrukcji o układy płytowe żebrowane umożliwia wychwycenie postaci wyboczenia /jak np. symetryczna postać wyboczenia płyt żebrowanych/ często bardziej niebezpiecznych dla danej konstrukcji. Na podkreślenie zasługuje także umożliwienie analizy stateczności lokalnej układów płytowych w zakresie sprężysto - plastycznym gdyż analizowanie zjawisk stateczności niesprężystej w ujęciu globalnym metody elementów skończonych jest wyjątkowo kosztowne.

PILARSKI Aleksander, SZELĄŻEK Jacek

Zastosowanie metody emisji akustycznej w adhezyjnej mechanice pękania.

Warszawa 1982 s. 15.

Prace IPPT 16/1982.

MATUSZKINA Olga

Percepcyjne granice międzysegmentalne w połączeniach CVCVC ze spółgłoskami[ m, n, h, r, l, w, j ].

Warszawa 1982 s. 32.

Prace IPPT 13/1982.

Ustalono granice percepcyjne dla fonemów [m, n, h, r, l, w, j]. Miejsce tych granic i czas trwania minimalnych segmentów percepcyjnych zależy od rodzaju dźwięku i jego pozycji w logatomie. W nagłosie decyduje informacja zawarta we fragmentach środkowo - końcowych, w śródgłosie decyduje informacja zawarta we fragmentach początkowych badanych dźwięków. Stwierdzono dużą zawartość informacji w końcowych ich fragmentach. Informacja dotycząca [h], [j] i [w] jest zawarta w dużym stopniu w początkowych fragmentach następujących samogłosek. Stwierdzono informacyjną wartość elementu wokalicznego dla większości tych dźwięków w pozycji wygłosowej. Percepcja [r] jest ściśle związana ze strukturą polisegmentalną tego fonemu. Doświadczenie wykonano na materiale 1062 bodźców z udziałem 20 słuchaczy.

KACPROWSKI Janusz

Akustyczne modelowanie organu mowy.

Warszawa 1982 s. 37.

Prace IPPT 14/1982.

Przedmiotem pracy jest modelowanie podstawowych procesów i czynności głosotwórczych, fonacyjnych i artykulacyjnych, organu mowy, których efektem finalnym jest akustyczny sygnał mowy. W parametrach fonetyczno - akustycznych tego sygnału zakodowane są informacje, określające zarówno treść fonetyczną i lingwistyczną przekazywanej nim wiadomości, jak i inwariantne cechy osobnicze głosu jej nadawcy. Informacje te stanowią przedmiot zainteresowań i badań fonetyki akustycznej, lingwistyki stosowanej i kilku innych dziedzin nauki i techniki, m. in. telekomunikacji, informatyki oraz medycyny w zakresie laryngologii i foniatrii.

SZELĄŻEK Jacek

Obszar skuteczny pola głowicy ultradźwiękowej.

Warszawa 1982 s. 10.

Prace IPPT 17/1982.

Z porównania rezultatów obliczeń i pomiarów doświadczalnych obszarów skutecznych wynika, że uproszczony model zjawiska stosowany w obliczeniach, w przybliżeniu opisuje badane zależności. W defektoskopii ultradźwiękowej, podczas projektowania zestawów głowic do badań zautomatyzowanych czy ustalenia techniki badań ręcznych, występuje problem zapewnienia żądanej wykrywalności wad w kontrolowanej objętości materiału. Uzyskane wyniki pozwalają na zastosowanie w takim celu uproszczonych obliczeń obszarów skutecznych w stosunku do wad leżących w polu dalekim głowicy.

SOSNOWSKI Włodzimierz

Statyczna analiza płaskich sprężysto - plastycznych ram dwuteowych z uwzględnieniem możliwości lokalnego wyboczenia środników.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 186.

Prace IPPT 18/1982.

BAJKOWSKI Józef, SZEMPLIŃSKA - STUPNICKA Wanda

Zagadnienie rezonansów wewnętrznych w nieliniowych układach drgających.

Warszawa 1982 s. 44.

Prace IPPT 19/1982.

Celem niniejszego opracowania była analiza efektów współmierności częstości własnych w nieliniowych układach o n stopniach swobody przy wewnętrznym rezonansie głównym.

W rozważaniach teoretycznych wykorzystano powszechnie znaną metodę uśredniania /na podstawie pierwszego przybliżenia/, a efekt rezonansu wewnętrznego uzyskano zakładając, że współrzędne, których częstości są współmierne z rezonansową nie są równe zero. Stwierdzono, że warunek niezerowania się amplitud współrzędnych nierezonansowych sprowadza się do tego, aby częstości im odpowiadające były współmierne, zaś o typie rezonansu wewnętrznego decyduje forma funkcji nieliniowych. I tak dla nieliniowości typu kwadratowego podstawowym rozwiązaniem dwupostaciowym jest w _i = 2w _j, a dla sześciennego w _i = 3w _j.

Mało jest jeszcze prac analizujących rezonans wewnętrzny wielopostaciowy -więcej niż dwupostaciowy/, zwany także kombinowanym, mający miejsce w układach o więcej niż dwu stopniach swobody i temat ten należałoby rozwinąć.

SAWICKI Tadeusz

Ocena sprężysto - plastycznych ugięć konstrukcji prętowych o elementach poddanych zginaniu oraz skręcaniu z uwzględnieniem rozciągłości stref plastycznych.

Warszawa 1982 s. 52.

Prace IPPT 20/1982.

KUDREWICZ Halina, PRZEŻDZIECKI Stanisław

Metoda Wienera - Hopfa dla równania U(a) = K(a)L(a) + D(a)

w przypadku funkcji K(a) z zerami.

Warszawa 1982 s. 49.

Prace IPPT 21/1982.

Praca dotyczy rozwiązania równania Wienera - Hopfa występującego w zagadnieniu dyfrakcji na półpłaszyźnie impedancyjnej i stanowi zarówno odrębną całość jako pełne przedstawienie metody rozwiązań równania W. H., gdy faktoryzowana funkcja ma zera.

NASALSKI Wojciech

Analiza modowa pola elektromagnetycznego planarnych falowodów anizotropowych.

Warszawa 1982 s. 23.

Prace IPPT 22/1982.

W pracy przedstawiono analizę struktury modowej pola elektromagnetycznego w planarnym, symetrycznym falowodzie o rdzeniu z jednoosiową anizotropią i izotropowym podłożu. Oś główna anizotropii leży w płaszczyżnie falowodu i tworzy dowolny kąt z kierunkiem propagacji. Obliczono impedancję powierzchniową opisującą falowód anizotropowy i zaproponowano sposób jej wykorzystania z falowodowych problemach dyfrakcyjnych. Rozpatrzono warunki dyskryminacji modów, jak również warunki istnienia modów wyciekających w rozpatrywanym falowodzie.

SOWIŃSKI Maciej

Rozpraszanie na rdzeniu żyrotropowym umieszczonym poprzecznie w falowodzie prostokątnym.

Warszawa 1982 s. 31.

Prace IPPT 23/1982.

W pracy rozważony został problem rozpraszania fal elektromagnetycznych na cylindrycznym, żyrotropowym rdzeniu, umieszczonym do kierunku propagacji w falowodzie prostokątnym. Oś żyrotropii pokrywa się z osią cylindrycznego rdzenia. Problem znalezienia pola w takiej strukturze przy pobudzeniu jej falami H _m,n bądź E _m,n został sprowadzony do zagadnienia dwuwymiarowego a następnie do układu dwóch jednowymiarowych równań całkowych Fredholma pierwszego rodzaju, które mogą być rozwiązywane metodami numerycznymi.

W celu otrzymania tych równań w pracy zostały użyte:

podział pola na tak zwane transwersalne podłuzne oraz skalarne potencjały Hertza dla ośrodka żyrotropowego wyprowadzone przez autorów pracy [1].

Na uwagę zasługuje również sformułowanie zagadnienia poszukiwania pola w rdzeniu żyrotropowym w postaci dwóch równań Helmholtza. Funkcje będące rozwiązaniami tych równań sprzężone są tylko warunkami zszycia na konturze przekroju rdzenia.

WESOŁOWSKI Jerzy

Badania doświadczalne i kliniczne nad przydatnością ultradźwięków w chirurgii naczyniowej.

(Praca habilitacyjna).

Warszawa 1982 s. 211.

Prace IPPT 24/1982.

W pracy dokonano oceny przydatności ultradźwięków w rozpoznawaniu niedrożności aorty i tętnic obwodowych, wykrywaniu wczesnych powikłań po rekonstrukcjach tętnic obwodowych, rozpoznawaniu tętniaków aorty i tętnic obwodowych oraz w rozpoznawaniu późnych powikłań po operacjach rekonstrukcyjnych aorty brzusznej i tętnic obwodowych.

W badaniach używano wyłącznie aparaturę polskiej produkcji skonstruowaną w Zakładzie Ultradźwięków IPPT PAN /UDP-574, UDP-10, MDP-10, UDIMP, UDP-30, USG-10/.

W części doświadczalnej, w której zwężano stopniowo aorty psów stwierdzono, że najczulszym sposobem określania przepływu krwi jest oznaczenie ciśnienia skurczowego poniżej zwężenia. Pomiary w tętnicach udowych wykonywano przezskórnie i bezpośrednio z tętnic po ich odsłonięciu. Zwężano aortę brzuszną aparatem własnego pomysłu.

Stwierdzono, że pomiary prędkości chwilowej, średniej oraz ilości przepływającej krwi w tętnicach są powtarzalne w czasie i odpowiadają wartościom uzyskiwanym przez innych autorów za pomocą elektromagnetycznych przepływomierzy. Spadek przepływu chwilowego i średniego w tętnicach udowych występował dopiero po zwężeniu aorty powyżej 50%. Rejestracja krzywej prędkości przepływu krwi w tętnicach udowych była możliwa jeżeli zwężenia aorty nie przekraczało 75-80% jej światła. W tym samym czasie ciśnienie obniża się z 110 mmHG do 70mmHg. Po przekroczeniu średnicy zwężenia aorty o 80%, rozpoczynał się nagły spadek ciśnienia krwi, który osiąga wartość bliską zeru po zwężeniu aorty do 95%. Pomimo tego można przy ciśnieniu poniżej 70 mmHg stwierdzić przepływ krwi za pomocą osłuchiwania tętnic za pomocą dopplerowskich przepływomierzy. Z badań tych wynika, że pomiary ciśnienia skurczowego za pomocą dopplera są najczulszą metodą określania drożności tętnic. W oparciu o te badania uważano, że porównanie ciśnienia obwodowego poniżej zwężenia do centralnego jest najłatwiejszym do zbadania miernikiem stopnia zwężenia.

W części klinicznej zbadano 40 kończyn u 20 zdrowych wolontariuszy oraz 180 kończyn u 140 chorych z niedokrwistością kończyn dolnych. Posługiwano się pomiarami ciśnienia skurczowego na całej długości kończyny. Porównywano je ze sobą oraz z ciśnieniem na ramieniu obliczając wskaźniki ciśnienia U/R /udo/ramię/ P/U /podkolano/udo, K/U /kostka/udo, K/P /kostka/podudzie, K/R /kostka/ramię. Wartości wskaźników ciśnienia skurczowego porównywano z arteriografią oraz z nasileniem objawów klinicznych przed i po operacjach rekonstrukcyjnych. Ponadto obliczano ilość przepływającej krwi w tętnicy udowej przed operacją, w czasie operacji w tętnicy udowej bądź poniżej przeszczepu przed i po rekonstrukcji, oraz po operacji przed opuszczeniem Kliniki przez chorego.

Stwierdzono, że w zdrowych tętnicach kończyn dolnych nie ma różnicy ciśnień wzdłuż całej kończyny. Natomiast obecność gradientu ciśnienia poniżej lub powyżej kolana, wskazuje na niedrożność tętnic udowej lub podkolanowej. Gradient ciśnienia pomiędzy podkolanem i kostką odzwierciedla zmiany w obrębie tętnic podudzia. Stosunek ciśnień U/R/udo/ramię jest odbiciem niedrożności w obrębie miednicy, U/K/udo/kostka/ przedstawia zmiany w tętnicach kończyny dolnej. Wskaźnik K/R/kostka-ramię/ ilustruje zmiany na obu poziomach. Po udanych rekonstrukcjach ciśnienie krwi wzrasta w obrębie miejsca operowanego i poniżej przeszczepu. Segmentalne pomiary ciśnienia wskazują na jego wyrównanie wzdłuż całej kończyny a wskaźniki ciśnienia wynoszą około 1.0. W razie ponownej niedrożności wskaźniki te zachowują się tak jak przed operacją. Okazało się, że im niższa była wartość wskaźnika ciśnienia /K/R/kostka/ramię/ tym częściej występowała wczesna niedrożność pooperacyjna. Jeżeli wskaźniki K/R przed operacją wynosiły poniżej 0.2 to niedrożność pooperacyjna przeszczepu udowo-podkolanowego wynosiła 80%. Również u 36% chorych z niedrożnością aortalno-biodrową oraz u 33% chorych z zespołem Leriche`a, którzy mieli przed operacjami wskaźnik ciśnienia K/R poniżej 0.4 nie było poprawy po operacjach.

W dalszej części pracy wykonywano badania przepływu krwi w tętnicach udowych. Okazało się, że przepływ przez zdrowe tętnice udowe wynosi od 80 do 200 ml/min. Przepływ ten spadał poniżej 80 ml/min. w niedrożności tętnic kończyn dolnych. U tych samych osób po operacja rekonstrukcyjnych zwiększa się i wynosi od 80 do 200 ml/min. Śródoperacyjne pomiary przepływu krwi wykazały, że na 150 rekonstrukcji w 34 kończynach /22,7%/ przepływ był niedostateczny - poniżej 70-80 ml/min. Umożliwiło to naprawę błędu technicznego w czasie samej operacji, uzyskując w 24 kończynach wyraźną poprawę przepływu. Śródoperacyjne pomiary przepływu krwi są przydatne do wykrycia zwężenia niedrożności. Pozwala to na natychmiastową korekcję błędu popełnionego w czasie operacji.

Analiza statystyczna dotyczyła jedynie chorych operowanych z powodu niedrożności rozwidlenia aorty. Wykazała ona niezbicie, że wskaźnik ciśnienia K/R i wielkość przepływu krwi określane przed operacją nie mogą stanowić podstawy do prognozowania o wyniku operacji. Takie stwierdzenie może mieć dla chirurga wielkie znaczenie praktyczne, ponieważ nie można odstąpić od operacji w razie objawów zaawansowanego niedokrwienia tylko w oparciu o uzyskane wskaźniki.

IWASZKIEWICZ Krystyna

Zastosowanie ultradźwiękowej metody dopplerowskiej do oceny prędkości przepływu krwi u dzieci z przeciekiem aortalno-płucnym.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 90.

Prace IPPT 25/1982.

Ultradźwiękową metodę dopplerowską zastosowano do oceny zmian prędkości przepływu krwi przez obwodowe naczynia tętnicze u dzieci z niepowikłanym przewodem tętniczym. Początkowo poddano badaniom 50 dzieci zdrowych dla ustalenia norm. Następnie rejestrowano zmiany prędkości przepływu krwi przez tętnice szyjne, ramieniowe i udowe u 60 dzieci z przetrwałym przewodem tętniczym przed zabiegiem i 50 tych samych dzieci po jego podwiązaniu. Dodatkowo w grupie 10 chorych z przewodem tętniczym zastosowano automatyczny miernik prędkości przepływu, który pozwalał na ocenę maksymalnej oraz średniej prędkości przepływu krwi u tych dzieci w okresie przed i pooperacyjnym. Ponadto przebadano 10 dzieci z zespołem Fallota leczonym zespoleniem tętnicy podobojczykowej z tętnicą płucną metodą Blalock-Taussig oraz 20 dzieci z różnego stopnia zastawkowym zwężeniem aorty.

Na podstawie uzyskanych krzywych ustalono charakterystyczne zmiany prędkości przepływu krwi przez tętnicę szyjną, ramieniową i udową u dzieci z przetrwałym przewodem tętniczym. Zmiany te polegały na trójfazowym przepływie w czasie trwania fazy skurczowej oraz obniżeniu się poziomu przepływu stałego głównie w tętnicy szyjnej. Zmiany w krzywych prędkości przepływu były częściowo zależne od wymiarów zewnętrznej średnicy przewodu tętniczego i aorty mierzonych podczas zabiegu, gdyż wielkość przepływu zależna jest także od różnicy ciśnień między aortą i tętnicą płucną spowodowanej różnym oporem w tych naczyniach.

Po operacji stwierdzono ustąpienie przepływu trójfazowego oraz wzrost średniej przepływu przez tętnicę szyjną wspólną, co pokrywało się ze wzrostem poziomu przepływu stałego w okresie rozkurczu. Zaobserwowano także wydłużenie się okresu przedwyrzutowego i skracanie się fazy skurczowej, jak również dwukrotny wzrost współczynnika kurczliwości lewej komory.

Podobne zmiany w kształcie krzywych przepływu stwierdzono u dzieci z zespołem Fallota, u których wykonano zespolenie tętnicy podobojczykowej z tętnicą płucną metodą Blalock-Taussig. Zmiany u tych dzieci zależne były od wielkości przecieku aortalno-płucnego, który był uwarunkowany średnicą zespolenia oraz długością kanału łączącego aortę i tętnicę płucną. Stwierdzono także pewne niewielkie podobieństwo w kształcie krzywych prędkości u dzieci z różnego stopnia zwężeniem zastawki aortalnej. Zmiany krzywych prędkości były w tych przypadkach spowodowane zawirowaniami krwi i turbulentnym przepływem w początkowym odcinku aorty.

Ultradźwiękowa metoda dopplerowska okazała się nie tylko zgodna z badaniem kardiologicznym, radiologicznym i sfigmooscylograficznym, ale wykazała większą czułość przy niewielkim lub umiarkowanym przecieku z aorty do tętnicy płucnej, co między innymi pozwala na lepszą ocenę wyników zabiegu operacyjnego.

Przedstawiona ultradźwiękowa metoda dopplerowska jest prostym i nieinwazyjnym sposobem badania w diagnostyce aortalno- płucnego przecieku. Jest to jeszcze wstępny etap zastosowania ultradźwiękowych metod dopplerowskich w diagnostyce kardiologicznej. W miarę doskonalenia aparatury i zdobywania doświadczeń, może ona znacznie ograniczyć stosowanie inwazyjnych metod diagnostycznych, które u najmłodszych dzieci nie są pozbawione ryzyka.

LAPRUS Włodzimierz

Rozwiązania asymptotyczne równań Quasi-liniowych dyspersywnych.

Warszawa 1982 s. 16.

Prace IPPT 27/1982.

Formalne zastosowanie rozwinięcia fali biegnącej do układu równań cząstkowych pierwszego rzędu quasi-liniowych dyspersywnych prowadzi do równań transportu określających współczynniki rozwinięcia /W.Laprus [1]/. Zarówno rozwinięcie fali biegnącej jak i układ równań zawierają duży parametr p. Pokażemy, że rozwinięcie fali biegnącej ma charakter asymptotyczny dla p ® ¥. Rozwiązanie ogólne pierwszego równania transportu znajdziemy przy założeniach upraszczających. Kilka przykładów zilustruje trudności zastosowania teorii do znanych równań fizyki matematycznej.

GAJEWSKI Krzysztof

Porównanie metod Lapunowa i nierówności sumarycznych na przykładzie wybranych równań różnicowych.

Warszawa 1982 s. 23.

Prace IPPT 28/1982.

Istnieje wiele metod badania stabilności rozwiązań równań różnicowych. Dla równań o zmiennych współczynnikach bądź nieliniowych różne metody narzucają na parametry równania warunki dostateczne stabilności rozwiązań. Nierozstrzygnięta definitywnie jest kwestia porównania stateczności stosowanych metod ze względu na oszacowanie obszaru stabilności w przestrzeni parametrów.

W pracy do badania stabilności rozwiązań pewnego nieliniowego równania różnicowego zastosowaną metodę bezpośrednią Lapunowa i tak zwaną metodę nierówności sumarycznych, która polega na badaniu równoważnego wyjściowemu równania sumarycznego otrzymanego przez zastosowanie metody uzmienniania stałych.

BRAHMER - KACPRZYŃSKA Anna

Funkcja Greena dla płaskiego falowodu wypełnionego plazmą elektronową.

Warszawa 1982 s. 17.

Prace IPPT 29/1982.

W pracy skonstruowano funkcję Greena dla źródła umieszczonego w dyspersyjnej /elektronowej/ plazmie ograniczonej dwiema płaszczyznami doskonale przewodzącymi. Z całkowego przedstawienia tej funkcji otrzymano reprezentację w postaci sumy modów falowodowych. Dla rozważanej struktury prowadzącej wykazano ekwiwalentność przedstawienia pola jako sumy promieni czasowo-przestrzennych i jako sumy modów falowodowych.

CHOROŚ Jan, GADAJ Stefan P., KACZMAREK Jan, OLIFERUK Wiera, PIECZYSKA Elżbieta

Emisja akustyczna towarzysząca przemianom fazowym w deformowanej stali 1H18N9T.

Warszawa 1982 s. 16.

Prace IPPT 31/1982.

Celem pracy było zbadanie, czy i w jakim stopniu zjawisko emisji akustycznej, występującej podczas plastycznej deformacji stali 1H18N9T, można wiązać z przemianami fazowymi zachodzącymi w tym materiale.

W naturalnych warunkach stal ta jest stalą austenityczną /paramagnetyczną/. Pod wpływem odkształcenia plastycznego zachodzą w niej przemiany fazowe [1], w wyniku których wytwarza się struktura bardziej stabilna - martenzyt /ferromagnetyk/. Zmiana własności magnetycznych w czasie odkształcania plastycznego może służyć jako wskaźnik przemian fazowych zachodzących w tej stali.

W prezentowanej pracy badano zmiany przenikalności magnetycznej podczas rozciągania stali 1H18N9T. Jednocześnie rejestrowano charakterystyki emisji akustycznej, a następnie korelowano je ze zmianami przenikalności magnetycznej.

ATAMANIUK Barbara, ŻUCHOWSKI Krzysztof

Analiza wpływu efektów nieliniowych i dysypatywnych w plazmie magnetosferycznej.

Warszawa 1982 s. 39.

Prace IPPT 26/1982.

W pracy przeanalizowano podstawowe pojęcia związane z propagacją fal elektromagnetycznych w plazmie stosowane do analizy efektów nieliniowych i dysypatywnych w ośrodkach słabo sprzężonych ze szczególnym uwzględnieniem teorii kinetycznej /np. równania Własowa, teoria słabej turbulencji/.

Przedstawiono podstawy teoretyczne dla problemów związanych z wyznaczaniem gęstości plazmy magnetosferycznej poprzez jej oddziaływanie z falami elektromagnetycznymi. Wyodrębniono zjawiska, które mogą być opisane modelem MHD /np. efekty długoskalowe rzędu promieni Ziemi/ oraz kinetyczne /np. efekty w skali rzędu długości Debye`a/ z uwzględnieniem nieliniowości i dysypacji.

BOJANOWSKA Renata

Badanie procesu niszczenia płyt fibrobetonowych pod obciążeniem statycznym symulującym działanie koła pojazdu na pomost.

Warszawa 1982 s. 31.

Prace IPPT 30/1982.

Przeprowadzone badania są związane z możliwością zastosowania fibrobetonu w budownictwie mostowym do wykonywania płyt pomostów.

Wiele cech fibrobetonu jako nowego materiału kompozytowego jest ciągle jeszcze nieznanych mimo, że od szeregu lat w licznych ośrodkach prowadzone są badania, przeważnie dotyczące elementów zginanych w postaci belek o przekroju prostokątnym, natomiast niewiele przeprowadzonych badań dotyczyło płyt. Najczęściej zajmowano się wpływem składu mieszanki betonowej / stosunku w/c, rodzaju i uziarnienia kruszywa/, rodzaju parametrów geometrycznych i sposobu uporządkowania włókien oraz technologii wykonania elementu na wytrzymałość i odkształcalność fibrobetonu.

W niniejszej pracy zajęto się procesem niszczenia kwadratowych płyt fibrobetonowych, swobodnie podpartych na obwodzie, uzbrojonych stalowymi włóknami rozproszonymi. Płyty obciążano w sposób statyczny siłą skupioną w środku płyty i imitującą koło pojazdu.

GRZYMKOWSKI Marian

Metoda analizy procesów obróbki plastycznej metali. Cz. I - IV.

Warszawa 1982 s. 242 - 953.

Prace IPPT 32/1982 ; 33/1982 ; 34/1982 ; 35/1982.

Niniejsza książka ma na celu zapoznanie czytelnika z podstawami stosowanej teorii plastyczności i zastosowania metod teorii plastyczności do procesów obróbki plastycznej metali.

Książka podzielona została na dwie części. W części pierwszej obejmującej rozdziały od I do IX, omówiono podstawy stosowanej teorii plastyczności. Przedstawiono teorię stanu naprężenia i stanu odkształcenia. Podano warunki plastyczności i prawa plastycznego płynięcia. Przeanalizowano pracę i moc odkształcenia plastycznego oraz podano twierdzenia teorii nośności granicznej. Scharakteryzowano również modele ciał i podano schematy procesów obróbki plastycznej metali, które mogą być analizowane metodami stosowanej teorii plastyczności. Przeprowadzono również szczegółową analizę związków fizycznych deformacji plastycznej metali.

W drugiej części książki, obejmującej rozdział X, omówiono metody, którymi można analizować procesy obróbki plastycznej i podano szereg rozwiązań tych procesów, Dokładnie omówiono metody energetyczne i metodę uproszczonych równań różniczkowych równowagi oraz metodę charakterystyk. Przeanalizowano również metodę elementów skończonych i metodę wariacji.

W „Dodatku” podano podstawy rachunku tensorowego i rachunku macierzowego jako podstawowego aparatu matematycznego stosowanego w teorii plastyczności.

Istniejąca literatura dotycząca metod rozwiązywania (analizy) procesów obróbki plastycznej metali jest tylko fragmentaryczna. Niniejsza praca ma wypełnić lukę dotyczącą podstaw obróbki plastycznej metali i jest próbą usystematyzowania teorii płynięcia plastycznego oraz wyłożenia jej w formie przystępnej dla przeciętnego czytelnika. Książka nie pretenduje do pełnego podania podstaw teoretycznych wszystkich procesów. Przestudiowanie jej umożliwi dalszą teoretyczną analizę procesów obróbki plastycznej metali.

Obróbka plastyczna dzięki swym licznym zaletom technicznym i ekonomicznym rozwija się bardzo intensywnie. Prowadzone są prace badawcze o charakterze podstawowym i stosowanym dotyczącym mechaniki, fizyki i fizyko-chemii procesów obróbki plastycznej metali oraz nowych procesów i nowych maszyn. W dziedzinie mechaniki ciał odkształcalnych prowadzona jest analiza naprężeń, odkształceń i sposobu płynięcia metalu w różnych procesach plastycznego płynięcia. Jest to kierunek naukowo-poznawczy, który prowadzi do określenia sił pracy odkształcenia i sposobu płynięcia metalu. Drugi kierunek metaloznawczo-fizyczny obejmuje całokształt zjawisk zachodzących w odkształcanym metalu i na powierzchni styku metalu z narzędziem oraz własności mechaniczne i eksploatacyjne wyrobu. Natomiast kierunek technologiczno-konstrukcyjny obejmuje badanie wpływu parametrów technologicznych na sposób płynięcia metalu i własności wyrobu oraz opracowanie nowych procesów technologicznych i nowych maszyn i urządzeń.

FRISCHMUTH Kurt

Zagadnienia modelowania konstytutywnego i stabilności ciał dyssypatywnych.

(Praca doktorska).

Warszawa 1982 s. 60.

Prace IPPT 38/1982.

Celem tej pracy jest więc przede wszystkim ujęcie zmodyfikowanej teorii z parametrami wewnętrznymi w ramach ogólniejszej teorii modeli konstytutywnych, zbadanie jej ograniczeń termodynamicznych oraz analiza jej cech stabilnościowych w sensie ciągłej zależności rozwiązania równań pola dla ciała od warunków początkowych.

Pierwszy rozdział zaczyna się od nowego spojrzenia na koncepcję metody przygotowania. Wykażemy, że matematyzacja tej koncepcji narzuca zbyt mocne ograniczenia na postulowaną funkcję konstytutywną, żeby móc poprawnie opisać wiele sytuacji o dużym znaczeniu praktycznym, między innymi plastyczne płynięcie. Przedyskutowano te ograniczenia w przypadku ogólnym i na kilku przykładach. Jednocześnie przedstawiono propozycję wyjścia z tej sytuacji zachowując przy tym zalety koncepcji metody przygotowania. Nowe podejście do pojęcia procesu mechanicznego pozwala usunąć pewne niepożądane cechy topologii przestrzeni stanów wprowadzonej przez Nolla.

W drugim rozdziale zbadamy ewolucję stanów w trakcie procesów relaksacyjnych. Przy pewnych założeniach dotyczących regularności funkcji ewolucji udowodniono twierdzenie o jednoznaczności stanów równowagi stanowiące uogólnienie twierdzenia Kosińskiego i Valanisa dla struktury z parametrami wewnętrznymi. Szczegółowa analiza założeń tego twierdzenia doprowadziła do przezwyciężenia pewnych poglądów, że struktury z parametrami wewnętrznymi i z czasową pamięcią mogą poprawnie opisać co najwyżej materiały semisprężyste. Zbadano także jakościowe cechy opisów niespełniających wyżej wymienionych założeń, stosując ze względu na strukturę jednostyczną przestrzeni metody przygotowania aparat topologii ogólnej. Dla przestrzeni historii przeszłych Koethe-Töplitza uzyskano analogiczne wyniki.

W rozdziale trzecim przedyskutujemy ograniczenia termodynamiczne. Trwa dyskusja nad postulatami adekwatnymi w przypadku ciał z efektami nielokalnymi.

Dla ciał ze zmodyfikowaną strukturą z parametrami wewnętrznymi zredukujemy poprzednią wersję ograniczeń oraz wprowadzimy dla pewnej podklasy takich ciał koncepcję dodatkowych strumieni entropii, z której otrzymamy wyniki obejmujące jednowymiarową termodynamikę Rice`a.

W ostatnim rozdziale zbadamy wreszcie ciągłość zależności rozwiązania równań pola dla ciała ze zmodyfikowaną strukturą z parametrami wewnętrznymi od warunków początkowych. Korzystając z twierdzenia Dafermosa i Kosińskiego oraz z warunku dyssypatywności operatora występującego w równaniach ewolucji otrzymamy pewne oszacowanie, które dzięki wynikom rozdziału trzeciego możemy zastosować do układu równań składającego się z równań ruchu, energii, zgodności i ewolucji parametrów dla ciała ze zmodyfikowaną strukturą z parametrami wewnętrznymi przy założeniu więzów adiabatycznych.

SOKÓŁ - SUPEL Joanna

Rigid - plastic Plate under Concentrated Moving Load.

Warszawa 1982 s. 13.

Prace IPPT 36/1982.

The present report applies the yield line method [2,33] to the problem of a rigid-plastic subjected to a moving transverse load which is too large for the plate to support under static conditions. The question is whether there is a critical value for the moving load, above which the crossing can not be made at a finite speed. Such a critical value has been obtained for a massless beam [4]. It has also been shown that a critical load does not exist if the mass of the beam is taken into account [ 5]. This paper shows that for a massless plate there is a critical value for the moving load.

As an illustration of the method of solution a rectangular plate simply along the boundary is considered. The limit load with respect to its speed and the displacements distribution are computed. It will be shown that, for practical values of the rations of plate dimensions, displacements are small.

PODOLAK Krzysztof

System Identification in Structural Mechanics - a Survey.

Warszawa 1982 s. 44.

Prace IPPT 37/1982.

This paper presents a review of the work done in this field during last twelve years. The reference given here are, it is hoped, representative. However, the list of papers is by no means complete and is only a personal search of accessible literature.

The arrangement of the paper is the following. In Section 2 the notion of the system identification is defined and some ways of the classification of the problems referred to this subject are mentioned. In Section 3 the papers concerning the identification of quasistatic and static systems are reviewed. Section 4 is devoted to the discussion of the publications referred to the identification of dynamic systems. In Section 5 three mathematical methods are treated, which are applied in system identification. Needs for future research are discussed in Section 6. The final Section 7 presents some conclusions arising from the reviewed material.